staan weer so ver as moontlik teen die agterste muur. Toe Bravo haar gewaar, kom hy egter dadelik vorentoe. Cilla is oorbewus van Reynecke wat langs haar kom staan het. Bravo kyk vinnig na Reynecke, dan draai hy sy kop en kyk na haar. Cilla raak stil, asem diep in en uit en dan sien sy dit weer: die rooibruin merrie met die swart maanhare.
Langs haar gee Reynecke ’n vinnige tree terug en Cilla kyk om. Hy is bleek, sy oë verwilderd, en met ’n vloekwoord draai hy om en vat die hasepad buitentoe.
Cilla glimlag en hou haar hand na Bravo uit. “Hy het haar ook gesien,” fluister sy vir die hings, “maar hy wil dit nog nie glo nie.” Sy vryf teen die hings se nek af en voel hoe sy lyf sidder.
“Jy het haar geruik, nè?” Die hings runnik en sy lag. “Ek sal kyk wat ek kan doen, maar jou baas is so hardkoppig …”
So vryf sy die perd se nek om hom rustig te maak en gesels nog ’n rukkie met hom. Haar eie gevoelens en gedagtes is so deurmekaar, in so ’n warboel, dat sy ’n tydjie nodig het voordat sy weer naby Reynecke kan kom.
Toe sy ’n rukkie later uitgaan, sien sy hom teen die ring se reëling staan. Sy stap stadig nader en stop langs hom.
“Jy’t dit ook gesien. Die beeld van die merrie?” Sy kyk nie na hom nie.
Reynecke bal sy vuiste in sy broeksakke en draai onthuts na haar. “Wat de hel is dit? Dis die tweede keer dat dit met my gebeur. Ek sien die merrie, Bravo sien blykbaar vir jou in my gedagtes … Word ek mal, wat de hel gaan aan?” Die uitdrukking op sy gesig is skoon paniekerig.
Cilla kyk hom verstom aan. “Bravo sien my in jou gedagtes?”
Reynecke skop-skop na ’n klip op die grond, dan kyk hy stip na haar en vou sy arms voor hom. “Die anderdag … ek het aan jou gedink, toe stap Bravo na my toe … hy het geweet jy is in my kop, en … toe sien ek die merrie. Rooibruin met swart maanhare, nes jy gesê het. Hoe verstaan mens dit?” Sy stem klink vir Cilla radeloos.
“Ons weet baie dinge sonder dat ons dit hoef te sien. Dis jou intuïsie, jou instink.” Sy vat ’n diep asemteug, wat maak sy nou? “As ’n meisie eendag vir jou sou sê dat sy van jou geweet het toe sy nog ’n klein kind was, wat sou jy sê?”
Hy los ’n string vloekwoorde. “Dis loutere onsin! Waar kom jy aan al jou twak? Ek glo in wat ek kan sien, wat voor my oë is, konkrete goed. Hierdie airy-fairy bog waarmee jy besig is, dis net nie wetenskaplik nie!”
Cilla tree nader en vat een van sy vuiste in haar hande saam. Sy maak sy vingers een vir een los en vryf oor sy pols. Oral waar sy aan hom raak, begin sy gloei onder haar vel. Sy moes nooit aan hom gevat het nie! ’n Elektriese stroom beweeg deur haar lyf, haar asem steek in haar keel vas.
Sy kyk op na hom. Sy wou hom troos, soos sy ’n kind sou troos, maar sy ander hand sluit om hare, ’n storm woed in sy oë. Haar mond is droog. Sy probeer haar hand wegtrek, maar sy vingers verstrengel in hare.
“Jy, uhm, jy is ook baie intuïtief, jy wil net nie altyd na jou stemmetjie luister nie.” Sy probeer glimlag, maar hy vat haar aan die elmboog en trek haar na hom toe.
“Wil jy weet wat my intuïsie vir my sê om te doen vandat ek jou ontmoet het?” kry hy dit met moeite uit voordat sy kop afsak en sy lippe hare vasvang in ’n warm, intense soen.
“Dit …”
Sy mond is gretig, gulsig, en sy wonder amper of hy haar heel gaan insluk. Sy probeer dink aan alles wat sy vir haarself oor hierdie man gesê het, probeer blitsig lysies maak van al die redes hoekom sy hom dadelik van haar af moet wegdruk, maar dan beweeg sy tong hongerig tussen haar lippe in en sy vergeet heeltemal om te redeneer. Sy voel net. Sy wag nog haar hele lewe lank vir hierdie oomblik.
En dan weet sy met ’n diep en seker wete dat sy nog altyd van Reynecke geweet het, dat Roux, haar denkbeeldige vriendjie van lank terug, haar voorberei het op hom, haar gekeer het om ernstig te raak oor enige ander man. Sy moes wag vir Reynecke, die man wat sy so lank terug al kon teken, nog voordat sy geweet het van sy bestaan.
Een hand vou agterom haar kop, en Reynecke se ander hand beweeg besitlik om haar middellyf. Hy trek haar styf teen hom vas. Wanneer sy onderlyf rusteloos teen hare begin beweeg, weet sy hy begeer haar werklik, terwyl haar lyf ook reageer op sy sensuele aanraking.
Haar hande beland op sy gespierde boarms en kruip boontoe totdat haar vingers in sy krulhare wegraak. Die een sensasie ná die ander spoel oor haar. Dis asof sy sweef, asof niks haar op die grond sou kon hou nie. Sy hoor iets, besef verstom dat dit sy self is wat die geluid gemaak het.
Reynecke het verwag dat sy haar kop oombliklik sou wegdraai, hom ’n oorveeg sou gee. Hy sou dit aanvaar het – dis beter dat hy nooit weet hoe haar lippe onder syne voel nie. Maar toe smelt sy onder sy aanraking. In die sekondes voordat hy haar gesoen het, het hy ’n vinnige kykie gekry na die vuur in haar oë. En toe proe hy die passie in haar mond, voel die oorgawe in elke beweging van haar lang lyf. Hy is in ’n draaikolk van begeerte wat hom dieper intrek as wat hy sou gedink het moontlik is.
Haar kreun eggo teen sy ruggraat af. Hy trek haar nog stywer teen hom vas. Dis asof haar kurwes presies ontwerp is om in die holtes van sy lyf te pas, haar wese in die holte van sy hart.
“Reynecke?” fluister sy nou. Haar oë is dringend, vraend. Hy trek ’n diep teug vars lug in en die werklikheid skop in. Wat de hel doen hy? Vervaard tree hy terug en steek sy hande voor hom uit om haar weg te keer. Sy swaai om en begin terugstap opstal toe.
“Cilla,” begin hy, maar sy stap al hoe vinniger.
Reynecke druk sy vingers deur sy hare en kyk haar agterna. Die vroumens het hom heeltemal laat vergeet van al sy voornemens om nooit iemand naby aan hom toe te laat nie. Sy’t hom oorrompel toe hy nie gekyk het nie, deel geword van sy asemhaling voordat hy kon keer. Sy het nes gemaak in sy hart voordat hy kon sorg dat die verskansings stewig in plek is.
Wat nou? Sy lyf reageer nog voordat sy brein heeltemal alles uitgewerk het. Hy draf vinnig agter haar aan. Hy moes haar nie gesoen het nie, hy moet vir haar probeer verduidelik.
“Cilla!” roep hy toe hy sien sy sluit haar motor oop. “Cilla, wag!” Dan is hy by haar.
Toe sy opkyk, is haar oë onstuimig. “Wat wil jy nóú hê, Reynecke? As jy verskoning gaan maak, ek sweer ek sal … Dit was ’n soen, dis al.”
Hy gryp haar hande, besef dadelik dis ’n fout, vou eerder sy arms voor sy bors en staan effens terug.
“Ek gaan nie verskoning maak nie. Ek wou jou soen die oomblik toe ek jou sien, jy … jy maak my heeltemal mal. Maar ek stel nie belang in ’n langtermynverhouding nie. Ek het gesien wat ’n obsessie met ’n vrou aan my pa gedoen het. Niks en niemand anders het vir hom bestaan nie, nie eers sy kinders nie. Ek wil nie, ek sal nie toelaat dat ek so raak nie.”
Cilla vou haar arms ook voor haar en probeer kalmeer. Haar emosies het die laaste paar minute so wipplank gery dat sy skoon uitgemergel voel. Hy mag nie weet hoe sy woorde haar ontstel nie.
Sy probeer glimlag en lig haar een skouer. “En? Toe soen jy my. Ek het ook gewonder hoe dit sal wees om jou te soen, en nou weet ons. Daar’s niks daar nie, nie ’n vonk nie, geen fladdering van die hart nie.” Sy vryf vinnig, paaiend oor sy skouer. “Jy kan maar heeltemal ontspan, jou bachelor-status is nie in gevaar nie.”
Voordat sy haar motordeur kan oopmaak, sluit sy hand om haar boarm en hy draai haar vinnig om na hom. Sy ander hand trek haar aan die agterkant van haar nek nader.
“Geen vonk nie? Niks nie?” sis hy en sy oë word donker. Hy trek haar geleidelik nog nader sodat sy weer bewus kan word van sy begeerte.
Haar asem is weg, haar bene jellie. Reynecke se linkerduim beweeg oor haar lippe en haar mond val effens oop. Sy kyk op na hom. Sy hand kom te lande onder een bors en beweeg koesterend oor haar rondings.
“Dalk moet jy weer besin oor die vonk … en die fladdering,” fluister hy teen haar gesig en druk sy duim teen die polsslag in haar nek. Sy gesig is so naby aan hare dat sy die vlekkies in sy oë sien. Sy kake beweeg, sy asemhaling word hortend,