verras toe sy sien wie Irene se vriendin is. Die drie meisies groet mekaar hartlik. Nadat Rita en Irene vir hulle stoele langs die kombuistafel getrek het, wil Natasha alles weet wat in haar afwesigheid in Pretoria en Johannesburg plaasgevind het.
“Daar het tot dusver niks belangriks gebeur nie, afgesien daarvan dat Hermien besig is om jul huis te verkoop,” vertel Rita.
“Jy bedoel, háár huis te verkoop,” help Natasha haar reg. “Sy het die huis geërf na my pappie se dood, dus is dit hare om daarmee te maak wat sy wil. Woon sy nog in Pretoria?”
Rita knik bevestigend. Dan gesels hulle oor hul gesamentlike vriende in Pretoria, totdat Dewalt later kom kyk wat van sy twee gaste geword het.
“Vat vir jou ’n stoel en sit, my boetie,” nooi Irene. “Ons gesels nog met Natasha.”
Mevrou Hugo stel voor dat Natasha die gaste sitkamer toe neem, maar sy wys die voorstel vriendelik van die hand. Sy het belowe om in die kombuis te help en sy gaan nie nou haar belofte verbreek nie.
Dewalt bekyk die bedrywigheid in die kombuis ’n paar oomblikke. Dan draai hy om en verlaat die vertrek. Rita en Irene sit egter nog ’n paar minute by Natasha en gesels voordat hulle sy voorbeeld volg.
Na middagete gaan help Natasha weer met die opwas van die skottelgoed. Dan gaan sy na die klein sitkamer toe. Die eerste keer daardie dag tref dit haar dat sy en Rita nie meer op dieselfde lewensvlak beweeg nie. In hierdie huis gebruik hulle nie eens dieselfde sitkamer nie. Hier is sy ’n werknemer en Rita ’n gas.
Natasha het haar net gemaklik voor die kaggel ingerig toe Rita se stem meteens van die oop deur se kant af opklink. “So, dan is dit hier waar jy wegkruip!”
“Ek kruip nie weg nie, jong. Kom binne en sit,” nooi Natasha haar met ’n breë glimlag. “In hierdie huis deel die werknemers nie dieselfde sitkamer met hul werkgewer nie, Rita. Hierdie vertrekkie is glo my en mevrou Hugo se sitkamer en –”
“Wie sê só?” val sy die swartkop vinnig in die rede.
“Mevrou Hugo het my hiervan vertel,” glimlag Natasha. “Meneer De Meyer het bepaald baie sonde en ergernis met die vorige meisies gehad, daarom dat hy hierdie huisreël ingestel het … of anders is hy die grootste snob wat leef. Maar dit hinder my nie. ’n Mens leer gou om jou by jou omstandighede aan te pas.”
“Wel, ek dink dit is iets uit die bose. Hy behoort in jou geval ’n uitsondering te maak,” hou Rita vol.
“Wel, ek hoop nie jy gaan met hom daaroor praat nie, Rita, want ek verkies dat dinge bly soos dit is,” sê Natasha bedaard.
Rita kyk haar ’n lang ruk ondersoekend aan. Dan belowe sy ietwat traag dat sy nie met Dewalt oor die afsonderlike sitkamers sal praat nie. Hierna gesels hulle weer oor gemeenskaplike vriende in Pretoria – totdat Irene en Dewalt hulle later by hulle aansluit.
3
Na Rita en Irene se besoek is dit of Dewalt meer in homself gekeer is. Natasha weet nie of sy haar dit verbeel nie, maar dit lyk vir haar al of haar teenwoordigheid hom irriteer. Dit voel ook of hy meer met haar werk foutvind as wat voorheen die geval was.
Dit is reeds ’n maand na Irene-hulle se besoek, en nog steeds het Dewalt se houding nie verander nie. Natasha voel al skoon moedeloos, want dit is vir haar uiters onaangenaam om in so ’n atmosfeer te werk. Sy weet eerlikwaar nie hoe hy dit regkry om ’n verhaal in so ’n gemoedstemming te skryf nie. Die man moet inderdaad ’n genie wees, of anders is hy hopeloos temperamenteel.
Sy skuif al die getikte velle papier op die lessenaar versigtig in ’n netjiese hopie. Vandag moes sy ekstra hard werk, of so voel dit vir haar. Sy kan nie wag om ’n bietjie op die bed te gaan lê en ontspan met ’n boek nie.
“Maak asseblief die band vir my skoon voordat jy loop, juffrou,” sê Dewalt onverwags vlak agter haar. Hy neem die getikte velle, kyk hulle vlugtig deur en vervolg: “Ek hoop jy het vandag minder tik- en spelfoute gemaak as gister en die dae voor gister. Ek moet jou reguit sê: as dinge so aangaan, kan jy gerus maar jou skoolgeld terugvra.”
“Jy praat asof my werk wemel van die foute, meneer De Meyer,” sê sy effens opstandig terwyl sy die bandopnemer nader trek en die band begin skoonmaak. “Ek het gister ’n paar velle deurgelees en nooit meer as twee foute op ’n vel gevind nie.”
“Daar behoort geen foute te wees nie,” sê hy ergerlik. “Iemand wat haar sout werd en goed opgelei is, maak nie foute nie.”
Hierop antwoord Natasha nie, maar in haar kook dit van verontwaardiging oor sy onregverdige aantyging. Sy kan nie dink waarom hy so beledigend teenoor haar is nie. Sy het hom tog geen leed aangedoen nie!
Sy is bly toe sy eindelik kan loop.
Daardie aand, terwyl sy en mevrou Hugo voor die kaggel ontspan, bekla sy haar nood by die middeljarige weduwee. “Ek weet nie wat hy teen my het of wat ek aan hom gedoen het nie, maar hy behandel my soos ’n indringer, soos iemand wat haarself op hom afdwing. Ek het hierheen gekom om hom te help met die tikwerk aan sy manuskrip, nie om deur hom beledig te word nie … Nee, regtig, ek weet nie of ek nog lank vir hom gaan werk nie, mevrou. Ek dink dit sal beter wees as ek liewer die einde van die maand bedank,” sluit sy moedeloos af.
“Ek glo nie jy moet te haastig wees om te bedank nie, juffrou Zeltmann,” keer die ouer vrou vriendelik. Natasha is die beste en innemendste assistente wat haar werkgewer nog ooit in diens geneem het, wat haar betref. “Meneer De Meyer gaan deur diep waters – eers was dit sy liefdesteleurstelling met juffrou Le Clus, en nou is dit weer hierdie manuskrip waaraan hy werk. Hy is eintlik baie gespanne, en dit is hoekom hy so kort van draad is. Besef jy wat dit vir hom sal beteken as ’n Amerikaanse rolprentmaatskappy sy draaiboek verfilm? Jy sal hom ’n onreg aandoen as jy hom nou in die steek laat.”
“Ek glo dit glad nie, mevrou,” weerspreek Natasha die ouer vrou. “As meneer De Meyer my hulp werklik nodig het, sal hy my werk waardeer en nie so beledigend wees nie.”
“Dit is daardie Le Clus-vroumens wat hom so beledigend gemaak het teenoor ander meisies, juffrou. Hy was nie voorheen so nie,” probeer sy vir haar werkgewer opkom.
Maar Natasha wil niks weet nie. “Wel, ek is jammer, maar ek het nie hier kom werk sodat hy sy humeur op my kan uithaal nie. Hy kan maan toe vlieg. Ek gaan vir my ander werk soek,” laat sy ontstoke hoor.
Mevrou Hugo probeer weer eens om Natasha tot ander insigte te bring, maar ook hierdie poging van haar is vrugteloos. Dit lyk of die meisie finaal besluit het om weg te gaan.
Natasha het nog altyd probeer om vriendelik met Dewalt te wees, maar nou gaan sy haar nie meer langer moeg maak om sy guns te probeer wen nie. Laat hom maar oor sy Esna treur en die wêreld vir homself suur en moeilik maak. Sy getreur oor haar sal haar nie vir hom teruggee nie.
Later die aand, toe sy in die bed lê en na die geloei van die wind luister, voel sy vreemd hartseer om daaraan te dink dat sy Dewalt, met al sy foute en gebreke, een van die dae glad nie meer sal sien nie. Sy kan haar eie hart ook nie aldag peil nie. Soms voel dit vir haar of sy Dewalt met haar hele wese haat, maar dan kom daar weer tye dat sy vir hom verskonings soek. Dit is dan dat sy voel hoe haar liefde vir hom in haar hart blom.
Sy sug hartseer, en sê dan ernstig vir haarself: Luister, Natasha, meisiekind, jy moenie nou begin hoop op iets wat nooit ’n werklikheid sal word nie. Jy gaan die lewe vir jouself net moeilik maak. Dewalt sal jou liefde nooit beantwoord nie. Esna is nog steeds die middelpunt van sy lewe. Jy weet self dat hy jou nog nooit beskou het as ’n vrou wat ook kan liefhê nie. Vir hom is jy net iemand wat sy manuskripte vir hom tik, en op wie hy sy humeur kan afkoel. So, vergeet van jou gevoel vir hom en bedank die einde van die maand.
Sy lê tot laat daardie aand oor haar toekoms en wonder. Eers kort voor middernag raak sy aan die slaap.
Die volgende dag is Natasha stil en afgetrokke. Sy probeer ook nie om vriendelik met Dewalt te wees nie. As hy hierdie verandering in haar opmerk, laat hy egter niks blyk nie.
Só verloop drie weke.