met al ons verduidelikings en verklarings: Ons is so besig om die Gans Andere te probeer verduidelik (en te verdedig – bid jou aan!) dat ons Hom nie meer hoor nie. Ons het sy stem stil gepraat.
Ons wat so graag met ons postmodernistiese ingesteldheid pronk, juis óns behoort mos daardie tydlose Stem goed te hoor. Juis in ons tyd. Of hoe?
____________________
Leer my, Here, leer my tog luister na die geliefde Seun se tydlose woorde. En help my om dit in hierdie tyd te gehoorsaam en U so te verheerlik.
Maandag 24 FEBRUARIE 2020 Lees Handelinge 7:30-34
Gestuur!
“Die mishandeling van my volk in Egipte het Ek gesien, en hulle gekerm het Ek gehoor … Ek wil jou na Egipte toe stuur” (v. 34).
Ons val hier in die middel in van die diaken Stefanus se toespraak voor die hoëpriester en die Joodse Raad. Die diaken het mos net die een kans gekry, en dit deeglik benut voordat daardie spul allerregverdiges hom met klippe doodgegooi het.
Eintlik was sy toespraak meer ’n oorsig oor Israel se geskiedenis, en in dié klompie verse het hy dit oor Moses se roeping vanuit die brandende bos. Hoe die Here Moses verseker dat Hy sy mense se klaagsange gehoor het en dat Hy iets daadwerkliks daaraan gaan doen. Hoe Hy toe vir Moses sê: Jy is die man vir wie Ek gaan stuur om my mense te red.
Stefanus sou gou byvoeg dat die Here se mense, daardie reddelose klomp klaers, nie vir Moses wou hê nie. En hy sou sy toehoorders daarop wys dat profete nie in hul eie land geëer word nie. Dat hulle eerder doodgemaak word omdat hul optrede die status quo bedreig.
Toe lê hy dié dodelike verband met hul voorgangers se tyd: “Nou het julle self die Regverdige verraai en vermoor” (Hand 7:52).
Dodelik, ja. Letterlik vir Jesus die Regverdige. En vir Stefanus die boodskapper. Maar ook dodelik vir die geloofwaardigheid van hulle wat hulle in leiersposisies bevind en hulle nie aan hul mense steur nie.
Want is dit nie die vernaamste wat ons as koninkrykskinders elke dag te doen staan nie – om in opdrag van ons Leier daadwerklik op te tree omdat Hy ons stuur? Omdat Hy sy mense se seer gesien en ons geïdentifiseer het as sy gesante en agente.
Dalk is ons hul laaste hoop. Dalk kry ons net dié een kans.
____________________
U ken ook my klaagliedere, Here. Maak my stil, en stuur my.
Dinsdag 25 FEBRUARIE 2020 Lees 1 Konings 19:9-18
Weer gestuur
Maar die Here sê vir hom: “Draai in jou spore om na die Damaskuswoestyn toe, en as jy daar aangekom het, moet jy …” (v. 15).
Ons lees die eerste keer oor Elia die Tisbiet uit Gilead toe hy koning Agab oor ’n komende droogte waarsku. Ons lees hoe die Here hom stuur om by die Kritspruit te gaan skuil. Daarvandaan word hy na die weduwee van Sarfat gestuur dat sy hom kan versorg (vgl. 1 Kon 17:1-9). Drie jaar later word hy weer na Agab toe gestuur (vgl. 1 Kon 18:1).
Ná die beroemde episode met die Baälprofete, en nadat die doodsbenoude profeet onder ’n besembos gaan lê en wens om dood te gaan, word hy weer gestuur – dié keer na die berg Horeb. En ná ’n ontmoeting met die Here word hy nog eens gestuur, Damaskuswoestyn toe, om ’n klomp salwings te gaan waarneem.
Roeping is klaarblyklik nie noodwendig ’n eenmalige gebeurtenis nie. Daar is diegene, soos Elia, wat herhaaldelik beleef het hoe die Here hulle stuur.
Hoe sulke roepings plaasvind, is sekerlik die Roepende se saak. Kom daar ’n stem uit die hemel? Is daar ’n deur wat oopgaan, of een wat toegeklap word? Wie weet? En wie wil tog waag om te sê watter manier die “regte een” is?
Uit Elia se roepingsverhale (ja, meervoud) blyk wel die volgende: Daar is maar Een wat roep, en wanneer Hy roep, stuur Hy ook. Hierdie roeping en sending is ten bate van ander mense.
Maar, sou Elia tot sy groot troos uitvind, dit dien meermale ook tot jou eie heil. Kom nader, sê die roepende Een dan, dat Ek jou kan versorg. O, en jy moet maar jou ore spits. Fyn luister, want daardie stem kom soms soos ’n fluistering in die windstilte.
____________________
Here, ek wil U hoor bó die gedruis van my begeertes.
Woensdag 26 FEBRUARIE 2020 Lees 2 Korintiërs 5:20–6:10
Aswoensdag
Lydenstyd
Ons is geslaan, in die tronk gegooi en het in oproere beland; ons het swaar gewerk, nagte sonder slaap deurgemaak en honger gely (v. 5).
Op hierdie eerste dag van Lydenstyd lees ons ’n verhaal oor lyding: Paulus s’n, wat hy self vertel. Eintlik sê hy maar wat hy in van sy ander briewe ook sê: hoe hy erge dinge moes deurmaak ten einde die evangelie te verkondig aan almal na wie hy gestuur is.
Die fokus is egter nie op sy swaarkry nie; hy laat val die klem op die versoening wat God deur Jesus gebring het. Hy spoor sy lesers aan, soebat hulle: “Aanvaar die versoening met God wat Hy bewerk het!” Sorg tog, smeek hy, “dat julle die genade van God nie tevergeefs ontvang het nie”.
Dit sal te erg wees om bloot daaraan te dínk dat Paulus se vele opofferings tevergeefs was. Wat nog van Christus se lyding? Immers: “God het Hom in ons plek as sondaar behandel sodat ons … vrygespreek kan wees.”
Koninkrykswerk geskied sonder uitsondering in ’n lydensakker, vind Paulus uit. Om in God se wingerd vertrou te word, eis altyd sweet en dikwels trane en, ja, soms ook bloed. En moenie hiéraan twyfel nie, arbeider-in-die-Koninkryk: ’n Vername deel van jou swaarkry lê in soebat en smeek.
Om onwilliges aanhoudend mooi te vra om die genade-aanbod te aanvaar. Om onsekeres dag ná dag te vertel dat God anders is as so baie van sy kinders. Dat Hy nie oordeel nie en dat Hy nie voorwaardes stel nie. Om skeptici te oortuig met die voorbeeld wat jy stel. Onder meer met die uitmergelende ekstra kilometers wat hulle jou sien loop, en al die kere dat hulle aanskou hoe jy jou verneder deur die ander wang te draai.
____________________
U het die hoogste prys vir my betaal, Here Jesus. Sal ek dan terugdeins?
Donderdag 27 FEBRUARIE 2020 Lees Jona 3
’n Boodskap van Hom
Die woord van die Here het ’n tweede keer tot Jona gekom: “Maak klaar, gaan na die groot stad Nineve toe en spreek hom aan met die boodskap wat Ek jou sal gee” (v. 1-2).
Hier is nog ’n roepingsverhaal uit die Ou Testament: Jona, wat twee keer geroep is. Die eerste keer hardloop hy toe mos weg, ingesluk deur al sy vrese; die tweede keer gehoorsaam hy die roepstem tot op die letter.
Hy begin praat toe, in opdrag van die Roepende, met ’n ander stem. Weg is die huilstemmetjie wat die matrose aansê om hom maar in die see te gooi (Jona 1), skoonveld die bang bidstemmetjie in die vis se maag (Jona 2). Wat die leser hier hoor, is ’n forse verkondiging van God se ultimatum: “Nog net veertig dae …!”
Wat hierop volg, is ver bo enigeen se verwagting, vir seker ook die geroepene s’n: Die stad, met die koning vooraan, hoor die boodskap en begryp die implikasies en kom tot inkeer.
So, lyk dit my, gebeur dit maar wanneer geroepenes hulle streng by die roepende Een se voorwaardes hou, veral dié dat hulle bloot moet sê wat Hy hulle voorsê. Dit sal verhinder dat geroepenes hul eie sousie oor die boodskap gooi. Dié is mos gewoonlik ’n konkoksie vol eie bestanddele, volgens eie voorkeur vermeng en met groot bravade opgedis.
Om stip by die boodskap te bly wat hulle ontvang het, beskerm die geroepenes: Hulle is slegs vir die aflewering van daardie boodskap verantwoordelik. Wat die hoorders daarmee maak, en of hulle dit hoegenaamd wil ontvang, is nie die boodskapdraers se saak nie. Die roepende Een vra nie wonderwerke van sy geroepenes nie – dit is sý werk. Hy vra bloot gehoorsaamheid.
____________________