ernstiger, “om askies te vra dat ek netnou jou been getrek het. Netnou be-skuldig jy my weer dat ek nie jou beroep respekteer nie.”
Jemma rol haar oë, maar drink tog sy woorde gretig in. Miskien is hy tog nie sonder agting vir haar en haar lewens-taak nie? Dalk is hy een van die min dokters wat nie sy neus vir ’n vroedvrou optrek nie. Of miskien, dink sy, soen hy net so lekker dat sy nie meer logies wil – of kan – dink nie.
Hulle ry deur die vaalgrys strate na dokter Wu se spreekkamer. Tot hul verbasing lyk die Chinese dokter se kantoor maar nes ’n Westerse arts s’n. Selfs die ontvangsdame is ’n goed versorgde blondine in haar veertigs. Sy gee vir Jemma ’n langwerpige geel boksie. Hulle kry die dokter self glad nie te siene nie.
Oorkant die spreekkamer is ’n Duitse bakkery met vrolike rooi stoepsambrele. Reuben gryp Jemma se hand spontaan en sleep haar soontoe.
“En nou?” lag sy, uitasem omdat sy lyf al weer so naby hare is. “Is jou koffielus só onhoudbaar? Jy weet ons gaan weer by Kaydee iets moet drink, nè?”
“Dis nie die koffielus wat my onderkry nie.” Hy stuur haar hand op die rug by die eetplek in, tot by ’n tafel voor die kaggel. “Dis die lus om jou ’n paar minute net vir myself te hê.”
Jemma laat sak haar oë. Sy vroetel met die spyskaart om sy blik te ontwyk. Wat gaan met haar aan? Sodra sy naby Reuben kom, voel dit kompleet of aliens haar weggedra en ’n hoër-skoolmeisie met puisies en draadjies in haar plek agtergelaat het. Hoekom het die man so ’n effek op haar? Ja, hy’s verdomp aantreklik, maar sy kan haarself darem gewoonlik handhaaf in die teenwoordigheid van testosteroon. Van wanneer af bring ’n paar blougroen oë haar só van stryk?
Toe Reuben weer praat, is sy stemtoon lig en tergend. “Om van my sjokoladelus nie te praat nie! Het jy al ooit die brownies in hierdie plek geëet? Of die tjoklitmousse-koek? Reguit uit die hemel uit, ek belowe.”
Jemma skud haar kop dronkerig. Ewe skielik klink hy so onskuldig dat botter nie in sy soenbare mond sal smelt nie. Sy wonder amper asof sy geflirt nie alles in haar muisnes-deurtrekte kop was nie.
Sy oë vonkel ondeund. “Amper so lekker soos ’n soentjie van jou.”
Oukei, sy’t haar dan nie verbeel nie. Hy flirt beslis. Nie dat dit iets beteken nie. Hy’s ’n opperste charmer, hierdie Reuben Stiller. Die soort ou wat dromers soos sy vir brekfis opvreet. Sy beter pasop om nie haar vingers te verbrand nie. Dáárvoor gaan bruinsuiker niks help nie.
Ten spyte van haar versigtigheid is die volgende halfuur so lekker dat Jemma wens dit wil nooit eindig nie. Reuben is ’n gemaklike metgesel en gesels onderhoudend oor allerlei dinge. Jemma is beïndruk met sy algemene kennis, met sy vars opinies oor alles van aardverwarming tot kalsiumaanvullings. Sy kan ure lank na hom sit en luister, besef sy onthuts.
Toe hulle eindelik weer die grou weer trotseer, is hul luim so kameraadskaplik dat Jemma byna vergeet het van arme Kaydee en van haar eie ongemak oor haar onortodokse voorstel.
Kaydee wag hulle met dikgehuilde oë in, haar wye mond bewerig en broos. Jemma druk haar styf vas, haar eie hart ineengekrimp van jammerte.
“Nou toe, gaan lê jy op die bank, dan kry ek en Reuben als bymekaar. Hy gaan die baba se hartjie monitor. Nie omdat die moxa self enige risiko inhou nie, maar omdat mens wil verseker dat ’n stuitbaba wat draai nie dalk die naelstring om sy nek vaswoel nie.”
Kaydee knik. “Die gynie het ook vanoggend met die sonar gemonitor terwyl hy probeer draai het. Hy’t gesê daar’s geen koord naby die nekkie nie.”
“Dan is daar niks wat hierdie outjie keer om vir ons bollemakiesie te slaan nie,” sê Jemma met veel meer selfversekering as wat sy voel.
Haar hande bewe effens toe sy twee sigaaragtige stokkies uit die boksie haal. Ai, om Kaydee se onthalwe wil sy só graag hê dit moet werk! En wat van jou eie onthalwe? spot ’n slinkse stemmetjie. Sien jy nie tóg uit na die wildplaas en Reuben se geselskap nie?
Sy klik haar tong vies. Sy’t nie nou tyd om haar gevoelens uit te pluis nie, sy’t werk om te doen. Toe Reuben langs haar kom staan, verduidelik sy: “Moxa – moxibustion, eintlik – is ’n tegniek wat ek by ’n Brasiliaanse vroedvrou geleer het. Dit word al eeue lank in akupunktuur gebruik om stuitbabas te draai. Moenie my vra hoe dit werk nie, dit het met energiemeridiane of iets dergeliks te doen.” Sy bloos, skielik oorbewus van hoe eienaardig dit vir Reuben moet klink. Heng, dit klink dan vir háár soos ’n klomp mumbo jumbo, glad nie so oortuigend as toe die wyse Maria dit verduidelik het nie!
Tot haar verligting gedra hy hom onberispelik, sy terglus klaarblyklik heeltemal onder beheer hier onder Kaydee se dak.
“Waarvan is dit gemaak?” vra hy.
“Mugwort, wat dit ook al mag wees. Maar die terapeutiese effek lê in die hitte eerder as die samestelling van die plant.”
“Jy moes vroeër gepraat het. Ons kon by die hekwag ’n sigaret afgebedel het.”
“Dan’t ek nie van die lekkerste sjokoladekoek in Pretoria gekry nie,” glimlag Jemma. En ook nie ’n gesteelde halfuurtjie saam met jou nie.
Sy gaan kry ’n piering om te verhoed dat die as mors. “Vra seblief vir Kaydee waar ons vuurhoutjies kan kry,” vra sy vir Reuben wat agter haar aan gestap kom.
Hy loop na ’n kombuiskas en haal ’n lang aansteker uit – die soort waarmee mens braaivleisvuur maak.
“Jy’s tuis hier,” sê sy verras.
“Ek en Adam kom ’n lang pad.”
“Regtig?”
“Hmm. Lang storie, dalk sal ek jou eendag vertel.”
Sy kyk nuuskierig op, maar hy hou net die aansteker nader. Die moxa vat nie dadelik vlam nie. Jemma blaas liggies daarop en trek haar neus op vir die skerp kruiereuk.
“Ruik soos die een of ander soort wierook,” merk sy op.
Sy glimlag is sardonies. “Nee, my engel, dit ruik eerder soos dagga. Maar ek verwag nie dat ’n onskuldige nooi soos jy dít moet weet nie.”
My engel? Jemma kyk vinnig op in sy oë, soek daar na iets wat sy self nie kan verwoord nie. Moenie simpel wees nie, vermaan sy haarself, dis g’n liefdesnaampie nie! Hy sê dit seker vir almal, nes party vroumense almal links en regs “my skat” noem. Maar hy’s nie ’n vroumens nie, stry haar hart, en sy het hom nog nooit so iets hoor sê nie . . .
“Kom,” verbreek hy haar mymering. “Kom spreek jou toorwoorde voor jou dagga-sigare uitbrand.”
Sy skud haar kop kastig vies, maar volg hom tog. Kaydee lê grootoog vir hulle en wag op ’n leerbank, haar voete op een van die armleunings. Jemma glimlag gerusstellend.
“Reuben gaan eers die hartjie beluister sodat ons ’n basislyn het.”
Kaydee trek haar trui op oor haar boepie. Reuben kry twee komberse uit ’n mandjie wat daar naby staan. Hy drapeer een om Kaydee se bene, die ander om haar bolyf en skouers.
“Sodat jou kaal pens en pote nie verkluim nie,” glimlag hy. Jemma vergaap haar aan sy bedside manner – veral toe hy boonop die jel vir die Doppler uit ’n beker warm water haal wat op die koffietafel reg staan.
“Ontspan, hierdie sal nie te ysig wees nie,” stel hy Kaydee gerus.
“Wie’t jou so mooi geleer van warm jel?” moet Jemma vra. Sy kan die bewondering vir hierdie sorgsame gebaar nie uit haar stem hou nie. “Jy’s dan ’n pediater, nie ’n gynie of ’n radioloog nie.”
“Jy’s nie al een met ouers in die verloskunde nie,” glimlag hy. “My pa was ’n ginekoloog. Hy het my van kleins af saamgeneem werk toe. Ek was nog ’n tjokkertjie toe kon ek al sonars doen. Koue jel op ’n swanger vrou se maag was vir hom doodsonde.”
“ ’n Gentleman-gynie,” sê Jemma beïndruk. “Wens ons het nog van hulle gehad.”
Klip-klop, klip-klop,