voel nietemin dat sy iets moet doen of sê om dit te beantwoord. “Geluk ook met mevrou, ek hoor sy gaan speel in die TV-prent wat hulle hier kom skiet.”
“Luister,” sê hy, asof hy juis koorsig gewag het op ’n geleentheid om dit te bespreek, “ek is bevrees die skooldogters hardloop daarmee weg. Laat tog asseblief die wete versprei dat dit nog nie seker is nie. Sy en die regisseur ken mekaar, en ons dink maar . . . Sy wou buitendien lankal leer perdry, dis nie juis net daaroor . . .”
Sy verduideliking strand, en sy wens sy kon dit vir hom makliker maak. Want hy weet net so goed soos sy dat Barbara self die opwindende praatjies versprei. Dis asof Barbara ’n breë, veilige voorbrand rondom haar aan die maak is. Sy, Petro, is beslis nie van plan om die wete te versprei dat alles nog gissings is nie. Sy wil by die doen en late van die Paulters, sover dit hul private lewe aangaan, liefs nie betrokke raak nie. Sy moet saam met die man werk, en sy wil nie vir haar onnodige stremming op die hals haal nie.
Paulter is duidelik nie in sy skik met sy vrou se planne nie. Waarom tog nie? Dis duidelik dat sy in die huidige opset baie moeilik inpas. Sy leef in ’n verbeeldingswêreld, met ’n spul skooldogters wat vir haar erewag staan. Tog behoort Paulter bly te wees as Barbara iets vind wat haar stimuleer. Dis tog op sigself ’n skeppende kuns. As vry-skut-aktrise sal sy nog ’n goeie vrou vir hom kan wees; beter selfs, omdat sy minder gefrustreerd sal wees.
“Wel, die perdry bied intussen vir haar gesonde ontspanning,” beklink Petro die gesprek so neutraal moontlik.
“Ja,” sê hy. Net dit: ja. ’n Klein, digte dekseltjie op ’n ronde, swart loergaatjie.
Dit is soos ek gevrees het, dink Petro toe sy van hom af weggaan. Hy is klaar spyt omdat hy my insae in sy gemoed gegee het.
In die dae wat volg, vind sy bevestiging daarvoor. Hy vermy haar sterker as voorheen. Wanneer hy haastig die personeelkamer binnekom om afkondigings te doen, kyk hy na almal buiten na haar. Slegs een keer sê hy, nadat hy ’n nuwe werkindeling verduidelik het: “Nou dink ek nie een van u kan nog kla nie. Net juffrou Schoon trek op die oomblik ’n bietjie swaar, maar sy bly nog voor.”
“Voorbly is nie die woord nie,” kla Petro by Danie toe sy hom daarvan vertel. “Ek hardloop dat my hakskene teen my agterkop klap. Al die nasienwerk, die reuseklasse. En daarby het ek nog die grootste registerklas van almal.”
“Dis baie goed vir ’n warmbloedige jong dingetjie soos jy,” verseker Danie haar ongevoelig terwyl hulle in winkelvensters loop en kyk. Selfs nou voel sy dat sy dit nie kan bekostig nie. Sy het die vragte werk skoon op haar brein. Sy ys om dit vir Danie te sê, maar sy kan nie nou meer ’n paar aande per week uitgaan nie.
“Dit hou jou uit die versoeking,” onderrig Danie haar verder. “Bly besig. Dis mos die raad wat die traantantes altyd in die rubrieke gee.”
“En wat doen ons altemit met jou, leeglêer?”
“Laat dit aan my ma oor. Sy het weer ’n hele paar krane gesaboteer om vir my werk te maak.”
“Van jou ma gepraat, ons was lank laas daar.”
“Ja wat. Sy krap jou net om. As ons daar was, raak jy heeltemal abstrak.”
“Ek was nie bewus daarvan nie,” verdedig sy.
“Ek was. Jy moet seker dink ek het geen aanvoeling meer vir jou, net omdat ek aan jou gewoond is nie.”
“Nee, ek het nie so gedink nie. Dis net dat ons aanvoeling vir mekaar eintlik al instinktief is, reken ek. Maar, Danie, jy weet ek en jou ma het nog nooit moeilikheid gehad nie.”
“Het ek gesê julle het moeilikheid gehad?”
“Nee, maar ek moet weet as ek in my optrede teenoor haar aanstoot gegee het.”
“Jy het nie. Sy is maar net behep met seks, en ek reken ons moet haar vergewe.”
“Danie, dis werklik nie mooi om dit van jou moeder te sê nie.”
“Dankie, tietser. In elk geval: ek sien nie meer kans om so aan te karring nie. Hoeveel jare dien ek nou al as uitlaatklep vir haar. Danie dit, Danie dat, Danie blikskottel. Ek gaan ander blyplek soek. Soos sake nou staan, het ek en jy wragtie nie eers vryplek nie, soos Rina sal sê.”
“Jy kan nie nou ’n eie blyplek bekostig nie, jong. Ons kan die geld beter gebruik. Ons moet meubels kry. Ons is ten slotte nie grotbewoners wat op stompe en klippe en olifantskedels kan sit nie. Hoekom hou jy nie nog uit nie? Ons weet nie waar ons volgende jaar sal wees nie.”
“Ons sal volgende jaar net hier wees, liewe kind. Ek gaan my meestersgraad voltyds doen. Die deeltydse storie werk nie vir my nie, ek wil dit binne tien maande klaarmaak.”
Sy dink eers dat hy ’n grappie maak, maar een blik na sy gesig oortuig haar van sy erns. “En wat moet dit beteken?” vra sy ontnugter. Sy sien reeds weer hulle toekomsplanne wankel. “Dink jy ek sal alleen die pot aan die kook kan hou? Onthou, ek betaal nog af aan ’n studielening. Die meeste studente doen hulle nagraads deeltyds.” Soos Paulter, dink sy, maar sê dit wyslik nie.
“Toe maar, ek sal dit binne een jaar kafdraf.”
“Teen die tempo wat jy met jou honneurs aankarring?”
“Honneurs is tog ’n kommapunt, ek moet aangaan.”
“So het ek ook gedink, ja, maar nie voltyds nie. Jy sal ’n betalende werk moet kry.”
“Vat dit of los dit,” merk hy sonder wrewel op.
“Nee dankie, Daantjie. Dit lyk my jy probeer wegbly uit die strop, dis wat dit is. Ek weier om te trou as daar nie ’n vaste en voldoende inkomste is nie. Ek weet nie of hulle my dalk op tydelike personeel gaan plaas nie, dan moet ek padgee as daar ’n beurshouerstudent vir my pos aansoek doen.”
“Dan moet jy ’n miljoenêr soek. Geen salaris is deesdae meer voldoende nie.”
“Moenie uit die argument probeer wegkom nie. Ek was onder die indruk jy begin werk soek. Waarom het jy my nie van jou nuutste plan vertel nie?”
“Hier vertel ek jou mos nou.”
“Ook maar net. Werklik, Danie, ek kan nie in hierdie stadium en op hierdie ouderdom bekostig om deur jou in die donker gehou te word nie.”
“Jy bedoel vasgehou te word nie? Dan jok jy mos.”
“Ek is nie lus vir grappies nie,” sê sy boos. “Jy wou nog nooit ernstig oor die toekoms praat nie, Danie Momberg. Jy het altyd ’n systappie. Wat is nou wat aangaande ons troue die end van die jaar?”
“Ons lewe spaarsaam, dis al. En nee, nié by my ma in die huis nie, ingeval dit jou vrees is. Ons sal ’n kamer kry. Wel, twee kamers. Honderde vroue sou die grond uit dankbaarheid soen as hulle mans ’n bietjie akademies wou raak. Hulle sou potte skrop om dit vir hom moontlik te maak.”
“Maar voltyds? Jy sit hier in die skaduwee van die universiteit. Probeer dan in die omgewing werk kry. Ek sal bly wees, dan kan ek aanhou by JC Vos.”
“En langer in die teenwoordigheid van jou ridder Long-play verkeer.”
“Jy moet werklik ophou met daardie kinderagtigheid. Is dit nie genoeg dat jy daardie keer voor jou ma moes sê ek is verlief op die man nie?”
Sy is sommer vuurwarm. Sy het partykeer lus en kry Danie Momberg aan sy breë, slap skouers beet en skud en skud hom.
“Wel, wil jy stry?” wil hy weet met sy loom, swaar ergernis wat nooit regtig woede word nie. “Ek kan mos agterkom hoe hy in alles jou maatstaf is. Hy swot ook buitemuurs, nie waar nie?”
“Ja, sy doktoraal. Maar dit het niks, niks met ons te doen nie, buiten dat dit illustreer dat dit moontlik is. En ek kan jou verseker dat sy vrou nie potte skrop ter wille van hom nie. Sy stel net in haar gesig belang, en in die filmrol wat sy wil hê.”
“Dus, volgens jou is hy veronreg. Die volgende stap is dat hy teen jou sagte boesem huil en vertel dat sy vrou hom nie verstaan nie.”