Na dwóch kołach do kwadratu. Bartłomiej Kargol

      Prawie jak Szwajcaria…

      Przyczyną zatoru był wypadek kilka kilometrów dalej. Policja kierowała ruchem wahadłowym. Korek po drugiej stronie ulicy był o wiele dłuższy, pewnie jakieś 2 lub 3 km.

      Jadąc dalej, skręciliśmy w drogę 7C, która prowadzi prosto na trasę Transfogaraską. Przed nami, na wprost, rozpościerał się widok gór. Z lewej strony bardziej łagodny, delikatniejszy i bardziej dostępny, z prawej zaś ostry i bardziej surowy. Cartisoara to ostatnia miejscowość przed górami. Główna droga, którą jechaliśmy, prowadzi przez centrum tejże miejscowości. Budynki postawione wzdłuż drogi oddalone o jakieś 2 metry tworzyły wąwóz akustyczny. Po prawej na ławce siedziały trzy leciwe już babcie. Na nasz widok ożywiły się i z uśmiechem na twarzy wykonały gest przekręcania manetki. Króciutką chwilę czekały na odpowiedź. Zuźka ryknęła, a jej głos spotęgowany był specyfiką akustyczną miejsca. Zabrzmiała jak wielki dzwon o grubym dźwięku rozbijający się od ściany do ściany, zwiastujący coś wspaniałego, bądź coś tragicznego. Patrząc na babcie – raczej coś wspaniałego.

      Przed wjazdem na górę zatrzymaliśmy się na krótką chwilę – fizjologia i odpoczynek. Było mokro. Na poboczu kałuże i warstwa wody na jezdni. Ten fakt nie rokował dobrze, ale w gruncie rzeczy mogło być gorzej. Przed startem Szycha podrzucił mi cenną radę:

      – Jak już musisz hamować, to hamuj tylnym hamulcem, bo przedni zablokuje ci kierownicę.

      Chwila na rozprostowanie nóg i zaokrąglenie kół

      Co tu dużo pisać – jestem nowicjuszem, a rozmawiam z gościem, który samotnie przemierzył góry w Szwajcarii. Nie miałem wątpliwości kto z nas jest większym autorytetem. Przyjąłem radę z wdzięcznością i pokorą. Na koniec dodałem, że jeśli Szycha chce szybciej jechać, to niech nie czeka na mnie. Nie ma sensu.

      Szycha ruszył pierwszy. Już po kilku zakrętach straciłem go z oczu. Ja nieśmiało wjeżdżałem pod górę. Nie ufam wodzie. Czy to zgromadzonej w wielkich zbiornikach, czy w niewielkich ilościach, tak jak na jezdni. Zuźka też nie lubi wody. Prawdę mówiąc, to jeszcze nie wiem jak bardzo. Na mokrej nawierzchni robi się humorzasta. Z hamowaniem jej idzie gorzej, czasem przy redukowaniu biegów trochę się potknie. Nie chciałem ryzykować, więc jechałem bardzo spokojnie.

      Ta część trasy wiła się między drzewami, więc oprócz drogi nic innego ciekawego nie mogłem dostrzec. Dopiero bliżej szczytu, gdzie las pozostał gdzieś niżej, oczom mym ukazał się widok szerszy i zdecydowanie piękniejszy i choć niebo było zachmurzone, to widoczność była bardzo dobra. Tutaj skaliste, ostre góry niewidocznie łączyły się z gładkimi i zielonymi połaciami. Gdzieniegdzie walały się setki głazów i skał, zaraz przy drodze, a droga z kolei raziła nieprzewidywalnością: raz przytwierdzona do skał, by na krótką chwilę chować się w tunelach, raz rozpostarta na równej powierzchni. Raczy łagodnymi zakrętami, by nagle przejść w łamańce nawet do 360º.