сине яратам».
– Мин син ратам, – диде тырышып-тырышып Матильда.
– Ачык итеп. Мин си-не я-ра-там. Яле?
– Мин сине яратам.
– Ах, гүзәлләрнең гүзәле. Мине яратам дисеңме? Йа Хода, – дип, татарчалап тезеп китте Рәмил. Берни аңламый авыз ачып карап торган Матильдага: – Кабатлап тор. Онытыла ул. Исемемне әйт тә шул сүзләрне кабатла, һәрвакыт кабатлап йөре. Аңладыңмы? – дип дәрес бирде. Йөрәк кылларына барып кагыла Матильданың нәфис тавышы белән әйтелгән ул могҗизалы сүзләр! Төн озын булып чыкты. Матильда улын йокларга салгач та тагын утырдылар әле өстәл янында. Батырланган Рәмил Матильдага көчләп-көчләп шәраб эчерде, гел-гел яңа өйрәткән сүзләрне кабатлавын теләде. Бөтенләй йөгәнсезләнде ир, яңадан-яңа теләкләре туып кына торды аның.
– Син бик оста бии торгансыңдыр. Бер биеп тә күрсәт инде, Матильда, телисеңме, тезләнәм алдыңда. Мин үзем алпан-тилпән аю кебек сикергәләүдән уздыра алмыйм. Сезнең халык өздереп бии бит ул. Әллә испанча да тыпырдыйсыңдыр әле, ә? – дип бәйләнде Рәмил.
– Испанча? – Матильданың күзләреннән очкыннар чәчелде, кыргый мәчедәй сикереп торып, ул идән уртасына килеп басты, нәзек гәүдәсе скрипка кылы төсле тартылды, горур башы Рәмилгә таба борылды, җәядән атылырга тарттырылган ук төсле иде ул. Ир түзалмыйча кулларын сузып аңа таба омтылды. Белмәссең бу сер тулы хатынны: калкыныр да очып юк та булыр.
– Фламенко! – дип пышылдады Матильда, өздереп карап.
Фәстермә дип, көлкегә дә алыр кемдер. Әнә шул утлы карашы белән сихерләде дә инде хатын. Тулы иреннәрен кыймылдатып, үзалдына нидер әйтте, тәгаен сихер сүзләре булгандыр. Тик шул мизгелдә Матильда кинәт сүрелеп калды, гәүдәсе йомшады, хәрәкәтләрендә битарафлык сизелде.
– Юк, булмый, сорама да, Рәмил, мин сине яратам, дөрес кабатлыйммы, фламенко бию өчен икенче күлмәк кирәк, күңелне әзерләү кирәк. Кием гади чүпрәк кенә түгел хатын-кыз өчен, ул – кәеф, хыял. Итәкләре яшен төсле уйнап торган озын бию күлмәген киеп куйсаң, бөтенләй икенче кешегә әйләнәсең. Телисеңме мин сиңа үзебезнең бер җырны җырлыйм. Әкрен генә. Жәл, гитара юк, шәм яктысында кыллар чиртеп матуррак яңгырар иде. Шулай килешәбез, җырның эчтәлеген әйтмим. Мин җырлап беткәч, син нәрсә тойганыңны сөйләп бирерсең, вәгъдәме? Тукта, булгач булсын, утны сүндереп, шәм яндырыйм әле. Бездә ут еш сүнә, шәмгә кытлык юк, күпләп алып куябыз, – дип, тартмалар актаргалады Матильда. Шунда сорап та куйды: – Хатыныңның шулай җырлаганы бармы сиңа?
Рәмил беравык тын торды, барып җиталмады башына сорауның мәгънәсе. Аннан күз алдына китереп карады: менә Рәмил салдымбаш өстәл артында утыра, янында Мәймүнәсе мимылдап йөри, уңга чыга, мин сиңа әйтим, сулга чыга, менә моны авыз итеп кара әле дип кыстый, бушаган чәркәсен күреп тиз генә тутырып куя да: «Җанкисәгем, бәхет кояшым, әллә берәрне җырлап биримме?» – дип, бит алмаларын дерелдәтеп сузып та җибәрә: «Алмагачлар чәчәк ата майның унбишләрендә-ә-ә…» Бу күренеш шундый да аермачык булып күз алдына килде Рәмилнең, тыела алмый хихылдый башлады хәтта. Матильданың аптыраулы карашын күргәч кенә, йә җырламас, кире уйлар дип, йөзенә җитдилек чыгарды.
Матильда өстәлнең баш-башына ике шәм куйды, утны