Tımarhane. Sultan Raev

gibi uçtu, kondu. Bir gün o, “Kutsal Kitap’ın bir sayfasından kıyamet gününü anlatan sayfayı okuduğunda, küçümseyerek sayfayı yırttı: “İşte ben gerçekten kötü insanım, hayata tükürüp onunla dalga geçmek benim işim. İsraf ve sevabın ne olduğu umurumda bile değil, nerede Yaratıcı, gerçekse beni kahretmeliydi, bir sürü kadını ağlattım, onların lezzetini tattım, onları bir eldiven gibi değiştirdim, attım. “Nerede, benim cezam, nerede, bana o Yaratıcı’nın gönderdiği ceza, yok, yok! O sadece laf, sadece bir laf!” diye ağızından duman çıkmıştı. Gerçekten de onu hiçbir şeyin kahrı durduramadı. O hayatında bir defa Padişah Lir’i oynamıştı. Göze batan tek canlandırdığı karakter buydu. Şimdi o monoloğu hatırladı, rüzgârı anlatan bir monologdu bu:

      Sok rüzgâr sok, hiç acıma!

      Girdap da ol, fırtına da

      Hiç acıma, sok da sok!

      Soğuklaş, yüzü dondur,

      Yağmuru duşa dönüştür,

      Dünyayı alt üst et!

      Kilise ile kaleler

      Suyun altında kal!

      Ağaçları parçalayan

      Şimşek düş,

      Sakallarımı yak,

      Eski kafamı da!

      Gök gürültüsü, gökyüzünden geç,

      Bütün dünyaya rahat verme.

      Nankörleri yok et,

      İzini sil, külünü uçur!

      Coşkulu kar fırtınası ol!

      Şimşek, sen de yakıp bitir,

      Bütün dünyada sel olarak

      Yeryüzünü tanınmaz hale getir!

      Lir’in monoloğunu içten, bütün hücrelerinde hissederek, sanki Lir’in köpek hayatını yaşıyormuş gibi sanki ona deli Lir beddua etmiş gibi söylerdi. Ama ondan ne Lir gibi bir kral ne de başarılı bir aktör çıktı. Ama onun “aşk hayatı” tiyatronun her köşesinde konuşulurdu. Eğer bir kadın güzelse peşini asla bırakmazdı.Bir kadına kafayı taktı mı kimsenin onunla yarışamayacağı olağan üstü bir yeteneği vardı, dilinde bal, gözlerinde ok vardı. Evet, o bir keresinde tiyatrodaki bir aktrise âşık oldu. Aktristi kendine âşık etmeyi de başardı ve onun kafasını karıştırıp daha hayatta olan kocasını kaç defa aldatmasına neden olmuştu. Böylece Tanrı’yı tanımayan bir geri zekâlının yüzünden aktrisin hayatı altüst oldu, kocasından ayrıldı. Sonra aktris sokağa düştü. Lir’in gençlik yıllarından beri bir hastalığı vardı. Onun çenesi bir düşerse bitti, kimsenin ona gücü yetmezdi. Önündeki hiçbir şeyi görmez, utanma hissini kaybeder, delilik bayrağını kaldırarak sokağa çıkardı. Lir gençliğinde uzun boylu, yakışıklı, sevimli birisiydi. Ayrıca güzel konuşurdu, çok güzel şaka yapardı, yalan ile doğruyu harmanlayarak konuşurdu, dinleyeni kendine çekebilme yeteneği vardı. Şimdi ise yaşlıydı, gençliğini özlüyordu. Gencecik bir kızla birlikte olmak istedi. Bu yaşlı tilkiyi kim isterdi ki. Kim onun gösterdiği yolda yürüyüp söylediğini yapardı. Bu sefer elindeki her şeyi toplayarak son defa birisi ile birlikte olmak istedi… Kendi hâline bakmadan genç kızı, gencecik kızı bir geceliğine satın almıştı. Kıza ne? Parasını öderse o yeter. Yaşlı mı, genç mi, beyaz mı, zenci mi, aydın mı, hırsız mı umurunda bile değil, sadece gecelik ücretini ödemesi yeterliydi. Para, utanmayı bilmez.