каравотга чўзилди. Шундагина вужуди бироз ором олгандай бўлди-ю, дарров пинакка кетди.
Фаррух эрталаб уйғонганида қўшниси папирос чекиб ўтирарди.
– Кимсан? – дея сўради у.
Фаррух исмини айтиб, энди ўрнидан қўзғалмоқчи эди, белида қаттиқ оғриқ туриб, инграб юборди.
– Обдон "сийлаш"ганга ўхшайди-а? – деди қўшниси папироснинг аччиқ тутунини хузур қилиб ичига тортаркан. – Ҳечқиси йўқ. Бу ерга келганларнинг пешонасида бор нарса. Мениям биринчи келган куним обдон элакдан ўтказишганди. Шундан бери фақат боқишади… Лекин раисни боплабсан. Уни мен яхши танийман. Унда одамгарчиликдан зиғирча ҳам йўқ.
– Сиз қаердан билдингиз? – дея сўради Фаррух белини ушлаб базўр туриб ўтираркан.
– Мен билмайдиган нарсанинг ўзи йўқ бу дунёда. Сени олиб келишгандаёқ менинг қўшним бўлишингни етказишганди. Беш йилга кесиласан. Аслида бу жиноятинг учун кечириб юборишсаям ёки жуда узоқ кетганида бир йил берсаям бўларди. Лекин раис шунақа талаб қўйибди, – Фаррухнинг бадбашара қўшниси шундай деб жойига ёнбошлади.
Фаррух пешонасини ушлаб бироз турди.
– Отам, – деди у йиғламсираб, – отамни кўролмасканман-да.
– Хе-хе-хе, – кулди қўшниси, – отангни беш йилдан кейин кўраверасан, агар орада бўйнингга бошқа нарсани илиб юборишмаса. Отинг Фаррухмиди?
–Ҳа.
– Меники Ғиёс, лақабим "Босс". Турма менинг уйимдай бўп қолган. Ёшим ҳозир элликда, шунинг ўттиз икки йилини мана шунга ўхшаш, – дея у атрофдаги бетон деворларни кўрсатди, – ерларда ўтказдим. На отам, на онам бор. Ака-укаларим менинг борлигимниям унутиб юборишган. Биринчи марта худди сенга ўхшаб қамалиб қолгандим. Кейин турмада бошқа айбларниям бўйнимга илиб ташлашди. Мана, шунгаям ўттиз икки йил бўлибди-я. Кўринишингдан тузуккина болага ўхшай-сан. Агар менинг айтганимни қилсанг, бир йилга қолмасдан бу ердан чиқариб юбораман. Кейин маза қилиб яшайсан.
– Ўзингиз ўттиз икки йилдан бери чиқолмай юрган экансиз, мени қандай чиқариб юборасиз? – деди Фаррух ҳайрон бўлиб.
– Бу ёғи билан ишинг бўлмасин. Кейин ўзинг тушуниб оласан. Агар хоҳласам, ҳозирнинг ўзидаёқ чиқиб кетаман. Лекин бунинг менга мутлақо кераги йўқ.
Фаррух барибир ҳеч нимага тушунмади. Бақрайиб тураверди. Унинг қарашини кўрган Босс мийиғида кулдида, мохорка олиб қоғозга ўрай бошлади. Йигит умрида сигаретани бунақа қилиб чекишларини кўрмаганди. Қишлоғида нос, сигарета чекувчилар кўп эди. Лекин уларнинг биронтаси тамакини қоғозга ўрамасди.
Эшик шарақ-шуруқ этиб очилди-да, кечаги соқчи кириб келди. Унинг қўлида иккита сумка нарсаларга тўла эди.
– Босс, завтрак олиб келишди, – деган соқчи алланималарни умид қилгандай иржайганча туриб қолди.
– Боравер, – деди Босс унга совуқ қараш қилиб ва эринибгина ўрнидан турди.
Бирдан башараси тундлашган соқчи индамай чиқиб кетди. Ғиёс ака унинг орқасидан кулиб қараб қоларкан:
– Падарингга лаънатлар, бир сафар олишмаса ўлиб қолишади, – деди ҳамда сеткаларнинг ичидагиларни бирма-бир