йўқ!
– Ишга тааллуқлими ёки шахсий масаладами?
– Шахсий, сен учун жуда муҳим гап, – деди Абу.
Амир Тўраев Шуҳрат Ниёзовичга “Кўз-қулоқ бўлиб туринг” дегандек ишора қилиб, хонадан чиқиб туришликни илтимос қилди. Сўнгра, Абуга қараб:
– Қани, гапир, ўша муҳим гапингни эшитайликчи? – Амир Тўраев Абунинг барча ҳатти-ҳаракатларини зимдан кузата бошлади.
Абу атрофига бирров назар солди-да, Москва шаҳридан бир арман келиб, у билан учрашгани, Амирнинг отаси ҳақида нималар билиши билан қизиқиб, сўраб-суриштиргани, Тўра Орзиқуловни ўлдириш учун унинг рақиблари каттагина пул ваъда қилишгани, у арман улардан талайгина пул ҳам олганлигини гапириб берди.
– Москвалик арман сенга қариндошми? – деди Амир Тўраев.
– Амир, мен биламан. Сизлар жуда яхши одамлар. Авваламбор, отангни душмани кимлигини билиб қўйинглар. Мен сенга бор гапни айтдим, хоҳласанг ишон, хоҳламасанг ишонма, – деб Абу ўрнидан қўзғалди. Аммо, негадир москваликнинг ўзига қариндошчилиги тўғрисида гапирмади.
– Хўш, менга бу гапларни айтганингни нархи қанча? Нега бу ҳақда гапирмадинг? – Амир Тўраев ҳали ҳам унинг ҳаракатларини кузатаётганди.
– Нархи йўқ, фақат одамгарчилик нуқтаи назаридан айтдим сенга, – Абу яна ўз ўрнига ўтирди.
– Майлига, гапингга ишондим ҳам дейлик, сен ўша қариндошинг билан мени учраштираоласанми?
– Албатта, хоҳласанг ҳозироқ…
– Йўқ, Абу, бу ерда эмас, эртага “меҳмон”ни менинг уйимга қўрқмасдан олиб борасан. Кундуз соат 12:00 да, келишдикми?
– Келишдик! – Абу Амир Тўраевнинг қўлини сиқиб хайрлашди.
Абу чиқиб кетгач, хонага рангги қув ўчган Шуҳрат Ниёзович кириб келди-да:
– Амир Тўраевич, сиз уни уйингизга нотўғри таклиф қилдингиз. Бир ўйлаб кўринг, балки қонун органларига мурожаат қилишимиз керакдир, – деди овози титраб.
– Шуҳрат Ниёзович, агар қонун органларига мурожаат қилсак, у “мен бу гапларни мутлақо айтганим йўқ” деб туриб олсачи? Яхшиси, ўзимизни шарманда қилмайлик. Улар мен яшайдиган жойни билишармикан? “Меҳмон”ни уйимга олиб келасан, деганимда Абу уй манзилимни сўрамади, демак, у билади! – деди бир қарорга келаолмасдан.
Амир Тўраевнинг Абу арманни кутилмаган ташрифидан боши қотиб қолган эди. Ҳатто, қўли ишга ҳам бормаётганди. “Шу гаплар ростмикин?” деган савол унга тинчлик бермас, “Чиндан ҳам у отамни ўлдириш топшириғи билан келдимикан ёки иккаласи тил бириктириб, фирибгарлик йўли билан пул ишлаш режасини тузишдимикан?” каби саволлар миясида ғужғон ўйнаётганди. Бу ҳақда отамга айтсаммикан ёки Али акам билан маслаҳатлашсаммикан? Отамнинг дўсти Рашид Равшановга учрашсам нима деркин? Бу гапни ҳозирча Шуҳрат Ниёзовичдан бошқа ҳеч ким билмайдику, деган алғов-далғов ўйлар унга тинчлик бермаётганди. Бир қарорга келиш жуда қийин эди, шу дамда.
Кечки пайт Амир Тўраев навбатчи машинада Пўлатига йўл олди. Отаси ҳали ишдан қайтмаган экан. Ҳовлидаги дарахтга суянганча, хаёл суриб турганини кўрган онаси унга яқинлашди ва:
– Тинчликми,