potencjalnie zdolny do życia, u którego proces rozpoczął się od jednego z układów bezpośrednio decydujących o życiu.
Przerwanie resuscytacji
A. Powrót samoistnego krążenia i oddychania.
B. Wykorzystanie dostępnych metod i brak (powyżej 30 minut) powrotu czynności układu krążenia w normotermii.
C. Ustanie aktywności elektrycznej serca, nie reagującej na leczenie ponad 30 minut.
D. Stwierdzenie nieskuteczności prowadzonego masażu i wentylacji zastępczej.
1.3. BRAK WSKAZAŃ DO RESUSCYTACJI
■ Pewne oznaki śmierci
1. Plamy opadowe.
2. Bladość powłok.
3. Oziębienie ciała.
4. Stężenie pośmiertne.
5. Procesy gnilne.
■ Śmierć w wyniku nieodwracalnej choroby.
■ Rozległość obrażeń lub ich charakter, który uniemożliwia podjęcie czynności reanimacyjnej albo wskazuje na jej bezcelowość (rozległe uszkodzenie tkanki mózgowej).
■ Podjęcie czynności reanimacyjnych zagraża życiu osoby ratującej.
1.4. POWIKŁANIA MASAŻU SERCA (UCISKANIA KLATKI PIERSIOWEJ)
■ Złamanie żeber (często obustronnie).
■ Uszkodzenie naczyń międzyżebrowych (z powstaniem haemothorax).
■ Odma opłucnowa (niekiedy odma prężna).
■ Złamanie mostka.
■ Uszkodzenie serca (wybroczyny podnadsierdziowe, przerwanie nici ścięgnistych, oderwanie mięśni brodawkowatych).
■ Uszkodzenie miąższu wątroby z krwawieniem do jamy otrzewnej.
■ Pęknięcie śledziony.
■ Przedziurawienie jelita grubego.
• Lecz pacjenta a nie monitor!
• Poszukuj odwracalnych przyczyn NZK i natychmiast je lecz.
• Drożność dróg oddechowych, wentylacja płuc, uciskanie klatki piersiowej (masaż serca ) i defibrylacja są ważniejsze, powinny zatem poprzedzać uzyskanie dostępu dożylnego lub doszpikowego i zastosowanie leków.
• Priorytet w resuscytacji ma uciskanie klatki piersiowej (masaż serca). W szczególnych sytuacjach można ograniczyć do niego postępowanie ratunkowe.
• Priorytet ma również wczesna defibrylacja w zaburzeniach rytmu serca do defibrylacji.
• Leki dożylne z nielicznymi wyjątkami powinny być podawane w postaci szybkiego wstrzyknięcia.
• Leki resuscytacyjne (z wyjątkiem wodorowęglanu sodu!) mogą być podawane w wyjątkowych sytuacjach (brak zaleceń ERC) przez rurkę intubacyjną, ale ich dawkę należy zwiększyć 2–3-krotnie.
• Nie przerywaj podstawowych zabiegów resuscytacyjnych na dłużej niż 5 sekund (wyjątek: intubacja, defibrylacja i kaniulacja żyły).
2
PRZYRZĄDOWE UDRAŻNIANIE DRÓG ODDECHOWYCH
1. Rurka ustno-gardłowa
• zakładana tylko głęboko nieprzytomnym,
• dobór: odległość od kąta ust do płatka ucha,
• dwa sposoby zakładania: w pozycji odwrotnej i przy użyciu szpatułki.
2. Rurka nosowo-gardłowa
• lepiej tolerowana przez pacjentów zamroczonych, reagujących,
• 3 różne rozmiary,
• dobór nie długości, ale średnicy.
3. Maska krtaniowa LMA.
4. Maska krtaniowa Fastrach.
5. Rurka krtaniowa.
6. Obturator przełykowy.
7. Rurka przełykowo-tchawicza dwuświatłowa (Combitube).
8. Intubacja dotchawicza.
9. Konikopunkcja.
10. Konikotomia.
11. Tracheotomia przezskórna.
Wskazania do intubacji
Uwaga: Intubację może wykonać osoba mająca duże doświadczenie w tym zakresie.
■ Brak możliwości skutecznej wentylacji innym sposobem.
■ Brak drożności po założeniu rurki ustno-gardłowej lub nosowo-gardłowej.
■ Brak odruchów obronnych ze strony gardła (śpiączka), chorzy z urazem czaszkowo-mózgowym.
■ Konieczność mechanicznej wentylacji płuc.
■ Oparzenie dróg oddechowych.
■ Krwawienie z dróg oddechowych, wymioty u osoby nieprzytomnej.
■ Urazy części twarzowej czaszki.
Zalety intubacji
■ Ochrona dróg oddechowych przed aspiracją i regurgitacją.
■ Ułatwienie wentylacji i natleniania.
■ Możliwość podawania leków (epinefryna, atropina, lidokaina).
■ Nie ma konieczności synchronizowania uciskania klatki piersiowej i wentylacji.
Zmniejszenie częstości powikłań
■ Intubacja wykonywana tylko przez osoby przygotowane i wyszkolone.
■ Jak najszybsze intubowanie podczas resuscytacji.
■ Intubacja na zatrzymanym oddechu.
■ Jeśli próba intubacji jest nieudana, wentylować 100% tlenem przez 20–30 sekund.
■ Ciśnienie w mankiecie:
• 25–35 cm H2O – prawidłowe,
• > 40 cm H2O – niedokrwienie śluzówki, nadżerki, zwężenia tchawicy,
• < 25 cm H2O – zagrożenie zachłyśnięciem.
Tlenoterapia – wskazania
■ Nagłe zatrzymanie krążenia krwi.
■ Wstrząs.
■ Urazy wywołujące ciężkie obrażenia narządowe.
■ Zaburzenia świadomości.
■ Ostre stany internistyczne.
■ Zatrucia.
■ Oparzenia inhalacyjne.
Schemat postępowania w przypadku nieprzewidzianej i niespodziewanej trudnej intubacji według wytycznych SPUDO PTAiIT (Sekcja Przyrządowego Udrażniania Dróg Oddechowych Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii).
• Problemy z zaintubowaniem i właściwą oksygenacją pacjenta stanowią najczęstszą przyczynę zgonów anestezjologicznych. Liczba przypadków niepowodzeń może być znacznie większa, niż wynika to z oficjalnych danych.
• Postępowanie w nieprzewidzianej trudnej intubacji musi zatem koncentrować się na podtrzymywaniu oksygenacji i prewencji uszkodzenia górnych