praat het nie.
“Ek praat nie van plooie en ’n gefrons nie –”
“Ek weet, maar ek praat daarvan,” knip hy haar beswaar terglustig kort. “In die ou dae –”
“Ons lewe in die verligte eeu, nie in die ou dae nie, meneer De Meyer,” maak sy hom op haar beurt stil. Maar Dewalt laat hom nie so maklik van stryk bring nie.
“Ek herhaal: in die ou dae het die vroue soveel agting vir ’n man gehad dat hulle selfs hul eie mans as ‘my heer’ aangespreek het. Om te frons as ’n man met hulle praat, sou ’n onvergeeflike gebaar gewees het.”
Natasha maak ’n onelegante geluid deur haar neus en sê minagtend: “My heer se voet. Dis dié dat die mans in die ou dae so vermetel en aanmatigend was. Hulle het gedink hulle is die spil waarom die wêreld draai. As hulle nie daar was nie, sou die wêreld kwansuis dadelik opgehou het met draai …”
Dewalt se lagbui maak ’n einde aan hul gesprek. Hy kyk na sy horlosie en sê bedaard: “Jy is vroeg genoeg klaar om ’n rukkie te ontspan voordat die etensklokkie lui.”
“Ek was van plan om die hoofstuk na te sien,” sê sy.
“Nee, toemaar, ek sal dit doen. Jy kan ’n entjie gaan stap. Die berglug sal jou goed doen,” bied hy aan.
Die volgende vier weke is Dewalt soms vriendelik, soms sarkasties en ongeduldig. Natasha het haar nie juis veel aan sy giere gesteur nie – totdat hy haar twee dae voor die einde van die maand in ’n onweersluim in die sitkamertjie opsoek.
Sy binnekoms, sonder om te klop, laat albei vroue vlugtig opkyk. Sy gesig is so dreigend soos ’n onweerswolk en sy blou oë lyk stormagtig. Hy kom voor Natasha staan en sê kwaai: “Ek wil jou asseblief in my studeerkamer spreek, Natasha. Kom!”
Natasha kom traag regop. Dewalt neem haar aan die arm, met die doel om haar vinniger aan te help, maar sy skud sy hand half vererg af. “Ek kan self loop, dankie. Ek het nie jou hulp nodig nie, of dink jy miskien ek is ’n invalide?”
“O, nou goed; maar roer jou, ek kan nie die hele aand op jou wag nie,” sê hy ongeduldig.
Natasha kyk hom skeef en vieserig aan en wou net vra wie miskien vir wie wil sien. Sy is seker dat sy hom nie wil sien nie – altans, nie in so ’n dwars luim nie. Hy kan wag totdat sy beskikbaar is. Maar sy sê dit nie, ruk net haar kop in die lug en stap vinnig by hom verby.
Die uitdrukking op Dewalt se gesig vertel duidelik dat die vrouegeslag vir hom ondeurdringbaar en hopeloos onpeilbaar is. As die hele spul soos sy is, wonder hy of ’n man hulle ooit in ’n leeftyd sal kan verstaan.
Dewalt maak die studeerkamer se deur versigtig agter hom toe en nooi Natasha kortaf om te sit. Hy wag totdat sy op die stoel langs die lessenaar sit en maak homself dan tuis op die een punt van die lessenaar. Hy kyk grimmig na haar.
“Waarom het jy vir Rita geskryf dat jy bedank het, Natasha?” vra hy onthuts.
“Ek het nie geweet dat ek dit geheim moet hou nie,” antwoord sy nou self met ’n ondertoon van sarkasme in haar stem. “Ek kan ook nie sien wat dit met jou te doen het nie, meneer De Meyer.”
“Dit het baie met my te doen,” sê hy streng. “Jou vriendin Rita het bepaald vir my pa vertel dat jy nou ook wil padgee en dat ek van oormôre af weer sonder ’n assistente sal wees –”
“Maar dit is mos nie iets om ’n kabaal oor op te skop nie!” val sy hom ergerlik in die rede. “Baie mense bedank en baie mense sit soms sonder hulp vir hul werk!’’
Dewalt slaan sy oë op na die hemel toe en Natasha sien hoe sy lippe roer. Wat sy nie weet nie, is dat die man ’n haastige gebedjie opstuur om krag en sterkte.
“Ja, ek weet baie mense bedank en al daardie dinge,” praat hy ongeduldig. “Jy het egter nie bedank nie …”
“Natuurlik het ek bedank!”
“Ek weet jy wou bedank, maar ek het vir jou gesê ek aanvaar nie jou bedanking nie. Trouens, ek het jou bedanking onoopgemaak in die snippermandjie gegooi,” sê hy onomwonde.
Natasha kyk hom skerp aan, tel tot by tien en sê bedaard: “So, dan het ek geen sê in my eie bedanking nie. Jy kan my bedankings maar links en regs vernietig en dan met die verskoning kom dat jy dit in die snippermandjie gegooi het. Moet ek daarmee tevrede wees?”
“Maar ons het mos saam besluit dat jy nie meer gaan bedank nie –” begin hy.
Natasha gee hom nie kans om meer te sê nie. “Nie ons nie, meneer De Meyer, jý het besluit,” sê sy nadruklik. “En as ek mag vra, wat het jou pa met my bedanking te doen? Ek glo nie my doen en late gaan hom aan nie.”
“Heeltemal reg, dit gaan hom nie in die minste aan nie,” stem hy heelhartig saam, “maar my pa verkeer onder die indruk dat ek ’n soort monster is met wie g’n vroumens oor die weg kan kom nie … Watse onsin het jy vir Rita geskryf?”
Natasha ruk haarself dadelik regop en kyk hom uitdagend aan.
“Verskoon my,” sê sy uit die hoogte, “maar as ek ’n brief skryf, skryf ek ’n ordentlike brief en nie onsin nie.”
“Wel, jy moet vir Rita ’n klomp onsin geskryf het, anders kan ek nie begryp waarom my pa nou skielik bel – en dan ook net uitsluitlik om my uit te trap omdat ek kwansuis die lewe vir jou so moeilik maak dat jy nie anders kan as om oormôre van Die Arendsnes af pad te gee nie,” beskuldig hy haar.
Natasha glimlag meteens stralend en sê ingenome: “Nou toe nou, ek het nie geweet jou pa dra my welsyn so op die hart nie. Hy moet inderdaad ’n baie vriendelike oubaas –”
“Vriendelik?” val hy haar in die rede en daar is iets soos minagting in sy stem. “Moenie dat ek lag nie. Jy weet nog net nie hoe diplomaties my pa kan wees nie. As jy weet wat hy alles vir my oor die telefoon gesê het, sal jy nie so grinnik soos ’n kat wat ’n piering room geëet het nie.”
“Wat sê jy? Grinnik ek soos ’n kat?” vaar sy nou weer skerp teen hom uit.
“Wel, ek het dit nou nie so letterlik bedoel nie,” paai hy haastig, want hy kan sien dat sy haar weer bloedig vir hom vererg. “Jy moet liewer vra wat my pa alles oor die telefoon te sê gehad het.”
“Verskoon my, maar jou pa se telefoongesprekke gaan my hoegenaamd nie aan nie.”
“Dis wat jy dink,” help hy haar ernstig reg. “My pa se hele gesprek het feitlik net oor jou gegaan. Besef jy dat hy meen ek is van lotjie getik omdat ek nog nie met jou getroud is nie? Het jy vir Rita geskryf dat jy met my wil trou?”
“Jou pa het gelyk, jy is skoon van jou wysie af,” snou sy hom onthuts toe. “Ek kan aan geen rede dink waarom ek met jou sal wil trou nie, meneer De Meyer. Jy is sarkasties en beledigend en –”
“Ja, toemaar, jy het my hierdie dinge al voorheen vertel,” keer hy voordat sy meer kan sê. “Maar as jy dan nie so iets aan Rita genoem het nie, waar kom my pa aan die gedagte?”
“Hoe sal ek weet? Ek is nie jou pa se vertroueling nie, meneer De Meyer. Moontlik dink hy jy het ’n verstandige vrou nodig!”
“Hoe sal my pa weet of jy verstandig is of nie? Hy ken jou dan nie!” maak Dewalt dadelik beswaar.
“Dis wat jý dink,” troef sy hom. “Die dag toe ek Irene in verband met hierdie betrekking van jou gaan spreek het, het jou pa vir my gesê dat ek in een van sy kantore kan kom werk as ek nie met jou oor die weg kan kom nie.”
“So ’n ou skelm,” sê Dewalt met ’n gevaarlike frons. “Dan het hy jou probeer afrokkel voordat jy nog vir my begin werk het!” Hy kyk Natasha ’n oomblik berekenend aan. Dan helder sy gesig meteens op. Daar is selfs ’n sweem van ’n glimlaggie om sy mond toe hy vervolg: “Ek dink ek moet nou eens en vir altyd ’n einde maak aan my pa se inmenging in my lewe en met my werknemers … Sal jy met my trou, Natasha?”
Sy kyk hom ’n oomblik