yabancı değildi. Kendisine bu konuda zaten bilgi verilmişti – Dekan Veronica Stolz, temkinli, neredeyse korku dolu konuşmalarından birinde, öğrenci Victoria S.‘nin vakasına “suçun sınırlarının belirgin olmadığı vakalar” konusunda deneyime sahip “harici bir analistin” atandığından bahsetmişti.
Elina bornozunu değiştirmeden aşağı indi. Onu muhatap, muhbir olarak değil, kim olacağını seçme fırsatından mahrum bırakılmış bir kişi olarak görsün.
Mark Ellin girişte uzun boylu, koyu renkli bir paltoyla, sanki dikkati özden uzaklaştırmamak için bir taslakta kasıtlı olarak silinmiş gibi hatırlanmayan bir yüzle duruyordu. Gözler net, dikkatli ve çok fazla görmeye alışkın insanlara özgü bir kayıtsızlık hissi taşıyor.
Merhaba demedi, yalnızca başını salladı.
“Gereksiz şeyler olmadan konuşabileceğimiz bir yere gitsek iyi olur.”
Zemin kattaki boş bir okuma odasına oturdular. Oradaki hava her zaman kuruydu, sanki kitaplar içindeki nemi emiyormuş gibi. Mark’ın karşı tarafta değil, sanki doğrudan yüzleşmekten kaçınıyormuş gibi hafifçe yana doğru oturduğunu fark etti. Veya – ona yer verir.
Bir klasör çıkardı. İnce. Ve masanın üzerine koydu.
“Bu bir sorgulama değil” dedi. – Bu bir transkript. Anlamak için. Kim kimi okuyor değil mi?
Elina başını kaldırıp baktı. Onun ironisi neredeyse farkedilemezdi. Ama onun zaten pek çok şeyi anladığını hissetti. Ya da anladığını sanıyor.
– Ali Revin adında bir öğrenciyle ilgileniyordunuz.
“O benim öğrencim.” dedi kısaca.
“Evet.” Ellin başını salladı. “Ve odasında notlar buldular.” Sadece taslaklar değil. En az iki ceza davasının unsurlarıyla eşleşen açıklamalar içeren ayrıntılı. İki hikaye. Biri bir cinayeti, ikincisi ise bir kaybolmayı konu alıyor. Hiçbiri yayınlanmadı. Hiçbiri sıradan bir kişi tarafından bilinemez. Ve her ikisi de – bir imzayla, sizin değil, onun değil. İmza yok. Sanki yazarlık artık yokmuş gibi.
Sustu. Cevap vermedi. Aralarında yarım kalmış bir cümle gibi bir duraklama asılı kaldı.
– Ondan şüpheleniyor musun? diye sordu.
“Yazmadığından şüpheleniyorum.” Bunu yazıyor. Bilmemeniz gerekenler. Ve nasıl olduğunu anlamıyorum.
Klasörü açtı. Bir sayfa çıkardım.
– Mesela burada. Victoria S.‘nin öldüğü olay yerinin açıklaması. Metninden bir cümle: “Dezenfeksiyonla karışmış yanık şeker kokusu, sanki ölümün kendisi burada kısırlaştırılmış gibi havaya yerleşmiş.”
Çarşafı ters çevirdi.
– Resmi Rapor: “Kalıcı amonyak kokusu ve tatlı bir şey, muhtemelen karamelize yiyecek.” Kaza? Stil raporu kopyalamaz. Deneyimi çoğaltır. Tonlama. Görüş açısı.
– Ne duymak istiyorsun? – Elina sakince sordu.
Ellin doğrudan ona baktı.
“Onun kaynağı olup olmadığını anlamak istiyorum.” Veya – o senindir.
Araştırmacı gittikten sonra Elina eve dönmedi. Şehirde rotasız, amaçsız dolaştı. Sanki sokaklar ona kitapların sağlayamayacağı bir ipucu sunabilirmiş gibi.
Gece yavaş yavaş geldi. Işıklar uzun bir paragraftaki virgüller gibi yandı. Sete çıktı. Rüzgar soğuktu. Uzakta sisin içine giden bir köprü var. Ve kafasındaki ses onun sesi değil:
“Siz bizi okuyun. Biz sizi okuyoruz. Okumayı bitirdiğinizde konuşmaya başlayacağız.”
Elina banka oturdu. Bir not defteri aldım. Yazmaya başladım. Bir komplo değil, bir analiz değil, bir tahmin değil. Ve soru.
“Ya tüm bunlar bir suçluyu aramak değil de yazarı geri getirme girişimiyse?”
ON YEDİNCİ BÖLÜM – Ters Paragraflar
Evi tuhaf kokmaya başladı. Yemek değil, kitap değil, bahar değil, yokluk. Sanki hava var olmayı değil, değiştirilmeyi öğrenmiş gibi. Odalar kaba taslaklar gibiydi: tanıdık ama artık nihai değil. Perdeler yarıya kadar çekilmişti, mobilyalar yerli yerindeydi ama bu “yerinde” bir hareket hissi vardı. Sanki nesneler onun arkasından diyaloglarını canlandırıyor ve bakışlarını gördükleri anda donup kalıyorlardı.
Elina masada oturuyordu. Önündeki kağıt beyazdı ama üzerinde hareket eden bir kelimenin sesini zaten duyabiliyordu; ne mürekkep ne de onunki. Yazmıyordu ama o anda bir yerlerde birinin onun adına bir cümle kurduğundan emindi. Belki Ali’dir. Ya da belki Ali’yi daha önce kullandığı metaforu kullanan biri: gerçeği gizlemek, onu daha parlak hale getirmek için.
Kapı çalınmadı. Onun tarzı buydu; istila etmek değil, ortaya çıkmak. Açılmadı, ortaya çıktı. Ve kilidin hafif tıklamasını duyduğunda kimin girdiğini anlamak için arkasına dönmesine gerek kalmadı.
Ali koridorda sanki içeri girmemiş de bir kitabın bir satırından çıkarılmış gibi duruyordu. Ceketinde sokak kokusu vardı ama şimdiden kütüphane kokuyordu. Elinde yeni bir defter tutuyordu. Rengi eski bir taşın üzerinde büyüyen yosun gibi koyu yeşildir.
“Bir devamı getirdim” dedi basitçe. Acımasızca. Umut olmadan. Kınamadan. Test sonuçlarını getiren ve bunlar hakkında yorum yapmak istemeyen bir doktor gibi.
Elina cevap vermedi. Yüzüne, gençlik korkusu olmayan, meydan okurcasına sakin olmayan ama kapalı gözlerine baktı. Yorgunluktan değil disiplinden.
– Yazmaya devam ediyor musun? diye sordu.
Ali ayakkabılarını çıkarmadan karşısına oturdu. Sanki ona çok çabuk yaklaşmak istemiyormuş gibi defteri masanın kenarına koydu.
“Yazmadan edemiyorum” dedi. “Bu artık benim yaptığım bir şey değil.” Ve içimde olup bitenler yüzünden.
Elini uzattı. Not defterinin arkasında değil, arkasında. Parmaklarını bileğine koydu. Deri sıcaktı ama canlı değildi. Sanki el, uzun zaman önce başkalarının hikayeleriyle yaşamayı öğrenmiş bir bedene aitmiş gibi.
– Yazdığın her mesajda kendimden bir şeyler kaybettiğimi biliyor musun? – dedi sessizce.
Başını salladı.
“Ama sırf sen açık bıraktığın için.” İzinsiz girmiyorum. Okuyorum.
– İzin vermedim.
– Sen değil. Ama daha önce yazan kişi bunu yaptı. Bir gün. Metin aracılığıyla. Kelimeler arasında bir duraklama yoluyla. Utandığın şey yüzünden.
Elini geri çekti. İçinde bir duygu büyüdü: Artık affedilemeyecek bir gerçeği söyleyecekti.
– Yalan söyledin. Bunu düşündüğünü söylediğinde. Tüm ayrıntılar…” Doğrudan gözlerinin içine baktı. “Olamadığın yerdeydin.”
Uzun süre sessiz kaldı. Sonra neredeyse fısıltıyla:
– Orada değildim. Ben senin içindeydim.
Ve bu sözlerle defteri açtı. Sayfayı çevirdim. İlk satır:
“Aynanın karşısında durduğunda, yansımanın kendisinden biraz daha hızlı yaşadığını düşündü. Bir an için. Sanki onu önceden okuyormuş gibiydi.”
Elina çekinmedi. Ancak etrafındaki dünya bir adım geri atmış gibi görünüyordu. Oda daraldı. Ses donuklaştı. Başımın üstündeki lamba bile eşit şekilde parlamayı bıraktı, sanki ampulle arasında