conduct. Hy en sy broer, Gideon, wat ook lief is om branders te ry, het die legendariese branderplankryer tydens ’n geleentheid by hulle hoërskool hoor praat en hoewel die man se Christenpraatjies Derek, anders as sy broer, koud gelaat het, het die kode waarvolgens Tomson lewe, hom beïndruk en tot vandag toe, is dit die “kode” waarvolgens hy lewe, waarvolgens hy besigheid doen.
Maar toe laat sy kode hom in die steek met Ron. Hy het die jonger man probeer help, geglo hy “pass on his stoke to a non-surfer”, soos die kode sê, maar toe moes hy aanskou hoe sy droom amper gekelder word.
Hy moes geweet het. Het hy nie al as klein seuntjie geleer om niemand, nie eens sy eie pa, te vertrou nie? Hy het nog altyd alleen gewerk; hierdie keer was sy fout sy gierigheid. Hy wat nog altyd gedink het hy kan mense opsom, het hom lelik met Ron misgis.
Met sý hulp kon hy ’n groter stuk grond koop, luukser huise oprig en meer wins maak. En om geld te maak is vir hom belangrik. Genoeg geld sodat hy nooit weer van enige ander mens afhanklik hoef te wees nie.
Sy nuwe huis in Clifton is ’n maand voor Ron se verdwyning voltooi. Dis sy droomhuis. Dit verteenwoordig alles waarvoor hy die afgelope klompie jare gewerk het. Die huis is feitlik betaal. Hy het sover moontlik kontant vir die boumateriaal en arbeid betaal. Die probleem is net as die ontwikkeling op McGregor nie gou koers kry nie, sal hy moontlik sy huis moet verkoop. Die geld waarmee Ron vort is, is die geld wat gebruik sou word om die materiaal aan te koop vir die volgende ontwikkeling by Blouberg waarmee hulle ook reeds begin het.
Wel, hy het ’n dure les geleer, sy allerlaaste. Dit is die laaste keer wat hy iemand anders vertrou. Nou moet hy net vasstel hoe hy Reina van Deventer se huis in die hande kan kry.
Ron is die een wat hom omgepraat het om ’n ontwikkeling op die klein dorpie McGregor aan te pak. Baie stadsmense koop daar, het Ron hom verseker; hulle gaan baie geld maak, het hy belowe. Hy het hom ook verseker hy het die koopkontrakte laat teken van drie huise wat gekoop en gesloop moet word voor die ontwikkeling kan begin.
Al drie huise is in ’n treurige toestand en, volgens Ron, was dit maklik om die verkopers te oorreed om te teken.
Omdat hy persoonlik by die ander ontwikkeling in Blouberg betrokke was, het hy Ron vertrou om die finale plan te laat opstel vir die ontwikkeling op McGregor. ’n Plan wat die stuk grond waarop Reina van Deventer se huis staan, insluit.
Volgens Ron het die Langeberg-munisipaliteit, waaronder McGregor val, die planne goedgekeur. Eers na Ron verdwyn het, het hy tot sy skok ontdek daar is nie ’n kontrak vir die Van Deventer-huis en die projek is juis daarom nooit deur die munisipaliteit goedgekeur nie.
Om ’n ander plan in dié stadium te laat opstel, is nie ’n opsie nie, daarvoor is daar nie geld en ook nie tyd nie. Die Bloubergontwikkeling het hy eers gestaak, dis heelwat groter. As die ontwikkeling op McGregor suksesvol is, sal hy weer daarmee kan voortgaan.
Hy moet eenvoudig op een of ander manier die kleindogter se handtekening kry en gou ook. Die goedkeuringsproses neem ook ’n rukkie.
Hy tel die telefoon op en bel vir Santie: “Kon jy die kleindogter al in die hande kry?”
“Ek het vir Cora Verwey op die ander lyn, sy is die een wat vroeër die foon geantwoord het en …”
“Skakel haar asseblief deur,” val hy Santie in die rede.
“Ek skakel haar deur,” sê Santie met ’n byt.
“Dis Cora Verwey wat praat, wie is jy, hartjie?” hoor hy die volgende oomblik in sy oor.
“Derek Retief van Kaapstad en ek wil graag uitvind …”
“Retief? Haai, hartjie, ek het in die laat vyftigerjare Retiefs op Hartswater geken, is jy dalk familie van hulle? Dit kon ook Marydale gewees het, ek onthou nie …”
“Mevrou Verwey …, ” probeer hy die stortvloed keer.
“Nee, hartjie, ek is nog ’n juffrou,” giggel Cora. “Sien, ek was verloof, maar hy is – ”
“Mejuffrou Verwey,” val Derek haar in die rede, “ek het gehoor mevrou Van Deventer is oorlede en – ”
“Ja. Ai, ons weet nou nie watter kant toe nie, maar Reinatjie kom die naweek. Sy sal weet wat om te doen. Dis Reina se kleindogter, sien, en sy – ”
“Het u miskien vir my ’n telefoonnommer vir die dame?”
“Telefoonnommer? Trina, het ons ’n telefoonnommer vir Reinatjie? Jy weet ook nie? Hoor bietjie by Fred.”
Derek druk sy vingers weer teen sy oë. Met wie praat die vrou? Is sy stapelgek of … ?
“Hartjie, nee. Nie ek of Fred of Trina het haar nommer nie en ons kry Reina se foon nie oop nie, maar Reinatjie kom Donderdagoggend, want ons hou Vrydag begrafnis. Foeitog, haar ouers is sommer nou die dag oorlede, ek is so jammer vir die kind. Hulle was op pad van een van haar ma se konserte toe ’n dronk bestuurder in hulle vasry. Haar ma was ’n pianis. O, sy kon so mooi speel! Ons bly maar die afgelope vier maande by Reina, ek dink nie Reinatjie weet eens – ”
“Dankie, mejuffrou …”
“Sê tog vir my Cora, hartjie, ek – ”
“Goed, Cora, ek sal Donderdagmiddag by julle ’n draai maak. Sal jy vir die kleindogter laat weet ek wil haar dringend spreek? Ek en haar ouma sou mekaar môre gesien het.”
“Reg so, hartjie, ek maak so. Wat – ”
“Totsiens,” val hy haar gou in die rede en sit die foon neer.
Goeie aarde, maar die vrou kan praat. In elk geval het hy nou ’n afspraak.
______________
Larissa het al uit die motor geklim, en Reina hoor die motor se bagasiebak oopgaan, maar sy sit nog en staar na die mooi ou huis van haar ouma. Hoekom was sy so lanklaas hier? Ja, Bert wou nie kom nie, maar sy kon alleen gekom het. Hoekom het sy so lank gewag?
Sy klim stadig uit. Sy weet hoekom – ouma Reina wou altyd bid en wou met haar oor haar ouers se dood gesels, en sy wat Reina is, het net nie kans gesien daarvoor nie. Ouma Reina het geglo soos ’n kindjie, sonder om vrae te vra en het alles wat met haar gebeur het, gelate aanvaar en die God wat sy aanbid het, bly loof en prys. Selfs ná haar man se dood. Selfs ná die dood van haar enigste kind, Reina se ma.
Wel, sy is dalk haar ouma se naamgenoot, maar sy kan nie blindelings glo in ’n God wat soveel seer toelaat nie. Sy het haar ouma nou nodig, verdomp. Watter soort God neem die een mens weg wat haar sou kon gehelp het?
Die rou seer oor haar ouma se dood lê vlak onder haar vel. Sy het nog nie eens heeltemal van haar ouers se dood herstel nie, en môre moet sy weer in ’n kerk sit terwyl almal vroom gesels oor die Here se wil.
En sý wil haar woede, haar pyn, haar wanhoop uitgil.
“Het jy ’n sleutel van die huis, Reina?” wil Larissa weet.
Reina grawe in haar handsak. “Ek het, maar die prokureur se sekretaresse het ’n boodskap op my foon gelos in verband met mense wat hier is; ek is nie heeltemal seker wie dit is en …”
Voor sy haar sin kan klaarmaak, vlieg die voordeur oop en twee tantes met spierwit hare en ’n gryskopoom, kom uitgestap. Die een tante kom die paar trappies met uitgestrekte arms af.
Oorbluf staar Reina na die twee vroue. Sy knip haar oë, maar hulle is nog steeds daar. Toe eers herken sy hulle: “Tannie Cora, tannie Trina, is dit julle? Hoe het julle so gou hier gekom?”
“Hartjie,” sê tant Cora uitasem en vou Reina toe in haar mollige arms, “ons het jou jare laas gesien. Jy lyk nou presies soos jou ouma gelyk het toe sy jonk was.”
Tant Trina se oë blink, sy staan ook nader en gee Reina ’n drukkie.
“Maar hoe … ?” begin Reina weer.
“Ek is so, so jammer oor jou ouma. Sy het maar swaar gekry na jou ma se dood, ai!” Tant Cora kyk na Larissa. “En jy, hartjie? Wag,