s. 141.
204
Ibidem, s. 5, 10, 112.
207
Ibidem, s. 107–108. Do problemu arabeski, jako obrazowego przedstawienia romantycznej supremacji uczuć, wraca C. Schmitt także na s. 149.
210
A. Motschenbacher, Katechon oder Großinquisitor. Eine Studie zu Inhalt und Struktur der Politischen Theologie Carl Schmitts, Marburg 2000, s. 39–40.
211
C. Schmitt, Politische Romantik, op.cit., s. 42n.
212
K.–E. Lönne, Carl Schmitt…, s. 11.
213
M. Nicoletti, Transcendenza e potere, op.cit., s. 111.
214
C.A. Ramirez, „Todos son genios”, op.cit., s. 61–62; L. Papini, Ecumene e decisione. Teologia politica e critica della modernità in Carl Schmitt, Genova 2004, s. 512–514. Na temat krytyki niemieckiego Romantyzmu przez G.W.F. Hegla zob. Z. Kuderowicz, Problematyka wolności w doktrynie społecznej Adama Müllera, „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”, 1961, t. 7, s. 5–51.
215
L.S. Roudiez, Maurras jusque’à l’Action française, Paris 1957, s. 168–180; V. Nguyen, Aux origines de l’Action Française. Intelligence et politique à l’aube du XX–e siècle, Paris 1991, s. 737–837; A. Wielomski, Nacjonalizm francuski 1886–1940. Geneza, przemiany i istota filozofii politycznej, Warszawa 2007, s. 154–160.
216
Główne tezy tej książki zostały w 1926 roku streszczone na kilku stronach w haśle encyklopedycznym Diktatur, [w:] Staat, Großraum, Nomos. Arbeiten aus den Jahren 1916–1969, Berlin 1995, s. 33–37.
217
J. Bendersky, Carl Schmitt, op.cit., s. 21–22; M. Staglieno, Spengler, Thomas Mann, Carl Schmitt, [w:] S. Zecchi (red.), Sul destino, Bologna 1991, s. 296; P. Jiménez, La reacción contra la historia. Donoso Cortés y Carl Schmitt, [w:] M.A. Ruiz Carnicer, C. Frias Corredor (red.), Nuevas tendencias historiográficas e historia local en España, Zaragoza 2001, s. 407–408; G. Balakrishnan, L’ennemi, op.cit., s. 52.
218
C. Schmitt, Die Diktatur. Von den Anfängen des modernen Souveränitätsgedankens bis zum proletarischen Klassenkampf, Berlin 2006 [1921], s. 20–26.
219
Ibidem, s. 144, przypis 22.
220
G. Schwab, The Challenge of the Exception, op.cit., s. 15; A. Doremus, Introduction à la pensée…, s. 601.
221
We Francji jako pierwszy problem tak ujmuje J. Bainville, Les dictateurs, Paris 1996 [1935], s. 53–88.
222
C. Schmitt, Die Diktatur, op.cit., s. 26, 72.
224
Zainteresowania C. Schmitta tym tematem datują się od co najmniej 1916 r., gdy opublikował duży artykuł Diktatur und Belagerungzustand. Eine staatsrechtliche Studie (tekst dostępny w zbiorze Staat, Großraum, op.cit., s. 3–23), w którym przebadał historię nowoczesnych stanów wyjątkowych na przykładzie rządów rewolucyjnych i kontrrewolucyjnych w epoce Rewolucji Francuskiej (l’état de siège z VII 1791, jakobini), Wiosny Ludów (gen. L.–E. Cavaignac), pruskiej ustawy o stanie wyjątkowym z 1851 r., art. 68 konstytucji zjednoczonych Niemiec, dyktatury A. Thiersa przeciwko Komunie Paryskiej z 1870 r. Istotę dyktatury C. Schmitt definiował jako połączenie, w jednym ręku, władzy wykonawczej, ustawodawczej i sądowniczej w sytuacji nadzwyczajnej dla państwa, przy równoczesnej militaryzacji zarządzania (ibidem, s. 15–18). Jej esencją jest „Negation der Negation”, czyli pozaprawne unicestwienie stanu bezprawia, anarchii (s. 19). Pozwala mu to stwierdzić, że „der Belagerungszustand ist heute entweder das Mittel, eine Unruhe im Innern niederzuhalten, also eine sicherheitspolizeiliche Maβnahme, oder er soll einem militärischen Zweck, wie die Sicherung des glatten Verlaufs der Mobilmachung, erreichen” (s. 19).
225
C. Schmitt, Die Diktatur, op.cit., s. 173–98.
226
N. Campagna, Carl Schmitt, op.cit., s. 180.
227
C. Schmitt, Die Diktatur, op.cit., s. 33–74.
228
Ibidem, s. 193. Na temat Schmittiańskiej teorii dyktatur zob. np. G. Schwab, The Challenge of the Exception, op.cit., s. 30–37; R. Skarzyński, Od chaosu do ładu. Carl Schmitt i problem tego, co polityczne, Warszawa 1992, s. 106–12.
229
R. Thoma, On the Ideology of Parliamentarism [Zur Ideologie des Parlamentarismus und der Diktatur], [w:] C. Schmitt, The Crisis of Parliamentary Democracy, Cambridge 2000, s. 82.
230
N. Sombart, Carl Schmitt – Ein deutsches Schicksal, [w:] H. Lietzmann, K. Hansen (red.), Carl Schmitt und die Liberalismuskritik, Opladen 1988, s. 20.
231
S. Baume, Carl Schmitt, op.cit., s. 11.
232
R. Altmann, Analytiker des Interims. Wer war Carl Schmitt, was ist von ihm geblieben?, [w:] H. Lietzmann, K. Hansen (red.), Carl Schmitt…, s. 29.
233
Podrozdział ten i następny stanowią skrót rozważań zawartych w naszej rozprawie W poszukiwaniu Katechona. Teologia polityczna Carla Schmitta, Radzymin 2017, s. 159–190.
234
Zob. np. É. Durkheim, Zasady metody socjologicznej, Warszawa 2007, s. 42–59; M. Weber, Racjonalność, władza, odczarowanie, Poznań 2011, s. 131–192.
235
Pierwsze 3 rozdziały ukazały się jako oddzielny tekst w pracy zbiorowej poświęconej M. Weberowi, jako Soziologie des Souveränitätsbegriffes und politische Theologie, [w:] M. Palyi (red.), Hauptprobleme der Soziologie. Erinnerungsgabe für Max Weber, T. II, München 1923, s. 3–35.
236
Na temat skomplikowanych relacji zapożyczeń i sporów C. Schmitta względem M. Webera literatura przedmiotu jest znacząca – zob. G.L. Ulmen, The Sociology of the State, op.cit., s. 3–57; G.L. Ulmen, Politische Theologie und politische Ökonomie.
