vir ons goed om hier te lees. Om opnuut na te dink oor die prioriteite in ons menswees. Om Paulus goed te hoor as hy sê alle ander verbintenisse, en alle bloed-en-bodem-sentimente, is ondergeskik aan ons burgerskap in God se koninkryk. Ons is, bo en voor alles, uitverkies om lede van God se volk te wees.
____________________
Dit is my enigste troos in lewe en dood: Ek behoort aan U.
Dinsdag 11 FEBRUARIE 2020 Lees 2 Korintiërs 4:1-12
Kleipotte, en hul inhoud
God … het ook in ons harte ’n lig laat skyn om ons te verlig met die kennis van die heerlikheid van God, wat van Jesus Christus uitstraal (v. 6).
Dit is hierdie lig wat in die maklik breekbare kleipotte brand. Die kleipot kan maar breek, of dit nou met een harde slag is, of bietjie vir bietjie en stukkie vir stukkie. Die lig sal nie uitgedoof word nie. Dit skyn helder deur die krake.
Want dit is ’n lig wat deur die Ligmaker aangesteek is en deur Hom brandend gehou word. Dit beskik nie oor ander brandstof as die asem van die Gees nie, en dit het geen ander doel as om God se heerlikheid uit te straal nie.
Die kleipot is dus bloot die omhulsel – en ’n erg breekbare een daarby. Dit verweer vinnig, dit sukkel onder druk, dit versplinter soos niks. Hierdie broosheid moet geen verrassing wees nie, skryf Paulus hier. Immers: “Die sterwe van Jesus dra ons altyd saam in ons liggaam …”
Die lig, die Lig, sal egter altyd skyn. Dit is onblusbaar deel van ons lewe. Ons dra die blywende gevolg van God se werk met ons saam. En al brand die vlammetjie soms flou en al ruk en pluk die wind só daaraan dat almal vir die ergste vrees, en al word die omhulsel flenters geskeur, sal nie eens die hel se woede dit kan doodmaak nie.
Hierdie lig word egter nie iewers in ’n klein hoekie gebêre om daar te skyn nie; dit word op ’n lampstaander gesit sodat dit, soos ’n helderverligte stad op ’n berg, kan koers aandui. Kan moed gee aan verdwaaldes. En troos aan eensames.
Só, sê Paulus, word ook die lewe van Christus in ons brose liggaam sigbaar. So is “stukkend” steeds bruikbaar.
____________________
Skyn U in my, met ’n helder glans!
Woensdag 12 FEBRUARIE 2020 Lees Johannes 8:12-30
“Wie My volg …”
Op ’n ander keer het Jesus vir die mense gesê: “Ek is die lig vir die wêreld. Wie My volg, sal nooit in die duisternis lewe nie, maar sal die lig hê wat lewe gee” (v. 12).
Dit is wat ligdraers doen: Hulle sorg dat hulle baie naby aan die Lig bly. Hulle weet hulle mag nie die spoor verloor nie. Dit sal vir hulle noodlottig wees, én vir die mense wat weer vir hulle volg.
Die pad agter die Lig aan is egter geen gelyk pad nie; dit is ’n pad vol duwweltjies, met steil opdraandes en teenaan gapende afgronde wat dit gevaarlik maak. Om nie eens te praat van al die verleidelike afdraaipaadjies en aanloklike stilhouplekke nie. En, ja, op hierdie pad is daar altyd omdraaikans as jy nie meer wil aanhou nie.
Daar is ook diegene wat nooit op die reis vertrek nie en dus niks van volgelingskap weet nie. ’n Mens moet vir hulle jammer wees. Kyk dan nou die Fariseërs in Jesus se tyd: “Julle ken My nie …” sê Jesus aan hulle; “julle sal in julle sondes sterwe …”
Hulle sal dus nooit die opwinding van die reis ken nie, nie die afwagting op die bestemming nie, nie die vreugde en troos wat medereisigers bring nie. En hulle ken nie die versadiging van die padkos nie, daardie brood wat lewe gee.
Johannes berig dat toe Jesus hierdie dinge gesê het “baie mense tot geloof in Hom gekom” het. Hoe dan anders? Jesus verkondig die Vader aan hulle, en hoe die Vader Hom gestuur het. En hoe die Jesusvolgelinge die paadjie agter Hom aan na die Vader toe volg.
Die boodskap is eenvoudig: Kom agter My aan, en bly in my lig. Ek lei jou na die Lewe toe.
____________________
Waar U lei, daar sal ek saamgaan.
Donderdag 13 FEBRUARIE 2020 Lees Jakobus 1:12-16
Wie se skuld?
Iemand wat in versoeking kom, moet nooit sê:
“Ek word deur God versoek” nie … (v. 13).
Dit lyk my na mense soos ons se ou laai: As ons nie kan “nee” sê wanneer ons voor twyfelagtige keuses te staan kom nie, gee ons iemand anders die skuld wanneer ons willens en wetens “ja” sê. Of ons val doodgewoon by die twyfelagtigheid in, en betaal uiteindelik die prys daarvoor.
En wie is makliker om te beskuldig as God? Hy is tog die Sterke, en ek kán my mos nie teen Hom verweer nie. Ek is eintlik bloot die slagoffer van sy wilsbesluite, ek het geen keuse nie, ek moet my maar berus.
Watter louter onsin. Dit is niks minder nie as vrome opportunisme nadat jy uitgevang is. Die eerste mens het dit al gedoen (dit is nie mý skuld nie, Here, het hy gesê; “die vrou wat U my gegee het … het vir my van die boom se vrugte gegee …” – Gen 3:12). En ons sal straks ook nie die laastes wees wat dit doen nie.
Die feit dat “almal” dit doen, neem nie ons skuld weg nie. Juis nie óns s’n nie, ons wat van beter moet weet. Ons wat van vergifnis lewe en wie se stapelvoedsel genadebrood is. Ons wat met ’n lang gesig loop en smous met “God maak nie ’n fout nie” en “ek moet maar berus by sy wil” – wat eintlik regstreekse beskuldigings is. Terwyl ons goed weet wie die eintlike en enigste skuld dra.
Dit is tog so onnodig. Skulderkenning, soos die waarheid, maak jou vry. Dit breek die knellende bande van selfregverdiging.
Dan is jy gereed om jouself te begin vergewe. En om vanuit God se vrymakende vergifnis te leef.
____________________
Ek weet, o Gewer van alles wat goed is, waar die skuld lê. Help my om van u bevryding te leef.
Vrydag 14 FEBRUARIE 2020 Lees 1 Johannes 2:7-17
Om haat te dra
As iemand beweer dat hy in die lig is, maar hy haat sy broer, is hy nog steeds in die duisternis (v. 9).
Dit is eintlik doodeenvoudig: Hulle wat die lig vir die wêreld is (deur Jesus self so genoem – vgl. Matt 5:14), se haat vir hul medemens maak die wêreld donker. Hul eie klein duister wêreldjie, ja, want die donkerte wat deur haat gebring word, gooi ’n loodswaar, verstikkende kombers oor hulle.
Inderdaad: Haat neem ’n hele lewe gevange. Dit laat die hater met ’n bitter mond praat én eet, en met wraakplanne gaan slaap én wakker word.
Haat vergiftig ook ’n groter wêreld as net dié waarin jy, die hater, jou bevind. Haat se stank steek grense oor: na jou kinders en kleinkinders en hul vriende, hul skoolmaats, hul sportspan, hul liefdesverhoudings. Dit versprei soos ’n wegholbrand van jou braaivleisvuur af. Daardie mond-kraan wat jy weet jy moet toedraai en dit dan nié doen nie, word ’n verswelgende tsoenami. Die haastige tikvingers op jou selfoon word vuiste wat verwoes en spiese wat deurboor.
Haat is ’n bekende verskynsel, en dit laat deesdae weinig wenkbroue lig. Die onverklaarbare hiervan is egter wanneer gelowiges haat. Jesusvolgelinge wat by hul Voorganger leer oor vergifnis en ekstra kilometers en die ander wang. Wat nalaat om, soos Paulus hulle herhaaldelik maan, vir regeerders – juis ook dié vir wie hulle nie gestem het nie – te bid (vgl. Rom 13:1-7; 1 Tim 2:1-3). Om in vrede met alle mense te lewe, om nie self te wil wraak neem nie.
Niks nuuts nie, nè? Beslis nie vir ons wat in die sagte hande van die Vredevors lewe nie, of hoe? Hoekom dra ons ons dan dood aan haat?
____________________
Verlos my, Here! Maak my las lig.
Saterdag 15 FEBRUARIE 2020 Lees Psalm 119:1-8
As ek tog maar net …
As