wéét ek kan die baba so goed soos enige dokter resussiteer op pad hospitaal toe.”
“Ek weet, ja. Jou noodhulpkwalifikasies is indrukwekkend. Maar jy werk self nooit sonder ’n backup vroedvrou nie.”
Dis waar. Jemma dring aan op twee pare hande by elke bevalling, net ingeval daar ’n probleem met die ma sowel as met die baba is.
“En ek kan nie saamgaan nie, iemand moet die fort hier hou,” gaan Lientjie voort. “Waar gaan jy op sulke kort kennisgewing ’n ander vroedvrou kry om jou in die boendoes te gaan assisteer? Kan jy Stiller nie maar as ’n tweede paar hande sien nie? Wat medikasie en toerusting byderhand gaan hê, goed wat jy nie mag dra nie?” Lientjie se oë vonkel. “En wat dan boonop iets vir die oog is?”
“Nou’s my eie vennoot ook aan die vyand se kant,” kla Jemma. “Was dit daai blougroen oë wat jou so betower het? Hoekom gaan doen jý nie die bevalling nie, as dit vir jou so idillies klink?”
Lientjie weier om vies te word. “Want ek’s nie die een wat gevra is nie. Ek spaar ook nie om na my sus se bybie te gaan kyk nie. Met hierdie meevallertjie kan jy jou vliegkaartjie Kanada toe koop én daai temperamentele ryding van jou laat aftree.”
“Micky makeer niks, dankie,” verdedig Jemma die suur-lemoengeel Golfie waarmee sy al sedert haar studentejare ry. “Soos jy haar beswadder, sou mens sweer sy laat my gedurig in die steek.”
“Elke nag wat jy hier wegry, bekommer ek my vrek oor jou. Ek verstaan jy’s te trots om ’n nuwe kar van jou ma te aanvaar, maar dit slaan my dronk dat jy nou nie hierdie gulde geleentheid wil aangryp nie. Dink net aan al daai geld!”
Lientjie se gesig is so verstandig geplooi dat Jemma moet lag.
“Jy’s darem bitterlik wys vir jou jare, Lien! ’n Regte moedertjie, en jy’s nog skaars gekwalifiseer. Ek weet nie hoe ek ooit sonder jou klaargekom het nie.” Sy gee haar swartkop-vennoot ’n vinnige druk en gaan dan ernstig voort.
“Ek’s nie blind vir my eie foute nie. Ek weet my tone is langer as ’n volstruis s’n as dit by die hele vroedvrou-versus-verloskundige-debat kom.”
Lientjie glimlag begrypend en Jemma het skielik die behoefte om verder te verduidelik.
“Man, sien, my familie het nog nooit my beroep aanvaar nie. Die dag toe my ma my wegvat varsity toe, het sy gesê my pa draai in sy graf om oor ek so ’n nederige beroep gekies het.” Jemma sluk hard en tuur ’n oomblik nikssiende by die venster uit. “Sy kon nie verstaan dat geld en aansien nie vir my belangrik was nie. Sy’t wragtig gedink ek’s net te lui om medies te gaan swot. Sy dink dit nou nog.” Jemma swaai om. “Ek wóú nooit ’n dokter wees nie, Lien. Ek wil tog nie ’n onpersoonlike wit jas oorkant die lessenaar wees nie. Ek’s trots daarop dat ek tyd het om my pasiënte te leer ken. My ma verstaan dit glad nie. Ek’s vir haar ’n hengse teleurstelling omdat ek nie in haar formidabele spykerhakke gevolg het nie.”
“Maar Jemma, dink net aan al die publisiteit wat jy vir vroedvroue gaan skep as jy hierdie sterre se bybie vang. Dit gaan natuurlike tuisgeboorte cool maak!”
Jemma vryf ’n denkbeeldige kol van die geboortebad se rand af. “Weet jy hoe sal my familie dit sien as ek by hierdie celebs betrokke raak? Hulle sal sê dis nou weer ’n tipiese voorbeeld van my kastige jongste-kind-rebellie. Volgens hulle het ek ’n vroedvrou geword net om anders te wees. Van kleins af spot hulle dat ek die kollig soek omdat ek altyd die laaste een was om goed te bemeester. Hierdie geboorte . . . dit sal lyk of ek aandag soek, man. En as hulle dan nog hoor dat daar ’n dokter by was . . . Dit sal hul mening versterk dat vroedvroue net gynies se handlangers is. Nee wat, ek het klaar besluit. Ek gaan Julie see toe en klaar!”
Dis amper halftien toe Jemma die kliniek toesluit. Woensdagaande gee sy voorgeboorteklasse. Die vyf paartjies in die huidige groep kuier alte graag ná die klas nog ’n bietjie saam. Vanaand moes sy hulle omtrent by die deur uitboender.
Sy kyk links en regs oor die parkeerterrein voordat sy na haar kar stap. Die geboorte-eenheid is agter die hospitaal en Micky staan dikwels saans alleen in die verlate noordelike parkeerterrein. Vanaand is daar geen ander siel te sien nie. Sy oorweeg dit om sekuriteit uit die kliniek te gaan bel en te vra vir ’n wag om haar te vergesel. Ag nee, besluit sy egter, dis te veel moeite om weer oop te sluit. Sy wil net by die huis kom, dit was ’n lang dag.
Sommerso in die drafstap soek sy die motorsleutels in haar oorgroot handsak. Natuurlik het hulle weer heel onder gaan nesskop waar sy hulle nie raak gevat kry nie. Vies steek sy voor Micky vas, maak haar handsak op die dak staan en begin met mening grawe. Sy’s nie bang nie, maak sy haarself wys, dis net grillerig om alleen in die swak verligte parkeerterrein te wees. Dit voel of onsigbare oë uit die halfdonker na haar loer en Jemma is verlig toe haar vingers eindelik om die sleutels vou. Nou net die deur oopsukkel. Micky dateer uit die era voor sentrale sluiting.
Toe die slot oopklik, loer sy eers na die agterste sitplek om te verseker dat geen booswig hom daar tuis gemaak het nie. Sy wens haar pasiënte wil ophou om vir haar e-pos te stuur met veiligheidswenke soos dié een. Sy weet hulle bedoel dit goed en is besorg omdat sy snags alleen rondry, maar dit gee haar die heebie-jeebies. Sy’t so ’n vrugbare verbeelding dat sy nie bangmaakstories nodig het nie.
Met ’n verligte sug sluit sy die Golfie se deur van binne. Te laat val dit haar by dat sy oudergewoonte vergeet het om haar handsak in die kattebak te bêre. Dan maar die ding onder haar sitplek indruk, al weet sy dit flous nie die smash-and-grabbers nie. Sy draai die sleutel in die aansitter. Maar pleks van ’n gerusstellende enjinbrul is daar net ’n kommerwekkende kuggie. Toe sy weer probeer, net doodse stilte.
“Demmit, Micky!” Sy slaan plathand teen die stuurwiel. “Hoekom alewig in die nag? En dit nadat ek jou net vandag teenoor Lien verdedig het.”
Sy vroetel haar beursie uit haar handsak en probeer die kajuitliggie aanskakel. Maar selfs dié is morsdood. Dan maar met haar selfoonliggie die AA-kaart opspoor.
Sy is besig om deur die magdom kaartjies in haar beursie te vroetel toe iemand aan die ruit langs haar klop. Sy gil gesmoord en wip so hoog in haar sitplek dat die hele motortjie saam met haar ruk. Die figuur staan tru en lig sy hande paaiend. Jemma trek haar oë op skrefies om die halfbekende gesig te probeer eien. Dis Reuben Stiller! Sy laat sak haar voorkop ’n oomblik pateties teen die stuurwiel voordat sy die deur bewerig oopsluit.
“Ek’s so jammer,” sê hy. “Ek wou jou nie laat skrik nie.”
Jemma maak haar mond oop, maar haar stembande weier om saam te werk. Sy lig floutjies haar hand om te beduie dat dit in die haak is.
“Wil jou kar nie vat nie? Het jy hulp nodig?”
Sy knik dankbaar en klim met knakkende knieë uit sodat hy haar plek in die motor kan inneem. Ook hy draai die sleutel sonder sukses.
“Lyk soos die battery. Het jy dalk jou ligte aan vergeet?”
Jemma mik ’n giftige kyk na sy kant toe en verwerdig haar nie eens om te antwoord nie. Hy trek sy skouers op en glimlag ontwapenend.
“Oukei. Hoe oud is hierdie battery?”
Jemma plooi haar mond soos sy dink. “Laat ek sien . . . Sy’t my laas met Lizette se bevalling in die steek gelaat. Vrek ongerieflik, hulle’s op ’n plot naby Donkerhoek. Uhm . . . daai kleintjie is nou so drie.”
“Dis dan tyd,” sê hy lakonies. “Jy’s gelukkig die battery het so lank gehou.” Hy kom staan hande in die sakke langs haar, naby genoeg dat sy haar in sy unieke manlike reuk kan verlekker ten spyte van die simpel omstandighede.
“Wat maak jy hier?” vra sy eensklaps agterdogtig.
Hy kyk af na sy skoene. “Ek’t kom kyk of ek jou nie van plan kan laat verander nie.”
“Gedink die blomme het my dalk saggemaak?”
“Die hoop beskaam nie. Jammer dat ek jou verkeerd opgevryf het, Jemma.”
“Ek’s ook jammer ek het my humeur so verloor. Maar my besluit staan.”