берген.
Коңгур, ооң авазы, оглу үжелээн Чинчиниң чанында органнар. Холурааш бо удаада авазынче көрүпкеш, элдепсинген: үргүлчү арыг-силиг чоруур авазы чудай берген, дерден өткен идик-хеви чамдык черлерде орлу бергилээн, өрүп алган чоруур чаъштары чазылгаш, эктинде, арнында, ширтекте дөжели берген. Кайгамчык чараш арны хинчектенгенинден дыраттынмаан кара чаъштар аразында хензиг ышкаш көзүлген. «Кырган-аваң өөнче бар!» – деп, Конгур оглунче имнепкен.
Кара өлүм-биле демиселдиң бо дүнезинде Чинчи черле дүжүп бербейн чыткан. Ол бүгүнү Коңгур кадайының бирде шийип алган ийикпе азы хере көрүпкен карактарындан билип орган. Чамдыкта оларның көрүжү уткужа база бээр. Чинчи төрээн кижилеринге хүлүмзүрүүрүн кызып чыткан.
– Суксаан боор сен, бичииден иживит, – Конгур кадайының бажын көдүрген.
Ыяш аяктан чылбай сугну пактапкаш, Чинчи сыртыкче шагжок чыдыпкан.
– Чинчим, туруш, черле дүжүп бербе! Сээң-биле мен.
Хамның үнүнден-не муңгагдааны илдең. Ол туруп келгеш, катап олуруп алган. Кадайынга суксунну ижиртип кааш, ооң чаъжын эпчогу кончуг дырап эгелээн. Ширтек кырындан бээр дөжели берген кадайының бажының дүгүнүң хөйүн ол кайгаан. Чаъшты черден өрү көдүргеш, бир холунга бөле тудуп алгаш, тарамык дыргак-биле чоон чаъшты дырап эгелээн. Ону көргеш, кадайының кара карактары чырып, сымыранып чыткан:
– Аныяамда бо челим-биле мактанып чордум ийин, а ам…
Конгур кадайынга ынаан, ылаңгыя ооң бо сырый, узун чаъштарын магадаарын улам мининген! Оон шыдашпайн, чаъшты чыттап каан.
– Эттине бээр сен, сарыым! Шыдаш, эргимим!
Кожаларның ыды биле Мойнак үш дүн ортузунда туткуланып ээре берген. Коңгур өгден үнүп кээрге, эмин эрттир караңгы дүн, чүү-даа көзүлбес. Мойнак бирде чыда дүжүп, бирде ийи бут кырынга тура халып ээрбишаан.
Кижиниң амыдыралында кандыг онза чүвелер болурун, ылаңгыя өлүм-чидим болурун хамыкты мурнай ыт билип каар деп тывалар чугаалажыр.
Кунчуу кениниң орнунче чоокшулап келген. Чинчиниң кадыр хаваанда дериткенинден кара чаъжы дыдырара бергенин көргеш, ол улуг тынарга, кени дораан караан ажыдып келген. Бичии када багайтыр хүлүмзүрээш, ооң карактары шимдине берген. Севил ээккеш, сыртыкты эде салгаш, кениниң дериткенинден өл чажын кырган холу-биле суйбап каан. Ол өйде ыракта чер иштинден кошкак үн дыңналган. Ол үн Чинчиниң ыыткыр үнүнге дөмейлешпезе-даа, ылап-ла кени чоок кижилеринге өөрүп четтиргенин илередип, шупту чүве анаа боорун даңгыраглап чыткан. Даңны атсы өлүм-биле демиселди соксатпас дээш, карактарын шийип алгаш, Чинчи дүннү өттүр чугаалаанмаан.
Дүшке чедир Чинчи халыыдап, шыырныгып, күштүг чөдүлден мага-боду сиригайнып, дүкпүзүнде хан көстүп келген. Ыжып турган чүстери ам кадып, бир-ле борбак эът-урулар дег апарган. Чөдүре бергеш-ле, ашаанче, кунчуунче халыыдап, көрүп чыткан. Карак хавыы хагдынмастап, карактарда чырык өжүп бар-ла чыткан. Коңгур ам сыртыкта өлүмнүң чулук чок чажыртыныын көрүп каан. Амыдырал хеминиң эриинде күш чок холдарлыг, чаза-чире үсперлеткен чүректиг хам Коңгур коргунчуг аарыгга удур демисежир чепсээ