julle twee, maar ek en Reina was nog op universiteit toe ek julle laas gesien het.”
“Het julle ook pas hier aangekom?” vra Reina, steeds uit die veld geslaan om die jare lange vriendinne van haar ouma hier te sien. Die ouer man hou hulle steeds van die bokant van die trappies af dop. Hom het sy beslis nog nooit gesien nie.
Cora vryf haar hande senuweeagtig: “Ek het gewonder of Reina jou vertel het, maar dit lyk nie so nie. Ek en Trina bly die afgelope vier maande hier by haar. Trina se kinders is almal oorsee, en ek het mos nooit getrou nie, en wel, Reina het gesê sy is alleen, ons moet hier kom intrek.”
Sy beduie na die ouer man. “En die handsome ou is Fred Bouwer. Hy maak goed reg. Hy bly hier naby en maak elke dag hier ’n draai om iets te fix. Met so ’n ou huis is dit mos maar nodig. Jy sal ver moet gaan om ’n handyman soos Fred te kry. Ek weet jy het ons nie verwag nie, maar ons sal nie in jou pad wees nie en ons kan na die huis kyk.”
Reina weet nie of sy moet lag of huil nie. Die idee was om vir ’n week of wat hier te bly om haar ouma se sake af te handel en die huis skoon te maak sodat dit verkoop kan word. Wat maak sy nou met die tantes en met Fred?
Oorbluf kyk sy na Larissa asof vir raad en hulp. Haar vriendin het ’n diep frons op haar voorkop, maar voordat Reina kan praat, tel sy hulle twee tasse op. “Ek stel voor ons gesels binne. Waar kan ek en Reina slaap?”
“Kom, ek sal vir julle wys.” Tant Trina praat heelwat sagter as Cora, haar glimlag is ook senuweeagtig. “Ons het kamers vir julle reggemaak.”
Cora vat aan haar arm: “En, o ja, hartjie, ’n man wil jou vanmiddag sien. Hy het glo ’n afspraak met jou ouma gehad, ek weet nie waaroor nie, maar hy sê hy moet dringend met jou praat. So ’n mooi stem wat die man het, ek het glad hoendervleis gekry. ’n Retief, as ek reg onthou. Ek het nog vir hom vertel ek ken Retiefs van Hartswater se wêreld. Ek het gedink hy was dalk van Marydale, maar ek het intussen onthou dit was beslis Hartswater. Trina, onthou jy nie vir Dik Hans Retief nie? Hy was mos …”
Reina stap agter tant Trina en Larissa die huis in en luister nie verder nie. Hoekom sou haar ouma haar twee vriendinne genooi het om hier by haar te bly? Was sy werklik eensaam?
Die trane dam sommer weer op. Dis omdat haar enigste kleinkind nooit meer kom kuier het nie.
Sy het haar ouma se vriendinne altyd vreeslik geniet, maar hoe sê sy vir hulle sy wil die huis verkoop? Wat haar aanbetref, moet dit so gou moontlik gebeur. Haar lewe en winkel is in Kaapstad; McGregor assosieer sy met ouma Reina, maar nou is sy dood.
Tant Trina beduie in die gang af: “Reina, ons het gedink jy sal in jou ouma se kamer wil bly, en Larissa, jy kan die kamer in die hoek gebruik. Ons is aan die onderkant van die gang.”
“Kom kombuis toe wanneer julle uitgepak het, hoor?” roep tant Cora. “Trina het skons gemaak. Het julle ooit tyd vir middagete gehad? Foeitog, julle is seker lekker honger. Trina, miskien moet ons …”
Reina trek Larissa aan die arm tot in haar ouma se kamer en druk die deur toe. “Wat maak ek met die oumense?” vra sy.
“Op die oomblik niks nie. Kom ons wag tot ná die begrafnis, dan gesels ons weer. Ek is seker daarvan ons sal ’n oplossing kan vind.”
Terwyl sy praat, laat gly sy haar hand oor die pragtige spieëltafel. “Sjoe, dis mooi. Ek was nog net altyd in jou ouma se sitkamer en daar is sulke mooi meubels, maar dié stuk is besonders, nè?” Sy buk af en vryf oor die blink houtvloere. “En kyk die lieflike hout, dis die mooiste, mooiste huis. En die meubels is pragtig, hulle maak nie meer sulke goed nie.”
Reina gaan sit op die bed en vryf haar slape: “Van ouma Reina se meubels kom nog van háár ma af. Dié was ook ’n Reina en sy en haar man het die huis op McGregor gekoop.”
“Watter jaar was dit, weet jy?”
Reina glimlag skeef. Larissa probeer haar aandag na iets anders as haar hartseer lei. “Ek sal weer moet seker maak, maar ek het 1935 in my kop. Oumagrootjie het skoolgehou in die plaaslike skooltjie van daardie tyd.”
“So McGregor bestaan al so lank?”
“Iewers van die middel van 1800 af, het ouma Reina altyd vertel. Die dorpie is eers Lady Grey genoem, maar omdat dit verwarring veroorsaak het met die Lady Grey in die Oos-Kaap, het die gemeentelede vroeg in 1900 besluit om die plek na hulle pastoor te vernoem, vandaar die McGregor. Die pastoor was Andrew McGregor.”
“Jy onthou goed,” glimlag Larissa.
“Dit was my slaaptydstories wanneer ek by ouma Reina kom kuier het.” ’n Knop vorm weer in haar keel. “Ek kan nog nie glo sy is nie meer hier nie. Dit voel vir my sy gaan enige oomblik by die deur instap.”
“Wat gaan jy met alles doen? Die meubels kan seker na jou winkel toe gaan, maar jy kan tog nie alles hou nie. So hartseer.”
Reina kyk na die mooi meubels in die kamer. Elke vertrek in ouma Reina se huis lyk so. Wat maak sy met die goed?
“Ek kan nie vandag verder planne maak nie. Ek het gedink ons is die naweek rustig saam hier en volgende week wanneer jy terug is by die werk, maak ek die huis skoon. Maar nou is die drie oumense hier.” Reina gooi haar hande moedeloos in die lug.
Larissa kom sit langs haar op die bed. “Dink jy die stomme Bippie is oukei so alleen by die winkel?”
“Ja, ai, sy sou mos saam met ons die naweek gekom het, maar toe is Ouma weg.” Reina trek haar asem in om van die lastige knop in haar keel te probeer ontslae raak. “Ek het vir Frans, wat vir ons aflewerings doen, gevra om die week ook in die winkel te help. Die arme Bippie, ek is nie heeltemal seker wat om vir haar te sê nie.”
“Ek sal so gou moontlik navraag oor haar onderskeie opsies doen. Miskien moet sy volgende naweek saam met my McGregor toe kom; ek dink dit sal haar goed doen, dan kan ons rustig gesels: “Wel,” glimlag Larissa en beduie die gang af, “so rustig soos wat die tantes ons toelaat. Verder bid ek vir Bippie, jy kan gerus ook. Ons sal wel antwoorde kry.”
Reina sug. “Ek wag nog steeds op antwoorde. As daar moeilikheid kom, is ’n mens alleen.”
“Tsk, Reina, jy is nié alleen nie. Jy vergeet die Here is elke oomblik van elke dag by ons en ja, goor goed gebeur, maar dit beteken nie Hy los ons alleen nie. Inteendeel.”
“My ouers is ’n jaar gelede oorlede. Op dieselfde dag wat ek skei, hoor ek my ouma is dood. En jy wil vir my kom sê God is ‘liefdevol’?” voeg sy sarkasties by en maak die aanhalingstekens met haar hande. “Hoekom moet alles met my gebeur?”
“Hoekom nié jy nie? God ‘skuld’ ons nie ’n lewe sonder lyding nie. Om seer te kry, om geliefdes aan die dood af te staan, gebeur. Jy was nog altyd koppig. Wat ek wel weet en ja, ek gaan dit weer sê,” voeg sy by toe Reina kreun, “jy kan ophou bid, ophou glo, maar ek gaan nie. Ja, al die dinge het gebeur en dis verskriklik, maar kyk vir jou – jy is hier, jy is aan die gang, jy het nie ineengestort nie. Hy hou jou vas, Hy stap elke hartseer tree saam met jou, dis hoekom jy regop kan bly.”
Reina skud haar kop, stom van seer en skok en bekommernis.
Larissa hou haar hand uit. “Maak ’n lysie van alles wat met jou gebeur het, praat en baklei met die Here daaroor, maar moenie twyfel in sy liefde nie, diep binne-in jou weet jy tog jy kan altyd daaraan vashou. Iewers vorentoe wanneer jy gereed is, kan ons jou lysie weggooi. Oukei, klaar gepreek, ek gaan nie verder met jou baklei nie.”
Reina knik en vat Larissa se hand.
Larissa trek haar op. “Kom, skons klink nou vir my baie lekker. Een ding is seker, in dié huis gaan ons nie honger ly nie. Ek onthou hoe die tantes kan kosmaak. Ek hoop hulle gaan ’n bietjie vet om jou bene sit, jy is gans te maer. Vergeet nou van alles tot ná die begrafnis.”
Drie
Derek klim inderhaas uit sy motor en haal sy aktetas uit. Hy knoop sy baadjie toe terwyl hy voordeur toe stap. Dis ’n pragtige huis, maar dis oud en dis duidelik die plek het baie aandag nodig. As