Eylül. Mehmet Rauf

on sekiz dakika!” dedi. Biraz daha gayret ettiler.

      Suat:

      “Siz gurubu görmüyorsunuz ki.” dedi. Şimdi Büyükdere koyu ateşli bir cila ile kadifelenmişti. Güneş, Bentler’in vadisi üstüne iyice inmiş, köşe bucağı dumanla, karanlıklarla dolu olan yeşilliklerin üstünde dumanlarla boğuşarak, kanlı bulutlara bürünmüş batıyordu.

      Necip:

      “Nur içinde yüzüyoruz.” dedi.

      Suat ilave etti:

      “Duruyoruz demek icap eder.”

      Tekrar küreğe asıldılar. Dalgalardaki renkler gittikçe morararak sönüyor, deniz bir cam duruluğu ile uzanıyordu.

      Arkalarından tufandan gelme bir ses inledi, hep birden uyandılar. Korkunç bir geminin, bir canavar, yeryüzü kıtası saldırımı ile üzerlerine doğru geldiğini, pervanenin kestiği suların mehib bir şelale homurtusu ile inlediğini gördüler. Suat sararmış, dümeni şaşırmıştı.

      “Aman vallahi battık!” diyordu. Süreyya’nın verdiği kumandayı yanlış yapıyordu. Süreyya sıçradı, dümeni bastı, küreklere sıkı asıldılar ve gemi ancak on metre açıklarından, suyun içinden yeraltı gürültüleri çıkıyor gibi, korkunç canavar geçti.

      Süreyya, Suat’a gemiyi göstererek:

      “İşte erkekler olmasa kadınlar ne olurdu bak.” dedi.

      Suat başını sallayarak:

      “Zarar yok fakat yalnız kalsam bu tekne ile ben buraya çıkamazdım ki.” diyordu.

      Necip:

      “İşin doğrusu yine benim söylediğimdir. Ne biri, ne diğeri.” dedi.

      Yenimahalle daha uzun sürdü.

      Eve girdikleri zaman yorgunluğun, beklemenin sevkiyle o rahat hepsine tasavvuru imkânsız bir saadet gibi oldu. Yemek bir buçuğa kadar bekleyen mideler tarafından minnetle kabul edildi. Necip’le Suat sandal bahsinde bir olmuşlardı, bunun için Süreyya hiç o bahse yanaşmıyor, onların yanında hep mağlup oluyordu. O asıl “Bugün aksi oldu, bir de rüzgârlı havalarda…” demek istiyordu fakat Suat, “Bir daha mı? Bizi elbet bu kadar bön zannetmezsin?” diye gülüyordu. Süreyya, “Size akşama kadar burada oturup onda gidelim demedim mi ya? Herkes bilir ki rüzgâr guruba doğru söner.” demek istiyor fakat Suat’ın çatalını kaldırıp; “Sus!” diye tahakkümüne gülerek razı oluyor, boynunu bükerek, “Hakkınız var.” diyordu.