бўлади», деб бир хўрлиги, бир алами хуруж қилиб, пиқиллаб йиғлаб борарди.
Фақат катта кўчага чиққач, четдаги ариққа энгашиб муздек сувга юз-бетларини чайиб, оғизда сув ғарғара қилиб ташлади. Тивит рўмолини четига артинди. Чуқур-чуқур бир-икки нафас олиб, энди йўлга тушаман деганда, узоқдан ёниб келаётган чироқ унга яқинлашди. Янга бу машинами ёки нимайкан деб фикрини охиригача етказгунча, олдига мотоцикл келиб тўхтади ва уни минган ҳайдовчининг ўктам овози рус тилида келди:
− Адашиб қолмадингизми?
Қалдирғоч, ҳайрон бошини кўтарди. Жавоб берайми ё йўқми деб, узун бўйли, озғин, эгнига оддийроқ кийим кийган ўриснамо кишига қараб қолди. Унга бақрайиб қараб турган киши, бироз жилмайиб, кўзини узмасди. Қалдирғоч бошини буриб, йўлида давом этмоқчи эди, у киши ортидан юрди.
− Мен “Правда” газетасининг корреспонденти Зинат Сайкинман. Балки эшитгандирсиз?
− Йўқ!
− Бу ҳавода йўл бўлсин. Совуқ ўтмадими?
− Ҳимм.
− Ўтиринг мотоциклга. Қани йўқ деб кўрингчи. У ҳолда ўзингизга жабр қиласиз!
Қалдирғоч шошиб турган бўлсам, энди нима қилдим деб тўхтади. Ва паст овозда: «Сизни овора қилиш ниятим йўқ. Яна яхши танимасам», деди мухбирга. Мени кейинчалик бирор жойда учрашса, таниб қолмасин деган ўйда, юзини паналаб жавоб берди у.
Шундоқ ҳам Сайкин: аёл киши бошингиз билан қаерга бу бемаҳалда кетяпсиз, ёки кимсиз, қаерда турасиз деган бемавруд саволларга кўмиб ташламай, ҳатто афт-ангорига, нигоҳини қадаб тикилмас, ортиқча хижолатга солмаслик учун беғараз ёрдамини бермоқчи эканлигини шундоқ туришидан намоён этарди.
Қалдирғоч бошқа вақт бўлганда, нотаниш одамни мотоциклига чиқиш у ёқда турсин, гаплашиб туришни ўзи ортиқча деб биларди, лекин ҳозир ёнида ити борлиги унга далда бериб, кўнгли хотиржам, чунки Арслони корреспондентга қараб ирилламади. Демак, яхши одамлигини сезган деган ўйда саволларига жавоб учун оғиз очганди.
− Узоқ қишлоқдаги ном чиқарган механизаторнинг ҳаёти тўғрисида очерк ёзишга боргандим, туман маркази томон кетяпман. Сизни қаерга ташлаб қўяй?
− Кўккўлга.
− Яхши. Лекин йўлни ўзингиз кўрсатарсиз.
− Ҳимм.
У мотоцикл кажавасини бўшатиш учун бор қоғоз, ёзув машинкаси ва фотоаппаратини алоҳида хуржунчага солиб, Қалдирғочга марҳамат, ўтиринг, деди-да, хуржунчани эса орқа ўриндиққа маҳкамлаб қўйди.
Қалдирғоч, индамайгина жойлашаркан, Арслон уйга қайт, деб бир неча айтишига қарамай, ити анча жойгача ортларидан югуриб борди ва ниҳоят толиб тўхтаркан, улар кўздан йўқолгунча тикилиб қолди.
Янга юзини бесўнақайроқ, бироқ бор ерини ўраб олганидан, фақат кўзи кўринар, неча ёшдалиги аниқ билинмаса-да, Сайкин овозидан, ўзини тутишидан унинг ёш, арзанда жувонлигини англаган, лекин уни ортиқча саволга тутмай, фақат манзилга яқинлашгандагина йўлни айтиб туришни сўради.
Қалдирғоч қизлик ҳовлисининг эшигини очиб кириб кетаётганидагина ортига ўгирилиб, катта раҳмат