дарров тушунди. Янга эзилган ва унинг кўнглини кўтаришларини истаяпти. Ҳозироқ суҳбатга тортганим бўлсин, деб оҳиста сўз қотди:
− Бу ола-тасирлар роса чарчатгандир?
− Чарчадим. Умримдаги энг оғир кун бўлди. Яна, бошим бироз оғрияпти, − деб Қалдирғоч чаккасини ушлади.
− Ундай бўлса, тортинмай чўзилинг. Мен қўриқчингиз бўлай.
Янга кучаниб жилмайди.
− Раҳмат, кечаги пойлоқчилигингиз шундоқ ҳам менга қимматга тушди.
Янга ўрнидан туриб кетди. Бироз оёғини чигилини ёзгандек, бетўхтов, маънисиз юрди-да, унга шунчаки гап қотди: сиз ҳам афсус қилаётгандирсиз?
− Афсус?! Мен хафагарчиликдан кейин туғилганман. Қайтангга бу воқеалар саргузаштга ўхшайди. Қизиқ туюляпти.
Янга бундай жавоб кутмаганди. Йигитнинг сўзлари ўйлатиб, у жимиб қолди.
Пайтдан фойдаланиб, йигит боя кампир негадир қўлига тутган духоба билан ситилган қутичани янгага узатди.
– Бу сизга ишқим рамзи ўрнида.
Янга унинг сўзларини бўлиб:
− Қўйинг бу бачканаликни, юракка сиғмайди, − деди чеҳраси очилмай.
− Ҳимм…
Кейин, ўрнидан туриб, деразадан ташқарига кўз тикиб шеър ўқиди:
− Ишқдан, муҳаббатдан сўз очма шунқор,
Дилимда маҳзунлик, руҳим-чи абгор.
Забунлик юзимга қўйиб олди ин,
Бўҳтоннинг тузоғи бунчалар бадбин.
Ё Раб, мен ким учун севимли бўлай,
Юзимга тарсаки ургандек тақдир.
Кўпларни зорлатган Қалдирғоч эдинг,
Энди ўзинг зордек излайсан тадбир.
Шеър ўқилишини индамай эшитган Оловиддин, охирги мисраларда ўзини босиб тура олмади.
− Менда изланг ўша зорликни, − деганча, ўрнидан турмаёқ, янганинг пойига ўзини отди.
Унга чўчиб, ҳайиқиб ўгирилган янганинг оёқларини маҳкам қучоқлаб олди. Сўнг, нигоҳини тепага кўтарганда, унга қараб, лол қолишлик ва ҳайратни ифодаловчи қора кўзлардаги маъюс ҳолат уни чилпарчин қилди. Қилган ишидан истиҳола сезиб, бўшашганча ўрнидан турди, аммо унинг кўзлари ҳамон йилтиллаб турганини англаган Қалдирғоч чўчиб четланаркан, кўнгли бир нимани сезди. Бу йигит осонликча уни ўз ҳолига қўймайди. Шу билан бирга, Оловиддинга нисбатан ўзида ҳеч қандай ҳиссиёт йўқлигини, ҳаттоки, бироз безор эканлигини англаб ундан қутилиш, уни, бир амаллаб доғда қолдирмоқ режасини тузишга шайланди.
− Узугингиз чиройли экан, − деб хаёли ўзидамас, қўлида очилган духоба қутича, янга мавзуни ўзгартирмоққа бошлади.
− Сизга ёқдими?
Оловиддиннинг овози қанақадир бошқача, бўғиқ чиқди.
− Ёмонмас. Фақат битта саволим бор. Сўрайми?
− Албатта, сўранг, − деб шоширган йигитнинг ички туғёнлари тинчлик бермай, юраги ҳаприқарди.
Қалдирғоч стулга чўкиб, уни ҳам ўтиришини сўради.
Йигит стол атрофидаги иккинчи стулни танлади.
Чой қуйиб узатгач, Қалдирғоч, мева-чева таклиф этиб, йигитни асл мақсадини англашга ҳаракат қиларкан,