Bizim Nesibe. Мемдух Шевкет Эсендал

dedi. “Dükkân kirası toplamaktan başka bir şey bilmez. İşe de aklı ermez. Başkasının kazandığını da istemez.”

      Ablası da:

      “Ben eniştene söyledim amma beni dinlemedi.” dedi. “Bu kadar parası batmazdı. Sen iş bildin de ne oldun?”

      Aziz aldırmıyor.

      “E, alışveriştir bu.” diyor. “Batar da çıkar da… Sen eniştemdeki paraları bana ver, bak görürsün para nasıl kazanılıyor.”

      “Aklın varsa eniştene yalvar da sana bir at alsın, gene köylere çıkarsın.”

      Bu konuşmayı, karısı, Ömer Çavuşa anlattı. Ömer Çavuş:

      “İyi demişsin.” dedi.” Köylere çıksın, ona bir kölük26 alırım.”

      Tuzcuoğlu, eniştesinin bu sözlerini işitmiş, geldi, eniştesine diyor ki:

      “Enişte, senin dediğine razı oldum; köylere çıkacağım amma biraz para ver de şu avukatlara vereyim.”

      “Avukatlara benim param yeter mi? Onlara varını versen doyuramazsın!”

      Aziz:

      “Yok.” diyor. “Sen şimdi iki yüz lira ver, üst yanına karışma!”

      “Karışmadık da böyle oldu ya. Karışsaydık şimdi avukatların ellerine düşmezdin.”

      Avukatlara para verdiler, gene de Aziz’i kurtaramadılar. Bir yıl hapis hükmü giydi, yedi ay da yattı, çıktı. Çocuklarına da eniştesi baktı.

      Hapisten çıktığı gündü. Eniştesi:

      “Eee?” dedi. “Tuzcuoğlu, ne oldu? Şimdi ablan sana biraz para versin de çık köylere. Seni temizlerse köyler temizler, celeplik mi edeceksin, çerçilik mi, bak düşün de…”

      Tuzcuoğlu:

      “İyi amma enişte.” dedi. “Biz hapiste Tahsin Bey’in yeğeni ile tanıştık, ortak otçuluk yapacağız.”

      “Sahi mi söylüyorsun?”

      Aziz:

      “Niye şaştın enişte? dedi. “Alışveriştir; adam batar da çıkar da…

      “Eee, parayı nereden bulacaksın?”

      “Para, sen vermez misin? Ablan versin diyordun ya!”

      “On para vermiyorum. Hangi taş katıysa var kafanı ona çal!”