Дерт. Бақыт Мәдімкызы

жүзі жылы, ұзын бойлы, орта жастағы адам екен. Ол кісі тәтенің қолындағы қағаздарын алып оқыды да өзінің кәсіби тексерісіне кірісті. Одан кейін алдындағы науқасқа қарап:

      – Где у вас болит? – деп сұрайды.

      – У меня нигде не болит, у меня слабость во всем теле. Мне даже трудно поднять свою сумочку, ноги плохо слушаются. Сейчас меня на четвертый этаж на руках принесли. И память плохая. Я временами ничего не помню. – деді Бақыт тәте дәрігерге қарап.

      – Зачем, надо было меня вызвать, и я пришел бы к вам, – деді де өзінің шығарған қортындысын жазып, тәтемен бірге дәлізге шықты.

      Дәлізде Аймен әпкесі мен Серік тұр еді.

      – Здраствуйте, вы привели пациентку!?

      – Да, добрый день. Что скажете по поводу моей сестры? – деп сұрады әпкесі қобалжып.

      – Не переживайте, ей надо серьезно лечиться. Если сказать по моей части, то у нее нарушено координация движения и атеросклероз. Это все последствия ее основной болезни.

      Я все здесь написал. Ей нужно амбулаторное лечение, – деп, дәрігер Бақыт тәтенің емдік құжаттарын Аймен тәтенің қолына берді.

      – Хорошо, спасибо вам большое, – деп, Серік Бақыт тәтені көтеріп алды да төменге түсті.

      Кешке жақын үйге Берік аға мен Алма тәте келді. Шай үстінде Бақыт тәтенің жағдайын сөйлесті.

      – Мына қиын-қыстаң заманда ауыруханаларда сонша жағдай жоқ. Аймен, ертең екеуміз қалалық ауырухананың бас дәрігеріне барайық. Мен ол кісіні жақсы танимын, – деді Алма тәте.