Pilot ci tego nie powie. Patrick Smith

można by powiedzieć, że przypomina galerię handlową. Albo wyrażając się bardziej precyzyjnie, tyły galerii handlowej. Brakuje tylko palet i śmietników. Ta konstrukcja mówi nam swoim wyglądem jedynie to, że nikomu na nikim i na niczym tu nie zależy. To przykład architektonicznej nicości, budowla absolutnie pozbawiona jakiegokolwiek polotu – dokładnie to, czym terminal lotniczy być nie powinien. Czy naprawdę nie stać nas na nic lepszego?

      Jak na ironię, dokładnie przed T5 stoi budynek ikona, dawny terminal TWA zaprojektowany przez Eero Saarinena, obecnie część kompleksu należącego do JetBlue. Budynek Saarinena, uznany za arcydzieło architektury modernistycznej, powstał w 1962 roku i był pierwszym dużym terminalem wzniesionym specjalnie z myślą o pasażerskich samolotach odrzutowych. Ma on służyć jako główne wejście do T5 i mieścić biura biletowe, choć obecnie jest w połowie opuszczony i tylko częściowo wyremontowany. Bardzo bym sobie życzył, aby ukończono renowację, co pozwoliłoby większej liczbie ludzi zobaczyć i docenić tę budowlę, powszechnie uznawaną za najważniejszy, z architektonicznego punktu widzenia, terminal lotniczy, jaki dotychczas zbudowano. Saarinen, Fin, który zaprojektował też między innymi Gateway Arch (Łuk wjazdowy) w St. Louis i terminal w porcie lotniczym Waszyngton-Dulles, opisywał wnętrze jako „jedną całość”. Hol główny jest płynną, jednolitą rzeźbą przestrzenną, jednocześnie futurystyczną i organiczną. To wariacja na temat Gaudiego, wyżłobione w skale atrium przywodzące na myśl jaskinie w tureckiej Kapadocji, nad którym zwieszają się dwa sufity wyrastające z centralnej części szkieletu konstrukcji niczym ogromne wolnonośne skrzydła.