идән буйлап туздырылган акчаларны җыйды. Тагын өстәлгә алып куйды.
– Син мине башта тыңла, соңыннан тиргәрсең, үпкәләрсең. Сүз бир миңа, бернигә карамый туган якларыңа кайтып китәсең, киләсе атнада эзең дә калмасын бу авылда…
– Ә син?
– Ә мин, – Рәмил елмайды, – ә мин сезнең арттан ук юлга чыгам. Кайчан куып җитәрмен, күпме вакыт үтәр – анысы билгесез, тик бел, һәрвакыт, һәр мизгелдә сиңа ашкынган булырмын мин. Очраган киртәләрне җимереп, ә җимерә алмасам, уйларымда-хыялларымда булса да юлда булырмын. Мин сиңа бервакыт барып җитәрмен. Нинди шатлыклы булыр ул сәгать. Ә хәзер хыялыбыз тормышка ашсын өчен икебезгә дә юлга әзерләнергә вакыт.
– Әллә нәрсәләр сөйлисең син, Рәмил. Өеңә дә кайтырга җыенмыйсың бугай, тел төбеңнән шулайрак аңлашыла. Зинһар, уртага салып сөйләшик. Ике баш яхшырак дигәндәй… Кая барырга уйлыйсың соң, нигә безне ашыктырасың?
– Башта сүз бир: акчаны алам, кайтып китәбез дип, нәрсә булса да, син әйткән сүзләрдән чыкмыйм, дип әйт! – дип ялваргандай кат-кат кабатлады Рәмил.
– Ярый, сүз бирдем, – диде Матильда, Рәмилнең карашы акчаларда икәнен күреп, аларны алып кайдадыр куйгандай итте.
– Йә, мин тыңлыйм.
Рәмил аракы салып йотты, ачысын сизмәде дә. Җәя керешедәй тартылган иде аның нервылары. Артына ут төртергә бу дөньясының, тагын бер төн генә булса да бүләк итсә соң аларга?
– Синең диңгезләрне айкаган карт бабаң искә төште. Әллә кайчан булган хәл, ә һаман сөйлиләр аның турында. Матильда, син дә минем хакта Гарсияга сөйләрсең әле, яме? Менә шулай он сатып безне озатып калган иде туган якларга диярсең. Ә бәлки, ул үзенең улына сөйләр, таралыр чегәннәр арасында шундый риваять буыннан буынга, ә, Матильда?
Матильда исерә башлаган Рәмилнең янына күчеп утырды, тынычлыгын югалткан иде ул. Ничектер ямансу булып китте аңа, өнендә төш күргәндәй тоелды, югалта бит якын кешесен, югалта.
– Рәмил, акыллым, соңыннан иркенләп сөйләрсең аларын, ә хәзер әйт яшермичә, нигә бәргәләнәсең, нәрсә булды, җәфаланма, әйт… – дип, дөресен ишетәсе килде Матильданың, ләкин соң иде инде. Тышта ят машина тавышы ишетелде, нәкъ аларның тәрәзә төбендә тукталып калды.
Рәмил айнып киткәндәй булды, каударланып торып тәрәзәгә капланды:
– «Мисубиши», ха, Бычок үзе килгән, – диде ул, кулларын угалап. – Ә син, Матильда, миңа җиде ят кеше булып кылан, белмисең дә, күрмисең дә, аңладыңмы? Үзлегеңнән чыгып нәрсәдер эшләсәң, мәңге риза-бәхил түгелмен. Их, Матильда. – Рәмил ашкынып Матильданы кочаклап алды, тыны куырылды хатынның.
– Кемнәр алар? Сезнекеләрмени? – дип сорашырга өлгерми калды, Рәмил ашыгып чыгып та китте.
Машина янында аны Руслан, бригадир, башлыклары Бычков каршы алдылар. Рәмил чыкканчы алар «КамАЗ» тирәсендә йөренәләр иде инде, фургон ишеге төбендә тапталган эзләрне дә, күчәрнең шул килеш сүтелмәгән икәнен дә күрделәр. Табактай бите кызарынган-бүртенгән Бычков шунда ук кычкырырга тотынды:
– Син, недоношенный, нинди кәмит оештырдың монда? Моның өчен мин бит синең