aslında. Ama hissetmek bilmekten çok farklı. Sağduyum söylenebilecek her şeyi söylüyor bana. Ama sağduyunun bile fayda etmediği zamanlar oluyor. O zaman bilinçsizlik devralıyor ruhumu. Bayan Elisha gittiğinde toplanmayı güç bela bitirdim.”
“Sadece yorgunsun Anne. Hadi her şeyi unut ve bataklığın ötesindeki ağaçlığa kadar benimle bir yürüyüş yap. Orada sana göstermek istediğim bir şey olabilir.”
“Olabilir mi? Olup olmadığından emin değilsin yani.”
“Hayır, ilkbaharda gördüğüm bir şeyden dolayı olabileceğini biliyorum sadece. Hadi bakalım. İki çocukmuşuz gibi davranacağız ve rüzgâr bizi nereye götürürse oraya gideceğiz.”
Neşeyle yola koyuldular. Önceki gecenin tatsızlığını hatırlayan Anne, Gilbert’a çok iyi davranıyordu. Akıllıca davranmayı öğrenen Gilbert ise okul arkadaşı dışında bir şey olmamak için büyük özen gösterdi. Bayan Lynde ve Marilla onları mutfak penceresinden izliyorlardı.
“Bunlar bir gün evlenecekler.” dedi Bayan Lynde onaylayarak.
Marilla ise yüzünü hafifçe buruşturdu. Kalbinden geçenler bu birlikteliğin gerçekleşmesi yönünde olsa da konunun Bayan Lynde’in dedikoducu tavrıyla dile getirilmesi hoşuna gitmedi.
“Onlar hâlâ çocuk.” dedi kısaca.
Bayan Lynde iyi niyetli bir kahkaha attı.
“Anne on sekiz yaşında. Ben de evlendiğimde o yaştaydım. Bizim gibi ihtiyarlar çocukların asla büyümediğini düşünmeye meyilli oluyorlar o kadar. Anne genç bir kadın, Gilbert ise bir adam. Üstelik Anne’in üzerinde yürüdüğü yola tapıyor, herkesin de görebildiği gibi. O düzgün bir delikanlı ve Anne daha iyisini bulamaz. Umarım Redmond’da kafasını romantik saçmalıklarla bulandırmaz. Ben zaten o karma eğitim veren kurumları hiç onaylamıyorum, o kadar. Bence…” diye konuşmasını bitirdi Bayan Lynde ciddiyetle. “O kolejlerdeki öğrenciler flört etmek dışında bir şey yapmıyorlar.”
“Herhâlde biraz ders çalışıyorlardır.” dedi Marilla gülümseyerek.
“Çok az.” diyerek burun kıvırdı Bayan Rachel. “Ama ben Anne’in ders çalışacağına inanıyorum. Hiçbir zaman oynak bir kız olmadı. Ama Gilbert’ın kıymetini bilmiyor, o kadar. Ben kızları iyi tanırım. Charlie Sloane da ona deli oluyor. Ama ben bir Sloane ile evlenmesini asla tavsiye etmezdim. Elbette Sloanelar iyi, dürüst, saygın insanlar. Ama eninde sonunda Sloanelar.”
Marilla kafasını salladı. Dışarıdan bakan biri için Sloaneların Sloane olmaları çok da aydınlatıcı bir ifade olmasa da Marilla arkadaşının söylemek istediğini anlıyordu. Her köyde bulunur böyle aileler: Dürüst, saygıdeğer insanlar olsalar da onlar Sloane’du ve hep böyle kalacaklardı, insanların hatta meleklerin diliyle konuşsalar bile.
Geleceklerinin Bayan Rachel tarafından bu şekilde dizayn edildiğinden habersiz olan Gilbert ve Anne, Lanetli Koru’nun gölgelerinde geziniyorlardı. Ötedeki tarlalar gün batımının kehribar rengi ışıltısında, gül rengi ve mavi gökyüzünün solgun güzelliğinin altında uzanıyordu. Uzaklardaki ladin korusu bronz misali parlıyordu ve ağaçların uzun gölgeleri yayla çayırlarına düşüyordu. Etraflarında gezinen rüzgârsa köknarların arasında şarkısını mırıldanıyordu. Bu şarkıda bahar tınısı vardı.
“Bu koru artık gerçekten de lanetlendi, eski hatıralar tarafından.” dedi Anne ayazın bembeyaz yaptığı eğreltilerden bir tutam toplamak için eğildiğinde. “Diana ve benim küçüklük hâllerimiz hâlâ burada oynuyor gibi geliyor. Alaca karanlık vakitlerinde Orman Tanrıçası Baloncuğu’nun yanında oturuyor, hayaletlerle buluşuyorlar sanki. İnanır mısın gün batımından sonra bu patikadan o eski korkuyu ve ürpertiyi az da olsa hissetmeden geçemiyorum hâlâ. Yarattığımız hayaletlerden biri özellikle korkutucuydu. İnsana arkasından sürünerek yaklaşıp soğuk elleriyle dokunan cinayet kurbanı çocuğun hayaleti… Buraya gece vakti geldiğimde arkamdaki o küçük ve sinsi adımlarını düşlemekten bugün dahi kendimi alamıyorum. Beyazlı kadın, kafasız adam ya da iskeletlerden korkmuyorum. Ama keşke o bebeğin hayalini kurup da hayat vermeseydim diye düşünüyorum. Marilla ve Bayan Barry bu olaydan sonra nasıl da kızmışlardı.” diyerek sözlerini noktalayan Anne, eskileri yâd eden bir kahkaha attı.
Bataklığın başını çevreleyen ağaçlar ince ince işlenmiş morluklarla doluydu. Eğri büğrü ladin ağaçlarının olduğu sert bir araziden ve akçaağaçların püskül misali çevrelediği sıcacık bir çukurdan geçtikten sonra Gilbert’ın aradığı şeye ulaştılar.
“İşte burada!” dedi Gilbert memnun bir şekilde.
“Bir elma ağacı, hem de burada!” diye haykırdı Anne keyifle.
“Evet, elmalarla dolu hakiki bir elma ağacı, üstelik de çamların ve kayın ağaçlarının arasında, herhangi bir meyve bahçesinden bir buçuk kilometre uzaklıkta. Geçen ilkbaharda bir gün buralardaydım ve bu ağacı bembeyaz çiçek açmış hâlde buldum. Sonra da elma verip vermediğini görmek üzere sonbaharda buraya gelme kararı aldım. Gördüğün gibi meyve dolu. Üstelik de iyi görünüyorlar. Uru-set elması gibi açık kahverengi ama bir yanağı koyu kırmızı. Çoğu yabani fideler genelde yeşil olur, çok da çekici gelmezler insana.”
“Sanırım yıllar önce tesadüfen ekilmiş bir tohumdan filizlenmiş.” dedi Anne hülyalı bir şekilde. “Cesur ve kararlı ağaççık nasıl da büyümüş, çiçek açmış ve bu kadar yabancının arasında tutunmuş öyle!”
“Burada üzeri yosunla kaplı yere düşmüş bir ağaç var. Otur bakalım Anne, orman diyarı tahtı olarak iş görür. Ben elma toplamak için ağaca tırmanacağım. Hepsi de yükseklerde yetişiyor. Ağaç güneş ışığına uzanmak zorunda kalmış.”
Meğer elmalar çok lezzetliymiş. Açık kahverengi kabuğun altında belli belirsiz kızıl damarlarla bezeli bembeyaz bir doku vardı. Bilindik elma tadının dışında bahçe elmalarının sahip olmadığı türden yabani bir lezzeti ve keskin aroması vardı.
“Cennetin ölümcül elmasının dahi bu kadar nadir bir tadı yoktur.” diye bir yorum yaptı Anne. “Ama eve gitme zamanımız geldi. Üç dakika önce alaca karanlıktı şimdi ise ay ışığı var. Bu değişimi yakalayamamamız kötü oldu. Ama böyle anlar asla yakalanmıyor zannedersem.”
“Hadi bataklığın etrafından dolanalım ve Âşık Yolu’ndan dönelim eve. Yola çıktığın zamanki kadar keyifsiz misin hâlâ Anne?”
“Hayır. Aç bir ruha ilahî gıda gibi geldi o elmalar. Redmond’ı sevip muhteşem dört yıl geçirecekmişim gibi hissediyorum.”
“Peki, o dört yıl sonrasında ne olacak?”
“O zaman yoldaki bir başka dönemeç çıkacak karşıma.” diye cevapladı Anne neşeyle. “O dönemecin sonunda ne olacağına dair hiçbir fikrim yok. Olsun da istemiyorum. Bilmemek daha iyi.”
Ay ışığının solgun parlaklığının gizemli bir loşlukla hafifçe aydınlattığı durgun Âşık Yolu o gece çok güzel bir yerdi. Bu yoldan dostça bir sessizlikle aylak aylak yürüyerek geçtiler. İkisi de konuşmaya heveslenmedi.
“Eğer Gilbert her zaman bu akşamki gibi olsaydı her şey ne kadar da güzel ve basit olurdu.” diye düşündü Anne.
Gilbert, yanında yürüyen Anne’e baktı. Hafif elbisesi ve ince zarafetiyle beyaz bir süsen çiçeğine benzediğini düşündü.
“Acaba bir gün beni sevmesini sağlayabilecek miyim?” diye düşündü yüreğini sızlatan bir öz güvensizlikle.
BÖLÜM 3
MERHABA