шошилиб ютди-да, сўзида давом этди:
– Ҳе-ей, ўғлим…– Ойимнинг фикри чалғиди. У бошқа нарса ҳақида гапирмоқчи эди-ю, хаёли бўлинди. Мен буни печкада ўтиннинг чарсиллаётган товушига қулоқ тутиб қолганидан билдим. Дастурхон йиғилди.
Ҳализамон Мирзо чақириб қолади. Плашчимни кийдим. Плашч ўзимники эмас, Эркин аканики. Ўзимникини уларникида қолдирганман. Бўёқ тегиб қолган. Эркин ака, шуни кийиб кетақол, деб сира қўймади. Менга кичик келиб қолган, деди. Бугун Эркин акаларникига боришим керак. Нима учун? Шунчаки “Яхшимисизлар?” дейиш учун…
– Ваҳоббой, ҳой, Ваҳоббой!
Бу– Мирзо. Учта уй нарида туради. Ҳар кун ишга бирга жўнаймиз. Ҳозир у “С-с-саломалейкум”, дейди. Кейин бир пиёла чой ичиб, “Хўп бўлмасам, қани, кетдик”, дейди. Кўчага чиққанида, албатта, Лола ҳақида гапиради. Ҳар куни шу. Гапириб-гапириб, охирида, мен уни барибир севмайман, деб қўяди. Мен жуда яхши биламан: Мирзо Лолани севади. Мендан яшириб нима қиларкин! Ана, у ўзи кириб қолди.
– С-с-саломалейкум…хола, соғ-саломатмисиз?
Ойим бошқатдан дастурхон ёзди.
– Йўқ, йўқ, овора бўлманг!… Бир пиёла чой бўлса, бошқа гап.
– Овораси борми, ўғлим!
Мирзо менга қараб кулиб қўйди. Мазмуни: “Тайёрланиб олибсиз-ку, хўжайин”. Мен унга шундай мазмунда қарайман: “Бўлмасам-чи, дўстим. Сени кутиб турувдим. Бўлақол, чойингни ич”.
– Хўп бўлмаса, қани, кетдик.
Ойим:
– Ваҳобиддин, қайтишингда бир қадоқ гўшт олиб ке! Ҳой, ўтирсаларинг бўларди. Ҳали вақтли…
“Ваҳобиддин” деб мени ойим айтади, холос. Очиқ гап “дин” қўшимчаси менга ёқмайди. Лекин “ғинг” демайман.
Ойим камзулини кавлади.
– Йўқ-йўқ, ўзимда бор,– дедим Мирзонинг олдида гердайиб. Ҳақиқатан ҳам, ўтган кун ойим берган уч сўм бор чўнтагимда.
– Хўп, ойи, хайр.
Ойим:
– Хайр, дема, хайр, дема.
Биз ишлаётган жой билан уйимиз ораси 15 минутлик йўл. Кўчага чиққанимизда “ғув” этиб машина тўхтади. Акбар-ку! Ирғиб тушиб биз билан сўрашди. Кабина ойналарини гаражда артган бўлса ҳам, яна артиб қўйди. Кабинага унамадик. Тепага чиқдик. Акбар машинасини “ғириллатиб” қўйгач, бизга: “Ўтириб олинглар”, деди. Кабинадан музика товуши эшитилди. “Бир… Икки… Бир… Икки…” Учиб кетяпмиз. Олдинда тонг. Энг янги тонг. “Бир… Икки… Бир… Икки…Чуқур нафас олинг…
“Чуқур нафас олинг…”
ХАТНА 5
Уруш тугади. Бир йил ўтди. Бир ярим…
Анна Петровнанинг эри Иброҳим ака урушдан қайтмади. Ёлғиз ўғлидан, яқингинада кампиридан айрилган қайнотасига унинг юраги ачишди. 8 яшар ўғлиИскандар билан Раҳмон отанинг уйига кўчиб келди ва қишлоқ медпунктида ишлай бошлади.
Келинидан ниҳоятда миннаддор бўлган Раҳмон отанинг меҳри ийиб, бир ойдан кейин набирасига тўй қилиб, маҳаллага ош тортадиган бўлди. Бу тўғридақўни-қўшнилар биланмаслаҳатлашиб олди ҳам.
– Ҳа, энди, нима чора, кулфат экан, тортдик. Ўғлимнинг умри қисқа экан…Рисолатдан ҳам жудо бўлдим. Келиним олтин экан– Аннажоним. Неварамнинг ёши ўтинкираб