Sześć tysięcy gotówką. James Ellroy

w samochodzie. Obserwował zaułek. Godzinę temu:

      Leroy wychodzi z budy. Leroy wyrzuca coś do śmietnika. Leroy pędem wraca.

      Wtedy Wayne podbiegł. Wayne przewrócił śmietnik. Wayne zobaczył foliową płachtę. Lepił się do niej biały proszek – resztki białego proszku.

      Posmakował – heroina.

      Okrążył budę. Okna zasłaniała pomarszczona folia. Odciągnął kawałek. Zobaczył Curtisa i Leroya.

      To było o 17.15. Teraz była 18.19.

      Wayne obserwował budę. Wayne widział cienie i światło. Światło dobywało się z rozdarć w folii.

      Deszcz lał jak z cebra. Pieprzony monsun. Obrazy się zazębiały. Dallas. Pete i Durfee. Pete mówi: „Zabij go” – grzmiało mu to w uszach już od dwóch dni.

      Trzeba go było zabić już wtedy. Ten gość lubi wracać. Powinieneś to wiedzieć.

      ZABIJ GO. ZABIJ GO. ZABIJ GO. ZABIJ GO. ZABIJ GO.

      Samochód stał w błocie. Dach przeciekał. Deszcz sączył się do środka. Był dłużnikiem Pete’a. Telefon Pete’a go ocalił. Telefon Pete’a rozproszył jego uwagę.

      Pieprzyć Buddy’ego Fritscha – pieprzyć jego robotę przy aktach – Hinton zapłaci za tę dziwkę.

      Wrócił tam raz – dziesięć godzin temu. Przejechał obok przyczepy. Od przyczepy bił smród. Dziwka leżała i gniła.

      Obrazy: skrzepy/ robactwo/ kulki śrutu we krwi.

      Wayne dalej obserwował budę. Deszcz zaćmiewał mu widok. Czas się rozkładał. Czas się składał na nowo.