Pad na jou hart. François Bloemhof

      Dis die twee van hulle by ’n gradeplegtigheid, hierdie man en Basson senior. Die portret hang tussen ’n sertifikaat en ’n groot familiefoto – dit móés ’n groot foto wees om al daardie mense in te kry.

      “So,” sê-vra Basson, “jy’t ook ’n doktorsgraad in besigheid, wat de hel soek jy dan hier?”

      Thomas Ndlovu lag. “Wel, ek het ook ’n vrou, en kinders, en ’n wonderlike, groot, uitgebreide familie … My pa was ’n skoenmaker. Hy het hierdie klein besigheid begin nog voor ek gebore is. En ek het, hoeka by Oxford, besef wat dit vir my en ons familie beteken het, so nou is ek hier.”

      Hy kan seker sien Basson sukkel nog om dit alles klein te kry, daarom voeg hy by: “En met die hulp van mense soos jou pa, ontwikkel ek my eie gemeenskap en ons jeug.”

      Basson weet nou: die man weet nié wat hierdie besoek teweeggebring het nie.

      “Meneer Ndlovu, ek is jammer, maar my pa is gister oorlede.”

      Die man raak stil. Dit vat ’n oomblik vir die nuus om in te sink, dan knik hy met ’n eerlike hartseer op sy gesig wat hy nie probeer verbloem nie.

      Hy staan op. Loop uit.

      Toe hy terugkom, is dit met ’n koevert en ’n paar skoene.

      Vellies, sien Basson.

      Vellies is só nie hy nie.

      “Ek is regtig jammer oor jou pa. Hy was ’n merkwaardige man, en vriend. Hy het hierdie vir jou gelos.”

      Basson neem die koevert by hom. Hy kan die aangedaanheid in die man se stem hoor, maar wil hom nie in die oë kyk en dit sien ook nie.

      Hy maak die koevert oop. ’n Silwersleutel gly uit in sy handpalm, groot, maar nie die soort wat jy vir ’n deur gebruik nie. Dalk ’n kluis.

      Hy vou die brief oop, herken daardie handskrif.

      Begin dan lees:

       Liewe Junior

       Ek is bly jy kon vir Thomas ontmoet. Hy is een van my vriende by wie ek al die meeste geleer het.

      Minder as ’n minuut later storm Basson by die huisie uit, na waar Lucky nog trots die Aston staan en oppas. Hy spring in, moet net hier wegkom.

      Die motor jaag stof op, dit lyk of ’n tornado hom volg soos hy die huisie agterlaat. Maar sy pa se woorde, dié in die brief, dié oor Thomas Ndlovu, bly by hom.

       Hy het ’n kans op wêreldse rykdom verruil vir iets baie meer waardevol.

      Frustrasie! As daar een ding is wat Basson haat, is dit wanneer iemand hom ’n les probeer leer.

       Hy het my gewys dat sukses op baie ander maniere as geld gemeet kan word. En my daardeur geleer dat ’n mens nie iemand se keuses in hierdie wêreld kan veroordeel nie. Nie voor jy ’n dag in hulle skoene geloop het nie. So haal diep asem …

      Hy háál asem. Slaan rem aan. Die motor gly tot stilstand.

      Basson spring uit. Skop die grondpad. Asof dit sal help! Die nutteloosheid, die sinloosheid van die gebaar krap hom net nog meer om, so, hy skop weer, skop met sy netjiese skoene. Dêmmit!

      Hy gee ’n kreet, wat gesluk word deur die mooi omgewing. Maar niks is mooi aan ’n plek waar so iets van jou gevra word nie.

      Haal diep asem, dink hy. Soos sy pa in die brief aanbeveel. Hy moet in gedagte hou dat sy pa seker maar dieselfde les moes leer as wat hy nou vir hóm wil leer. Sy pa het nooit voorgegee hy is volmaak nie. Baie foute, tot op die laaste.

      Basson klim terug in die Aston en gee die instrumente­paneel nog ’n klap om die irritasie uit sy sisteem te help kry, of dit ten minste te onderdruk.

       Ruil jou sleutels vir die skoene.

      Ja. Regtig. Dis wat daar gestaan het, in daardie handskrif. Te laf om waar te wees, maar dis hoe sy pa die brief afgesluit het. Sy wens.

      Die sleutels van dié ryding ruil vir skoene waarin hy nie dood gesien wil word nie!

      Hy maak egter ’n driepuntdraai en ry terug na waar die paar vellies wag.

      Hy’s weer by die huisie.

      TOE-MA-SHOE’S

      Weer by die voordeur. Lucky is daar om te sien hoe hy die kosbare sleutels in Thomas Ndlovu se hand lê. Ongeloof staan op die man se gesig geskryf, al is dit slegs die seun wat “Jô!” maak.

      En net so raar is dit vir Basson. Is hy regtig besig om dit te doen?!

      Maar die twee mans kyk mekaar in die oë. Al weet Basson hy verloor hier, en verloor geweldig, het ’n oomblik lanklaas vir hom so werklik gevoel.