– Қолганини эртага берамиз.
Ҳамшира индамай пулни олди-да, алланималар деб тўнғиллаганча туғруқхона ичига кириб кетди.
Улар кўчага чиққанларидан кейин Моҳирўй аёлни уйига таклиф қилмоқчи бўлди-ю, ёлғони фош бўлиб қолишидан, бундан ташқари уйида содир бўлиши кутилаётган жанжалдан қўрқди.
– Энди мен борай, – деди у аёлга қараб, – анча кеч бўлиб қолди.
– Мен билан юр, ёлғиз ўзинг экансан, биргалашиб тонг отқизардик, – деди аёл ундан кўзини узмай.
– Борардим-у, дарсларим бор, – дея навбатдаги марта ёлғон тўқиди Моҳирўй. – Ҳозир биронта машина ушлайлик, кейин сизни кузатиб қўяман.
– Қизим, бу ёғига энди ўзим етиб оламан. Шунча сени овора қилганим ҳам етар, – деди аёл синиқ жилмайиб.
– Барибир мен мошинада кетаман, бир йўла сизни ташлаб ўтамиз, – деди Моҳирўй ва йўлга чиқиб, ондасонда ўтаётган машиналарга қўл кўтара бошлади.
У уйига етиб келганида соат миллари тунги иккини кўрсатар эди. Онаси аллақачон уйқуни уриб ётар, Турғун Ғаниевич эса Мамарасулни калтаклайвериб чарчаб қолган бўлса-да, гоҳ уйга, гоҳ ҳовлига чиқиб тинимсиз сигарета чекар, милицияга телефон қилмоқчи бўлар, сўнг бирдан ниятидан қайтар, "Шундай одамнинг қизи йўқолиб қолибди", деган гап унинг учун тавқи лаънатдек туйилиб кетаверарди.
У Моҳирўйнинг дарвозадан кириб келаётганини кўргач, аввал бироз бўшашди. Сўнг яна асаблари таранглашиб, боягина хизматкорни савалаган қамчинни қўлига олди.
Мамаюсуф дўхтир эртасига эрталаб яна Марди чўпоннинг уйига келди. "Агар ўзим бориб ниқтамасам, буларнинг ўзлари билиб қўйни олиб келмайдиганга ўхшайди. Ишим битди, эшагим сувдан ўтди, деб ўйлашаяпти", дея хаёлидан ўтказиб келган дўхтир чўпоннинг ҳовлисига кирди-ю, эшик бўсағасида чўзилиб ётган Марди чўпонни кўриб қотиб қолди.
– Ҳов, – деди у киприклари пирпираб, – Марди ака, бу ерга нима қилиб ётибсиз?!
Бироқ бу саволга чўпондан жавоб бўлмади. У қимир этмасдан ётар эди. "Ўлиб қолганми нима бало? – дея ўйлади Мамаюсуф. – Ўғли қайси гўрда экан?"
– Фаррух! – деб бақирди у.
Бироқ унинг чақирувига ҳеч ким жавоб қилмади. Шундан кейин дўхтир юрак ютиб аста чўпон ётган жойга яқинлашди. Марҳумнинг боши устида ғуж-ғуж пашша визиллаб учар, бир қисм пашша эса чўпоннинг оғзидан оқиб, остонада қотиб қолган қонга қўниб, ўзларининг насибасини эртароқ олиш билан овора эди. Буни кўрган Мамаюсуф дўхтирнинг чўпон ўлиб қолганига шубҳаси қолмади. У аста-секин орқасига тисарилди, кейин эса ўгириласола тез-тез қадам босганча ҳовлидан чиқиб кетди.
Дўхтир кўчада дуч келган одамга чўпоннинг ўлиб ётганлигини, уйда ҳеч ким йўқлигини айтиб кетаверди. Бирпасда қишлоқнинг одами Марди чўпоннинг ҳовлисида тўпланди. Биров чўпонни икки кун аввал, бошқа биров бир кун аввал кўрганлигини айтди. Лекин саксондан ошган Баҳромқул бобо келмагунча жасадга тегинишмади. Шунчаки томоша қилиб, афсусланиб тураверишди. Фақатгина Мамаюсуф қийналди. "Кечанинг ўзида ўғлини етаклаб, тоққа бориб келсам бўларкан. Эсиз, қилган хизматим бекорга кетди", – дея ўйларди у.
Марди чўпонни (Баҳромқул