Suç Koridoru. Metin Yıldırım

dedi.

      Ailece gülümsüyorlardı. Hem Gagik hem de Nana çoktandır böyle güzel bir kahvaltı sofrası görmemişlerdi. Kızlarının akşam verdiği para ile donatılan sofradaki güzel yiyeceklere her ikisi de iştahla baksa da, kızlarının özlemi onların açlığını ve iştahını bastırıyordu. Yeraz acıkmış olacak ki hemen kahvaltıya başlamıştı. Öyle iştahla yiyordu ki babası ile annesinin kendisini seyrettiklerini son anda fark etti:

      –Siz neden yemiyorsunuz?

      Gagik:

      –Seni izlemek daha güzel! Yeriz kızım yeriz, diyerek salamdan küçük bir parça kopardı.

      –Haydi ama siz yemezseniz benim boğazımdan geçmez.

      Hep beraber gülümsediler. Biraz sonra sofraya konulan yiyecekler bitmişti. Her üçü de tıka basa yemişlerdi. Üstüne bir keyif çayı koydular.

      Gagik:

      –Rahatın yerinde mi kızım? Haydi anlat bakalım oraları.

      –Baba, çok rahatım. Her ay 300 dolar para alıyorum. İzin günümde de ayrıca bana harçlık veriyorlar.

      –Çok iyi kızım.

      –Evet baba. Epeyce para biriktirdim. Beş bin dolar para getirdim size. Ayrıca akrabalara bir sürü hediye aldım.

      Yeraz bunları söylerken mutluluktan uçuyordu. Beş bin dolar kelimesini duyan anne ve babanın yüzünde bir gülümseme oluştu.

      –Kızım sen hiç harcamadın mı?

      –Harcadım baba. Kendime elbise falan aldım. Zaten kaldığım evde yiyip içiyorum. İzin günümde de aldığım harçlık bol bol yetiyor bana. Keşke daha önce gitseydim.

      –Yanında çalıştığın insanlar nasıl insanlar?

      –Baba, bunu nasıl söleyeceğimi bilmiyorum ama burada anlatıldığı gibi değiller. Çok iyi insanlar. Ya benim şansıma öyle çıktı ya da burada duyduklarımızın hepsi yalan. İzin günlerimizde arkadaşlarla buluşuyorduk: Onlar da çok memnunlar. Baba, düşünsene Erivan’da kim 300 dolar kazanıyor ki. Yemem, içmem, yatmam hepsi bedava.

      –Senin Ermeni olduğunu biliyorlar mı?

      –Hayır, Rus olduğumu söyledim ama o aileyi tanıdıktan sonra Ermeni olduğumu söylemediğime pişman oldum. Keşke yalan söylemeseydim. Zaten ismimden Ermeni olduğumu anlamışlardır.

      –Pasaportun, Rus pasaportu olduğu için anlamazlar. Yine de Ermeni olduğunu asla söyleme. Sana zararları dokunabilir.

      –Baba, o insanları bir tanısan, öyle iyiler ki. Beni kızları gibi sevdiler. Her şeyimle ilgileniyorlar. Azcık moralim bozuk olsa hemen ne olduğunu sorarlar. İnan Ermeni olduğumu bilseler bile bana karşı tavırları değişmeyecektir. Zaten bildiklerini düşünüyorum. Nihayetinde ben bir iş yapıyorum. Üç yaşında bir kıza bakıyorum. İşim sadece o. Boş kaldığım zamanlarda istersem ev işlerine yardım ediyorum. Onlarla sadece çocuk bakımı için anlaşma yapmıştık; Bu nedenle bana asla temizlik falan yaptırmıyorlar.

      Kendim istersem, yemeğe falan yardım ediyorum. Burada anlatılanlar yalan baba. Türklerin bizimle bir sorunu yok.

      –Bizim onlarla sorunumuz var ama!..

      –Baba, bir gün sizi de oraya götüreceğim. Kendi gözünüzle görün. Bizim buradaki politikacılarımız olayı büyütüyor. İstanbul’da binlerce Ermeni yaşıyor. Hiç bir Ermeni’nin diğer insanlardan farkı yok. Ermeni Kilisesi var. Ermeni okulu var. Ermeni Hastanesi var, hatta Ermeni mezarlığı bile var.

      –Yani Ermeni çocukları Ermeni okuluna mı gidiyor?

      –Evet!

      –Sen söylemeseydin, inanmazdım.

      –İnan baba!

      –Batının baskısı ile açmışlardır.

      –Öyle olsa bile bunlar var ve herkes mutlu. Bunu gözlerimle gördüm. Bazı Ermeni dernekleri hala eskileri karıştırıyor ama çoğunluk onlara itibar etmiyor. Ermenilerin çoğunluğu zengin. İyi semtlerde yaşıyorlar. Okulda bize öğretilen şeylerin hiç biri doğru değil.