sydelingse blik op sy horlosie toe hy opstaan. “Ek sal ongelukkig nou moet gaan, want ek het oor ’n halfuur ’n belangrike afspraak. Maar ek sien jou weer môreaand. Ek sal jou agtuur kom oplaai.”
Sy loop verdwaas agter hom aan voordeur toe, oorweldig deur sy verwaande doelgerigtheid. En geensins daarop bedag dat hy haar by die deur skielik sal nadertrek om haar te soen nie!
Vir ’n wyle is sy te verskrik om te worstel. En dalk vertolk hy dit verkeerd, want sy greep verstewig om haar lyf en sy tong beur teen haar lippe. Om haar teë te sit, gaan nie werk nie, besef sy. Hy is te sterk vir haar. Die beste sal wees om maar net apaties te staan en wag dat dit tot hom deurdring dat sy soen geen uitwerking op haar het nie. Dat hy net sowel ’n houtpop kan soen!
Sy hou haar oë oop. Maar raak so skielik en so intens bewus van sy aantreklikheid dat sy vinnig haar oë toeknyp. Dis egter so goed of sy het nie ooglede nie. Sy sien steeds die profiel van sy gesig; sy digte swart hare, lang syagtige wimpers, die effense skynsel van baardstoppels op sy sonbruin wange, daardie sensuele lippe . . . ’n Onverwagse trilling van ekstase gly teen haar rug af en haar verstand swymel. Die houtpop kry lewe. Haar lippe gaan oop en ’n snakkie van genot ontglip haar toe sy soen verinnig. Duisende sterre val eensklaps uit die lug en omring hulle. Haar voete lig van die grond af . . .
Daar is iets triomfantliks in sy oë toe hy sy mond wegneem om haar in die oë te kyk. Sy voel bedwelm en dronk, asof onder hipnose. “Jy moet mooi bly,” sê hy effens hees. “Sien jou môreaand.”
Hy het lankal die voordeur agter hom toegetrek en gery, toe staan sy nog vasgenael op dieselfde plek. Dis soos ’n droom waaruit sy nie kan wakker skrik nie. Ook geen begeerte het om uit gewek te word nie. Eers toe die bure langsaan se voordeur met ’n harde slag toeklap, raak sy weer bewus van die werklikheid.
Maar sy sukkel om tot verhaal te kom. Wat het haar besiel? Sy raak liggies aan haar lippe en wange wat koorsagtig gloei, en weet nie mooi of dit nog van die hartstog is wat so onverwags die oorhand oor haar gekry het, en of dit van skaamte is nie. Miskien sal koue water haar tot nugterheid skok. Haar bene voel bewerig toe sy badkamer toe loop. Die water help so ’n bietjie vir die warm koorsigheid, maar dit kan nie dit wat gebeur het ongedaan maak nie.
Die leë koppies op die kombuistafel is nog ’n bewys dat sy nie droom nie. Sy’t nie net toegelaat dat ’n wildvreemde man haar soen nie, sy’t meegedoen en so meegevoer geraak dat sy gehoop het hy hou nooit op nie! Hoe kon sy? Hoekom het haar emosies nooit so handuit geruk as Anton haar gesoen het nie? Sy’t sy soene ook tog geniet, maar dit het nooit so ’n oorweldigende hartstog in haar ontketen nie. Sy was ten alle tye in beheer van haarself.
Wat moet Pieter van haar dink? wonder sy toe sy wasbak toe loop met die vuil koppies. Dat sy sommer ’n goedkoop flerrie is wat val vir elke man wat haar soen? Hy gaan bepaald nie ’n hoë dunk van haar hê nie.
Vanselfsprekend slaap sy sleg. Twee botsende stemmetjies laat haar rondrol. Die een stemmetjie sê Pieter Wasserman is ’n uiters gevaarlike man, sy moet so ver moontlik uit sy pad bly. Maar die ander stemmetjie sê Pieter is net ’n man wat weet wat hy wil hê. Hy het oombliklik op haar verlief geraak tydens hul ontmoeting in die straat, en hy is die soort man wat nie gras onder sy voete laat groei nie. Sy durf dit eintlik ook nie waag om haar oë toe te maak nie, want dan beleef sy weer daardie soen. Oor en oor . . .
Sy is moeg geworstel met die twee stemmetjies toe sy die volgende oggend opstaan om te gaan werk, en daar is steeds geen uitsluitsel by haar oor wat haar te doen staan nie. Moet sy saam met hom gaan, of moet sy nie?
Wat gaan die ergste wees? As Pieter opdaag, of as hy nie opdaag nie? loop en wonder sy die middag op pad huis toe. Sy weet nie. Sy weet eerlikwaar nie. Dit sal natuurlik beter wees as hy nié opdaag nie. Dan sal sy weet om geen notisie van die vorige aand se episode te neem nie. En daag hy op . . . Hoe gaan sy dit regkry om nie weer onder sy hipnotiese invloed te swig nie?
Die opgewondenheid in haar toe die horlosie se wysters agtuur nader, is onkeerbaar. Hoe hard sy ook al probeer om die opwinding in haar te onderdruk, hoe minder kry sy dit reg. Haar ore mis nie die dreuning van ’n enkele voertuig wat in die straat voor die woonstelgebou verbyry nie. Toe sy een hoor stilhou en ’n deur hoor klap, moet sy haar inspan om nie soos ’n nuuskierige bakvissie deur die venster te loer nie. Sy wag ademloos op die lui van haar voordeurklokkie.
Maar toe sy die deur oopmaak, val haar opgewondenheid so plat soos ’n gebakte koek as die oond se deur te gou oopgemaak is. Want dis nie Pieter wat voor haar staan nie. Dis Anton!
“As Mohammed nie na die berg wil kom nie, dan kom die berg maar na Mohammed toe,” sê hy terwyl hy met sy gipsbeen verby haar skuur om ewe luiters op ’n stoel te gaan neersak. “Ons kan nie so aangaan nie, ons moet praat.”
Sy raap haar sinne bymekaar. “Wat kom soek jy hier? Ons het niks om oor te praat nie!”
“Jy maak ’n fout,” sê hy. “Ons het baie om oor te praat. Maak toe die deur en kom sit.”
“Ek het nie tyd om te sit of vir praatjies nie. Ek is op pad uit.”
“Waarheen?”
“Dit traak jou nie.”
“Saam met wie gaan jy uit?”
“Saam met . . . met ’n man. My nuwe vriend, as jy móét weet.”
“Is jy ernstig? Wil jy vir my sê jy’t al klaar ’n ander ou?”
“Ja.”
“Vergeet dit! Jy is myne, en myne sal jy bly.”
“Anton, luister, ek het nie tyd of lus om met jou te redekawel nie. Jy het my verkul, so dis klaar en verby tussen ons. Aanvaar dit asseblief en loop voor . . . my vriend opdaag.”
“Nie voordat jy na my geluister het nie. Daardie dinge wat jy gehoor het by my huis . . . Dit was ’n onskuldige storie. Ek en Monica ken mekaar al van ons kinderjare af. Sy is ’n aktrise. En al wat ons gedoen het, was om haar rol vir ’n volgende prent te oefen. Ek kan verstaan dat dit vir jou verdag voorgekom het, maar ek gee jou my woord van eer dat daar niks ongehoords tussen ons plaasgevind het nie. Ek het net die manlike rol vertolk soos dit in die prent gesien gaan word.” Hy vroetel in sy sak en bring ’n papiertjie met ’n telefoonnommer te voorskyn. “Hier is Monica se nommer. Bel haar en vergewis jouself dat ek die waarheid praat.”
“Dink jy regtig ek is só naïef om jou storie te glo? Maar al het ek ook, verander dit nie die feit dat ek nie langer in jou belangstel nie.”
“Wat bedoel jy? Probeer jy my die trekpas gee?”
“Ja. Hoe gouer jy jou ry kry, hoe beter.”
“So maklik raak jy nie van my ontslae nie. Ek sal loop wanneer ék wil.”
“Ek skrik nie vir jou dikvelligheid nie. As jy nie nou dadelik loop nie, bel ek die polisie om jou te kom verwyder!”
Hy lag smalend. “Hoekom wil jy my so graag weg hê voor jou vriend opdaag? Is jy bang ek vertel hom dinge van ons twee wat sal sorg dat sy danigheid met jou soos mis voor die son verdwyn?”
“Dinge soos wat?” vra sy uitdagend. “Daar het nooit iets tussen ons plaasgevind waaroor ek my hoef te skaam nie. Genadiglik nie.”
“As dit is wat jý hom wysgemaak het, is dit jou saak. Hy sal anders dink as ek met hom klaar is.”
Sy gesig is so ernstig dat sy hom geskok aanstaar. “Bedoel jy jy gaan leuens aan hom opdis om hom . . .”
“Hy sal nie dink dis leuens nie,” sê hy komkommerkoel toe sy swyg om na woorde te soek. “Dus, as ek jy is, bel ek hom en kanselleer die afspraak.”
“Dreig jy my?”
“Noem dit wat jy wil.”
Hy is waaragtig doodernstig, dring dit tot haar deur. So ernstig dat dit haar koue rillings gee. Maar sy hou haar dapper. “Oor my dooie liggaam sal ek die afspraak kanselleer. Hy gaan in elk geval nou enige oomblik opdaag.”
“Goed, as