дабдабали оҳангга жўр бўлишади. Ҳамма шаҳзодани кутади. Меҳринисо Султон Бегим саройни безатади. Ҳорган, аммо ўктам қиёфадаги шаҳзода Хуррамбахт Мирзо кўринади. У тиз чўкиб, мағлуб юрт шоҳининг қиличини отаси пойига қўяди.
Жаҳонгиршоҳ: Бугун сиз бобурийлар сулоласи учун ғоят муҳим вазифани удда қилдингиз. Узоқ чегарамизни мустаҳкамлаб, катта жасорат кўрсатиб, яна душманнинг шаҳрини ишғол қилдингиз. Бугундан бошлаб сизнинг исмингизга, ўғлим, Баҳодир сўзини қўшиб, Хуррамбахт Баҳодир Шоҳжаҳон деб шаҳаншоҳлик қилишини тилайман.
Сарой ичра олқишлар янграйди. Мунажжим шоҳга тиз чўкиб нималарнидир пичирлайди.
Жаҳонгиршоҳ: Бутун сарой шаҳзоданинг тўйига тайёрлансин. Тўй бутун асрга татигулик бўлсин. Шаҳзоданинг завжаи мўътабарлари Аржуманд бонгуга бугундан бошлаб Мумтоз-маҳал, яъни ноёд сарой жавоҳири деб ном берурмиз. Шаҳзодага муносиб ёр кўплаб фарзандларни туҳфа этишини оллодан сўраймиз.
Тўй бошланади. Шоҳжаҳон ва Мумтозмаҳал бир-бирига яқин келади.
Мумтозмаҳал арияси: Тақдиримдин норизомен, Наҳот, сизга, суюклим, ўн саккизимда, Наҳотки, учинчи хотин бўлсам ман?
Шоҳжаҳон: Ўнинчи навбатда турмушга чиққанлар ичинда биринчи хотин даражасигача кўтарилганлар ҳам бор. Энг муҳими қалбимда сиз биринчиси бўлгайсиз умрбод!
Шоҳжаҳон Аржумандбонуга рўмолча беради.
Шоҳжаҳон: Орзуингиз недур?
Аржумандбону: Мен ёлғиз ўсдим, энди болаларим ёлғиз яшамаслиги керак. Фарзандларимиз кўп бўлишини тилаймен.
Шоҳжаҳон: Ниятларингиз эзгудир. Ниятларимдан ниятлари эзгу ёрни еткурганига тангрига кўп бор шукур.
Ҳамма бир-бир саройни тарк этади. Қора шарпалар шамларни ўчирмоққа уринишади. Сарой канизак раққосалар кўмагида чимилдиққа айланади. Шоҳжаҳон яна жанга отланади. Мумтозмаҳал бири-биридан хушбўй ўн уч гул тимсолида ўн уч фарзанд туҳфа этади. Канизаклар чақалоқ кўтариб Шоҳжаҳон атрофида айланишади. Шоҳжаҳон ҳар бир чақалоқа мафтун бўлиб қарайди. Айниқса, Аврангзебга термулиб тўймайди. Шоҳжаҳон болалари ўртасида маст бўлиб, аёлига қарайди. Аёли ўн тўртинчи фарзандга ҳомиладор эди. Шоҳжаҳон Мумтозмаҳалнинг сочларини силайди. Мумтозмаҳал Шоҳжаҳоннинг ханжарини олиб, жангдан қайтармоқчи бўлади. Аммо Шоҳжаҳон кетишга чоғланади.
Мумтозмаҳал: Мени ҳам олиб кетинг.
Шоҳжаҳон: Жанг аёлларнинг иши эмас.
Мумтозмаҳал тиз чўкиб Шоҳжаҳоннинг оёқларини қучиб олади.
Мумтозмаҳал: Йўқса, сизни қўйиб юбормасмен.
Шоҳжаҳон ноилож кўнади. Мумтозмаҳални тахтиравонга солиб опкетишади.
Номаълум маскан. Кун. Мумтозмаҳал оғир аҳволда. Қора шарпалар унинг атрофида тинмай изғийди. Канизаги Гул унга сув тутади. Мумтозмаҳал унинг қўлини нари итаради.
Мумтозмаҳал: Шаҳаншоҳни чорлатинг. Ул инсон қўлидан бир томчи сув ичмоқчимен. Ўлимим олдидан дийдорини кўрмоқчимен.
Гул: Ухласангиз яхши бўлади.
Мумтозмаҳал: Ухласам, бу сўнгги уйқум бўлади. Олампаноҳга яна чопар жўнатинг.
Шоҳжаҳон