sessiz kaldı. Biraz sonra kendi kendine konuşuyormuş gibi:
– Fakat eninde sonunda bir gün kendimi aklamalıydım ya, öyle değil mi? -dedi fısıldayarak.
– Evet.
– Biz, beş yıl sonra görüştük. Onun, yüksek mevki sahibi birinin kızıyla evlendiğini ve bakanlıkta çalıştığını duymuştum. O da beni unutmamış… (Onu mu kendini mi aşağıladı bilinmez, Aygül kıs kıs güldü). Hatta evlenmediğimi, evde kaldığımı da biliyormuş. Ondan sonra beni, bu yazlığa misafirliğe çağırdı. İkimiz baş başa oturduğumuzda ayağıma kapanıp özür dileyip hayatında bundan sonra elinden gelen iyiliği yapacağını söyledi. Böylece, ben yine onun özel mülküne dönüştüm. İşte böyle…
– Muhit uykusu gelip yorulan biri gibi alnını ovuşturup, birazcık düşünceye daldı ve:
– Beni neden aradın Aygül? -dedi.
Beklenmedik bu sorudan ürkmüş gibi Aygül’e bir titreme geldi. Siz onu hâlâ anlamadınız mı dercesine, şaşırarak Muhit’e baktı.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.