(қулга яқинлашди): Сен қаердансан?
Созанда қул: Лидиядан.
Ксанф:Нима ишни биласан?
Созанда қул: Ҳамма ишни!
Эзоп хахолаб кулади.
Талабалар: Нимага куляпти ўзи бу?
Ксанф (Зенасга юзланиб): Қанча туради бу созанда?
Зенас: Минг денарий (кумуш танга).
Ксанф бунақа баҳони эшитиб, бошқа чурқ этмай, орқасига ўгирилади ва нари кета бошлади. Талабалар ундан сўрашади:
Нима, қуллар сизга ёқмадими, устоз?
Ксанф:Ёқишга-ку, ёқди, аммо менда шундай бир одат бор: ҳеч качон киммат қулларни харид қилмайман, фақат арзонларидан фойдаланаман.
Эзоп: Ахир эркакларга хотинларнинг гапига қулоқ солмаслик керак деб ўргатилганку.
Ксанф: (Ҳайрон талабаларининг оғзини ёпиш учун) Ха, яхши, қани, суриштириб кўрайлик-чи, қўлидан нима иш келаркин, тағин пулни бекорга ҳавога совурмайлик. (Эзопга яқин бориб) Саломатмисан?
Эзоп: Нима, мен касалмидим?
Талабалар: “Музалар ҳақки қасамки, гапи рост! Ахир у касал эмас-ку!
Ксанф: Кимсан?
Эзоп: Жисм ва жондан таркиб топган одамман.
Ксанф: Мен уни сўраётганим йўқ. Қаердан чиққансан?
Эзоп: Онамнинг қорнидан.
Ксанф: Оббо бадбахт-е! Мен сендан буни сўраётганим йўқ. Сен ўзи қаерда дунёга келгансан?
Эзоп: Онам менга бу ҳақда гапирмаган. Балки хобхонададир, балки ошхонададир.
Ксанф: Айт-чи, қайси қабиладансан?
Эзоп: Фригияликман.
Ксанф: Қандай ишларни биласан?
Эзоп: Ҳеч қандай!
Ксанф: Қанақасига?
Эзоп: Шунақасига. Ахир манави йигит менсиз ҳам ҳамма ишни қойиллатар экан-ку!
Талаба1: Боплади-ю, баччағар! Ха, анави икки йигит хатога йўл қўйди: дарҳақикат, ҳамма нарсани биладиган одам йўқ бутун дунёда. Шунинг учун ҳам бу, ҳеч нима билмайман, деди. Боя у шунинг учун қулган экан-да”.
Сени сотиб олмоқчиман – нима дейсан?
Эзоп: Нима, мени халитдан ўзингга маслахатчи қилиб олдингми? Бошингга урасанми менинг маслахатимни? Хоҳласанг – сотиб ол, хохламасанг – аравангни судра: мени сотиб оласанми, йўқми – парвойим фалак. Мени сотаётган қулфуруш харидорларни илгак ташлаб ўзига тортаётгани йўқ мени сотиб олишга ҳеч ким мажбур қилмайди сени: таъбинг ўзингда. Агар сенга керак бўлсам – пулни чиқару нархимни тўла, хоҳламасанг – тишингнинг оқини кўришга зор эмасман.
Ксанф: Сен ҳамиша ҳам шунақа булбўлигўё бўлиб сайрайсанми?
Эзоп: Сайроқи қушлар қиммат туради.
Талабалар: Маъбуда ҳаққи қасамки, бу Эзоп тушмагур устозга ёмон танбех (дашном) берди!
Ксанф: Бўпти, мен сени сотиб оламан, ишқилиб, қочиб кетмайсанми?
Эзоп: Истасам, қочиб кетавераман; сендан сўраб ўтирмайман, сен мендан сўрагандай, Ундан кейин, кочиш-кочмаслигим кимга боглиқ: сенгами ё менгами?
Ксанф: Албатта, сенга-да!
Эзоп: Йўқ, сенга.
Ксанф: Нега энди менга?
Эзоп: Агар сен қулларга яхши қарасанг, ҳеч ким қочиб кетмайди: қайси аҳмоқ яхши ҳаётдан