Бор. Нега йўқ бўлсин. Кўздек қўшни. Шунга ўртамизда девор номигагина, тахтадан пастак қоқилган. Эшиги ҳам бор, қулфсиз, доимо кириб-чиқиб туриш мумкин.
Оловиддин энди бир нимани сезгандек ҳушёр тортди:
− Хўш!
− У сени келиним билан бирга, ромли айвонда, саҳардами кўрибди, шу ростми?
Оловиддин лов этиб қизарди. Тили танглайига ёпишди. Мана гап қаерда экан! Одамлар қанчалар жосус бўлмаса. Ҳозир қайси сабаб билан ромли айвонга ташриф буюргани ҳеч кимга қизиқмас. Одамгарчиликни ҳам бўҳтонларга йўйиб ўтиришибди, лекин индамаслик ундан бадтар гумон туғдиради.
− Рост. Лекин…
− Лекинингни қўйиб тур, болам.
− Хола оғзимга урманг, йўқса ҳозир шартта туриб чиқиб кетаман. Керак бўлса келинингизни текширтиринг. У соппа-соғ.
− Келинимни сенга даъвоси йўқ, тентак.
− У ҳолда, гап нимада?
− Сен оқ кўнгил, палаги тоза йигитсан. Ўзингни бос.
Кампир Оловиддинни елкасига қоқди:
− Вой, болам-эй. Оллоҳ, яна ўғил бермайдими, уни сендек бўлишини сўрардим.
Оловиддин юмшади. Жаҳлдан тушди.
− Янга қанилар ўзи?
− Янганг шу ерда. Ўз хонасида. У ҳаммадан қийналяпти. Тинмай йиғлайди.
− Мен…
− Қимирлама. У ҳеч кимни кўришни истамаяпти. Лекин сенга хусумати йўқ. Кирсанг балки дарди арирди. Аммо меҳмон кўрса, номаҳрамсан, яна шубҳа туғилади. Шу ерда ўтириб тур.
− Сиз қаёққа?
− Мен келинимдан хабар олиб чиқай, сен ҳеч қаёққа чиқма.
Оловиддин Акобир қўлимга тушса таъзирини берардим деган фикрдан энди йироқлашиб, қўшни хотиннинг ғаламислик қилганини фаҳмлаб, агар гап-сўз чиқариб юборса, янга мени ҳечам кечирмайди, деган ўйда бошини эгди.
Шу дам кампир кирди.
− Ҳа, болам, айтдим-ку, Қалдирғоч сендан ранжимаган. Фақат шу ердалигингни эшитиб, сал талмовсираб қолди. Иложи бўлса бугуноқ бу уйни тарк этсинлар, деяпти.
− Майли. Кетишим керак бўлса ҳозироқ даф бўламан. У шундай деб ўрнидан турмоқчи эди, кампир қўлидан ушлаб қолди.
− Шошма, бошқа гап бор!
− Яна қанақа гап?
− Сен эркак бўлиб туғилгансан. Ҳеч қачон хотин кишини, яъни келиним бошига тушиши мумкин бўлган маломатларни ўйламайсан.
− Унчаликмас. Йигит кишида ҳам ғурур бор.
− Тўғри, лекин аёлни, эрли жувонни гап-сўз йиқитади. Ҳаётини поймол қилиши мумкинлигини ҳам билмассан. У кейин қаддини кўтара олмай, бир умр мажруҳдек яшашига нима дейсан?
Оловиддин ҳамон тўлқинланганидан ўзини боса олмай бақирди.
− Қисқаси, бу иддаодан мақсад?
− Ҳозир айтаман. Қалдирғоч дедики…
− Янга… мени ҳайдаган бўлса…
− Ҳайдамади. Сен унга кераксан.
− Керакман?! Ростданми?
− Уни никоҳингга оласан!
− Нима?
Оловиддин ғазаб билан қўзғалганди, кампир яна қўлидан ушлаб олиб, чўктирди.
− Сен уйланмагансан, тўғрими?
− Ҳимм.
− Демак, никоҳингга олсанг бўлади.
−