Мана, бегим, боғингизнинг чиллаки анжиридан татиб кўринг.
Зенас: (Анжирни еб) Ўлай агар, жуда ейишли бўлибди! Сен буни омборхонага яшириб қўй. Ҳали ювиниб бўлганимдан кейин олдимга қўярсан.
Зенас кўздан йўқолади. Агофопод анжирни олиб кетаётганида, кўзи очлик қилиб, ундан бир жуфтини ейди.
Агофопод: (егани қўрқиб) Қанийди, қолганини ҳам еб қўя қолсам.
Ҳерма: Ҳозир дилингдан нима кечаётганини биламан, оғайни, шу анжирнинг ҳаммасини егинг келяпти.
Агофопод: Топдинг.
Ҳерма: Агар хўп десанг, шу анжирларни қандай қилиб ейиш йўлини ўргатаман сенга.
Агофопод: Фойдаси йўқ, ҳозир хожамиз келиб, қани, анжирни опке, деса, нима, шўппайиб тураверамизми? Унда холимиз нима кечади?
Ҳерма: Хожамиз сўраса…
Ҳерма Агофоподнинг қулоғига пичирлайди. Кейин улар мириқиб кулиб, анжирни ея бошлайдилар. Улар барча анжирни пок-поқиза туширишади. Бу аснода заминдор даладан қайтади.
Зенас: Агафопод, қани, олиб кел энди анжирни!
Агофопод: Омборхонанинг эшиги очиқ қолган экан, Эзоп бехосдан кириб анжирни кўриб, ҳаммасини еб қўйибди.
Зенас: Қани, Эзоп кел бу ёққа! (Қамчисини олиб Эзопга ўшқиради) Ҳали сен мени назарингга илмайдиган ҳам бўлиб қолдингми, бадбахт? Нечун анжиримни еб қўйдинг, касофат?
Эзоп андак сабр қилинг, хожам, демоқчи бўлгандай заминдорнинг оёғига бош уради. Заминдор рози бўлади. Эзоп шу ерда турган ёғлоғини қўлига оладида, сув ичади. Кейин кекириб, заминдорга яқин бориб пуфлайди.
Зенас: Пуф, бунча сассиқ. Демак, анжирни ҳиди келмаяпти?
Эзоп бошқа қулларнинг ҳам шундай қилишини талаб этади.
Зенас: (Бу усул маъқул тушиб, кулади) Сен икковинг ҳам сув ичиб пуфла.
Қуллар қўрқиб иссиб қолган сувни ичишади. Улар қорнида сафро қайната бошлагани боис қоринларини ушлаб қолишади. Зенас уларга яқин келади.
Зенас: Пуфла.
Улар оғизларини очиб жим туришади.
Зенас: Пуфлашларинг ҳам шартмас. Шундоқ анжирнинг ҳиди анқиб турибди. Ҳали сенлар, анжирни ўзларинг еб, келиб-келиб, ўзини ҳимоя қила олмайдиган бир нотавонга туҳмат қилдиларингми? Қани, ечининглар!
Икки нобакорни қамчи билан роса савалаб Зенас кетади. Икки қул Эзопга ёмон қараб қолади. Эзоп белкурагини олиб ишлашга тўшади. Сеҳрли наво таралади. Бу наво Эзопни аллалайди. Маъбуда Исида тўққизта санъат туридаги Музалар кузатувида Эзопнинг тепасига келиб тўшади.
Исида: Қизларим, мана бу одамга қаранглар: гарчи у кўринишдан бадбашара бўлса ҳам унинг диёнати ва хайрли ишлари таҳсинга лойиқдир. У адашиб қолган ҳалойиқни йўлга солиб юборади; сизларни бу ерга бошлаб келишимдан мақсад, мен уни тақдирлайман. Унга овоз ато этгум, сизлар эса, уни шул овозига муносиб нутқ ила бойитинглар. (Маъбуда Эзопнинг гапиришига халал бераётган тилидаги ўсимталарни олиб ташлайди.) Ҳар қайсингиз бул бандани бисотингиздаги лаёқатлар билан хушнуд этинг. Нутқ сўзлаганда чиройли сўзлар топа олсин, масаллар тўқиш лаёқатини бахш этинглар. (маъбуда самога қўл чўзиб) Шон-шухрат тилайман.
Музалар