белән минем күңелне елаттың инде.
Әлфия, чайпалдырып, чынаяктагы суын түкте. Аның куллары калтырый иде. Ул кыяфәтеннән бик-бик тартына, үзе белән бергә туган горурлыгы – көчсез, мескен чагын ят күзләрдән яшерергә тели иде.
– Кызыкай, каян алдың ул моңны? – диде Җаббаров, аны бу халәтеннән чыгарырга тырышып.
– Миндә әллә нинди сагыш бар шул, – диде Әлфия әкрен генә һәм күзләрен йомды. – Сагынам мин, тик нәрсәне сагынуымны үзем дә белмим. Туганчы ук югалткан нәрсәләр табылмый, күрәсең.
– Нәрсәләр югалткан идең соң?
– Әгәр шуны белсәң икән! Алан уртасына салынган йортта яшисем килә минем. Иремә әйткән идем, көлде генә. Юк-барга акча әрәм иткәнче, шәһәрдә менә дигән фатир аласың, ди. Ә мин хыялланам, алан уртасындагы йорт хыялым булып яши. Нарат бүрәнәдән булсын ул. Янында, бер дә курыкмыйча, төлке малайлары чабышсын, түбәсендә тиеннәр сикерешсен…
– Әүвәл терел син, – диде Әнәс, аның өчен шатланып. – Хыялы исән кеше тиз савыга, аңа өмет дәва булып, чир-мазардан аралап ала. Казанга кайту белән, мин сине иң әйбәт врачларга күрсәтермен.
– Кирәкми, – диде ханым. Беравык тыныч кына ятканнан соң: – Бар инде, егетләр янына чык син, Әнәс, – диде.
– Әйе, әйе, – диде Җаббаров, кабаланып, һәм, соңга калган кеше сыман, ишеккә ташланды.
Нур белән Ирек һаман тышта таптана, икесе дә сүзсез, икесе дә боек иде.
– Егетләр! – диде Әнәс, аларны бераз дәртләндерергә теләп. – Сәяхәт дәвам итә!
– Киресенчә, түгәрәкләнә, – диде Нур һәм, иелеп, учына кар йомарлады. – Кайтыр якны уйлашыйк, Әнәс.
– Әйе, әйе, – дип җөпләде Ирек тә. – Кичекмәстән юлга чыгыйк!
– Ничек була инде бу, егетләр? Әлфияне өч-дүрт көнсез урыныннан кузгатырга ярамый ич! Ул авырый!
– Авырый, имеш! Кем аркасында? – Нур учында эрегән карлы суны аяк астына сипте. – Син пешергән ботка – син аша!
– Талашмыйк, – диде Ирек, йөзен чытып. – Килешми. Каравылчы абзыйга бераз акча җыештырып бирик тә юлга кузгалыйк.
– Нигә акча бирәбез? – диде Җаббаров, аның тел төбен аңламыйча.
– Соң, авыруны карасын өчен инде! Бигрәк син…
– Ә без?
– Безме?! Без урманга күңел ачарга җыелган идек. Планда бүтән пункт юк иде.
– Сез бит аның хәлен алдан ук чамалагансыздыр?!
Әнәснең бу кычкыруы янау да, куркыту да түгел, бу аның газап тулы тавышы гына иде.
– Белдек тә… Болай ук буласын кем уйлаган инде, – диде Ирек. – Без бер кызык ясамакчы идек, әйеме, Нур?!
– Әйе, – дип мыгырданды тегесе.
– Әлфия белән сине мәхәббәт уены уйнатмакчы идек. Барып чыкмады.
– Нишләп? Әнәс хәзер генә кети-кети уйнап, хәл җыярга чыкты бит, – дип хихылдады Нур.
– Оятсызлар! – Җаббаров дусларын ике якка этеп җибәрде.
– Чү, тукта! – диде Ирек, бернәрсә дә аңламыйча. – Син сугышасың түгелме?
Әнәс йодрыгын йомарлап тора иде.
– Ниткән мәзәк бу? – диде Нур да, чигенә-чигенә.
Җаббаровтан моны берсе дә көтмәгән иде.
Бер читтә тыныч кына кунакларын күзәтеп торган карт Ирек белән Нурга:
– Әйдәгез,