опа… Онахон опа– деб чопиб келарди қўшниси Манзурахоннинг олти яшар қизи Собира йиғлаб. “Яна безгаки тутибди-да Манзурахоннинг”, деб ўйлади Анна Петровна, кейин Собирага қараб интилди.
–Яна тоби қочдими?– деди Анна Петровна.
–Йўқ, аямдамас… Искандар…
–Нима?! Искандар! А!!!
–Йўқ… Тўй қилишяпти… У ойимга айтаман девди, ушлаб олишди…
Анна Петровна қаттиқ силкинди. Чопди. Оёқларидан олдин чопа кетди. Шунинг учун йиқилди. Ўрнидан турди. Шиппагини киймади. Яна чопди. Яна… қоронғуликда бир чуқурликка оёғи ботиб кетди. Тирсаги билан турмоқчи эди, бир нарса «жиз» этиб санчилди. Шундан кейин орқасига қайтди. Амбулатория эшигига осилган кичкинабосма қулфни бир юлқиб очди. Шкафдан ҳар эҳтимолга қарши тайёрланган дорили стаканни олиб яна югурди. Кўзи олди қоронғи. Югурди.
Уй эшиги остонасида иккита бақувват қўлга осилиб қолди. У шундан кейингина кўзларини очди. Кўрпа устида кулиб ётган Искандарга кўзи тушди.
–Саша-а… больно, Саша?…
– Ничуть, мама… Немножечко… Зато со всеми свободно буду играть в войну…
Анна Петровна атрофга аланглади. Одам анчагина экан. Ўн-ўн беш чоғли бола уймалашиб юрибди. Гилос остидаги сўрида кимдир жуда ҳазин ашула айтяпти. Раҳмон ота қаёқдандир олиб келган патефоннинг қулоғини бураяпти. Патефондан қизиқчи кишининг овози келди. Раҳмон ота ўрнидан туриб эшитди. Кейин «Шовла қилсам, ботмайди» деб қўшиқ бошланганда қўлларини кўтарди, ғоз туриб қўшиқ мақомига йўрғалай кетди.
УЧРАШУВ 6
…………….
Унинг ёшиўн олтида.Бугун туғилган куни. У қўлидаги лойни деворга шоп этиб ёпиштирди. Лой тарашадай бўлиб қолган деворнинг бир қатлами билан уваланиб тушди. Оёғи остидаги челакка қўлини ботириб деворга сув сепди, сўнг яна лойни ўша ерга урди. Андавалади.
Қўлида катта пичоқ билан ер кавлаб ўйнаётган жияни қўқисдан йиғлай бошлади.Ўшанга қаради. Йўқ, бирор жойини кесиб олмабди. Ари чақибди. У арини қаттиқ сўкди, шундан кейин жиян йиғиси босилди.
Кўча эшикдан қоп-қора кичкина бош кўринди. Бош жияни томонга телмуриб «юр, ўйнаймиз», деди. Жияни: «Сен билан ўйнамайман, иш қиляпмиз», деди тоғасига қараб. Тоғаси иржайиб: «Бор, ўйнаб кел, пичоқни ташлаб кет», деган эди, жияни уввос солиб йиғлаб юборди.
Уйдан кўзлари шишган опаси чиқди, ўғлини чирқиратиб ичкарига судради. Ичкаридан поччасининг ғулдураган товуши келди. Кейин эшикдан жундор қорин кўринди. Қорин аста-секин юриб, унинг ёнига келди.
– Баракалла, қишлақилар ишга жуда эпчил-да!– деди. Чўмилиш учун юрди. Поччаси қўлбола душнинг жумрагини бураб:– У-у-ув! Сув қайнаб қолибди-ку!”– деди.– Ука, бир челак сув олиб келинг-чи, яшанг!
У ишни битириб, поччасини кутиб ўтирди. Поччаси ювиниб чиққач, унга:
– Почча, бугун менинг туғилган куним эди,– деди.
– Ҳў, қуллуқ бўлсин. Бозор куни туғилган экансиз-да! Нега исмингиз Бозорвой эмас! Хотин! Соатни қара!
– Олти.
– Бозорга тушдингми?
Опаси қўлини пешонасига қўйиб хўмрайди.
– Ёнингиздан жилганим йўқ-ку,