dit toe vanoggend gegaan? Hou oom Tobias van die model wat ek vir hom gestuur het?” vra hy, ’n ligte skertsende toon in sy stem.
Sy bloos en antwoord aarselend: “Baie … goed, Henk. Ons kom goed oor die weg.”
“Daaraan het ek nie ’n oomblik getwyfel nie, maar ek het net gewonder of jy nie ook tot oor jou ore op die arme oom Tobias verlief geraak het nie. Dis mos wat al sy modelle doen.” Hy lag goedig en vervolg: “Ek terg maar net, Ilse. Ek weet jou mooi koppie is reg aangeskroef. Betaal hy jou goed?”
“Ons het nog nie daaroor gepraat nie,” sê sy met ’n gevoel van hulpeloosheid. “Was … was Tobias Meiring voorheen getroud?”
“Een keer, ja, maar dit was toe hy nog ’n jong snuiter was, soos hy altyd sê. Maar ons sal later daaroor gesels. Sê groetnis aan tant Truia en die ander, en dalk sien ek julle nog môreaand. Tot siens, mooi meisie.”
“Tot siens, Henk.”
Verwarring wolk donker in haar oë toe sy die gehoorbuis stadig op die gehoorstuk terugplaas. Waarom moes Henk juis nóú bel? Waarom moes hy spot met Tobias se modelle wat voor die voet op hom verlief raak? Waarom voel sy skielik klein en verneder, asof Henk ’n emmer vuil water oor haar drome uitgegooi het?
Of is sy maar net nog ’n dom meisietjie wat voor Tobias Meiring se sjarme geswig het? Henk dink nie so nie – hy glo dat sy meer verstand as dit het. En tog, sedert vanoggend kan sy Tobias nie vergeet nie. Dit voel asof hy haar met ’n hipnotiese mag aan hom bind. Dalk as sy hom volgende Saterdag weer sien, sal hy net ’n gewone man vir haar wees. Dalk sal sy dan kan sien dat sy sjarme en sy glimlag vir elke mooi meisie is …
Stadig stap sy terug na die sitkamer en glimlag gedwonge toe tant Truia haar vraend aankyk.
“Wie was dit, Ilse? Nie dalk Henk nie?” vra sy nuuskierig.
“Ja, dit was hy, tante. Hy sê baie dankie vir die krans en hy sal moontlik al môreaand of vroeg Maandagoggend terugkom,” dwing Ilse haarself om normaal te praat.
“Ag, my hart, ook so ’n ordentlike jongetjie om spesiaal te bel om dankie te sê,” sê tant Truia aangedaan. “Hoe klink hy, Ilsetjie? Die kind was tog baie lief vir sy oupa.”
“Hy klink maar nes altyd, tante. Henk is nie juis ’n man wat met sy gevoel op sy hempsmou rondloop nie. Hy wou weet hoe ek van die skilder Tobias Meiring hou. Ek het mos vir tante vertel van hom.”
“O, ja, jy sit mos vir hom om geld vir jou duur aandrok te verdien. Haai, hartjie, maar dis mos nou nie meer nodig nie? Jy sê dan jy het nou klaar met Bruce uitgemaak.”
“Ek het, tante, maar ek sal seker maar moet voortgaan om vir Tobias Meiring te sit. Hy is immers reeds besig met die skildery. En al koop ek dan nie ’n aandrok nie, kan ek die ekstra geld altyd nuttig gebruik.”
“Juistement, hartjie,” beaam tant Truia en knik goedkeurend met haar kop. “Nog ’n bietjie tee?”
“Nee, dankie, tante, ek dink ek sal nou weer ’n bietjie gaan leer. Daar is juis so baie om nog te doen. Dankie vir die tee en die gesels, tante. Lekker slaap.”
“Nag, Ilsetjie. En kom kuier maar weer, kind. Jy weet mos ek is maar eensaam in die aande.”
“Ek sal, tante,” beloof Ilse en stap in die gang af na die middeldeur wat na haar kamer lei. Sy gaan die kamer binne, maak die deur saggies agter haar toe en krul haarself in ’n leunstoel op.
Wat nou? wonder sy moeg en staar nikssiende na die rusbank. Sy wil weer soos vanoggend voel, maar Henk …
Maar waarom bekommer sy haar oor wat hy gesê het? As Henk haar nie van die ander modelle vertel het nie, sou sy dalk te gou vir Tobias laat agterkom het dat sy ’n gevoel vir hom het. Nee, as daar ooit iets meer as vriendskap tussen haar en Tobias moet wees, sal Tobias eers vir haar moet aandui dat hy werklik vir haar omgee.
Sy probeer weer die skilder se gesig terugroep, probeer hom sien soos hy die oggend gelyk het, maar Henk se gesig dwing al tussenin, en in sy oë is daar afkeer.
Met ’n gedempte verwensing staan sy op en gaan sit by haar skryftafel om haar drome en frustrasie ’n rukkie lank in haar studie te vergeet.
6
Sondagaand na kerk trek die meisies in die groot hoekkamer hul kerkklere uit en glip met ’n gevoel van verligting in gemaklike slenterdrag.
’n Mens kan sien dit word weer eksamentyd – die kerk word voller,” grinnik Sonja terwyl sy die ketel vol water tap.
“Dis elke jaar so as die eindeksamen nader kruip, maar ek glo nie dominee Danie gee om nie. Hy het ten minste ’n groter gehoor,” antwoord Ilse laggend. “Swot ons vanaand?”
“Asseblief nie! Ek wil sommer gesels en miskien ’n paar briewe skryf. Dalk kom Kobus ook later ’n draai maak, net om koffie te drink. Weet jy hoe laat Henk terugkom?”
“Ek weet nie eens vir seker of hy wel vanaand al terugkom nie, want hy het gesê vanaand of môreoggend. Is Tanya al terug? Sy is mos weer die naweek na Petro toe,” sê Ilse terwyl sy hulle koffiebekers uitspoel en afdroog.
“Ek het haar nog nie met ’n oog gesien nie, maar ek sal nie verbaas wees as sy eers môreoggend hier opdaag nie. Jy ken haar mos. As sy die naweek te veel geniet het, bly sy Maandag in die bed om behoorlik te herstel. Daardie meisiekind darem … Ek wonder soms waar sy die verstand gekry het om matriek te slaag.”
Sy’s glad nie so dom nie, maar sy gebruik nie graag haar verstand tensy sy regtig moet nie. Ek dink sy sal baie gelukkiger wees as sy ’n goeie man kan kry en kinders grootmaak. Sy hou baie van kinders, want …” Ilse swyg toe die luide gebrul van ’n motorenjin buitekant hoorbaar word. Sy draf saam met Sonja by die oop deur uit, en steek aan die bopunt van die trap vas.
“Ek het gedink dis Henk, maar dit lyk soos Bruce se motor,” sê Sonja vies en draai om.
“Nee, wag hier by my, Sonja!” fluister Ilse dringend.
Hulle sien Bruce dofweg deur die donker anderkant die ligkring aangestap kom, en staan tru na die kamerdeur se kant toe.
“Hier kom die groot minnaar om jou weer die jawoord te vra,” giggel Sonja. “Nooi jou held binne. Ek sal vir ons koffie maak,” voeg sy by en gaan die kamer binne.
“A, daar’s die mooiste meisie in die Jakarandastad!” groet Bruce hartlik en kom vinnig nader.
“Kom binne, Bruce. Sonja is reeds besig om vir ons koffie te maak,” nooi Ilse haastig en stap die kamer binne sonder om vir hom te wag.
“Drie lepels suiker vir my, Sonja. Naand, meisie,” groet hy ongemaklik, vryf senuweeagtig met die duim van sy regterhand in sy linkerhand se palm en neem skielik op ’n gemakstoel plaas. Hy stryk sy vingers deur sy kuif en vra skerp: “En toe, mooi ding, trou ons Saterdag?”
“Ek het reeds gisteraand vir jou my antwoord gegee, Bruce, en ek het nog nie van besluit verander nie,” sê Ilse afgetrokke en bly ongemaklik langs Sonja by die groot tafel staan.
“Ag, kom, meisie, jy het my nou lank genoeg aan die lyntjie gehou. Ek weet jy wil met my trou – honderde ander meisies sal dit net so graag wil doen. Toe, Sonja, sê vir jou kammie sy moet ophou hardekwas wees,” sê Bruce ongeduldig.
“Jy mors jou tyd, Bruce,” glimlag Sonja en kyk hom reguit in die oë. “Jy het seker honderde ander meisies, maar Ilse het ook ander manne, en sy is seker nie onder ’n verpligting om met jou te trou nie. Gaan vra maar vir een van die honderde ander asters, en los vir Ilse.”
Bruce se mond word ’n reguit lyn toe hy onder saamgetrekte wenkbroue na die swygende Ilse draai. “So, dan is daar ander manne? Wie’s dit? Wie is die groot held wat jou voor Bruce Reyneke se neus probeer wegraap? As ek hom in die hande kry …!”
’n Diep blos vlek Ilse se wange rooi. “Moenie belaglik wees nie, Bruce. Waarom moet daar juis iemand anders wees? Ek het geen trouplanne nie, want ek het nog nie die regte man ontmoet nie. Maar ek gaan beslis