мине! – дип кычкырды ул. – Бүлнискә бармыйм мин, бер җирем дә авыртмый минем! Иту сикерәм!
Бөтен буе белән калкынып торып баскан хатынга милиционер, кул изәп, утырырга кушты, Җәмилә түземлеген җуеп сикерергә азаплангач кына туктады. Ул туктауга, хатын җан-фәрманга юлдан кирегә таба чапты. Авылдан шактый ераклашканнар, кич тә; җитеп килә, кыр-болыннарны караңгылык сара иде.
– Сабыр ит, – диде артыннан лап-лоп йөгергән милиционер. – Сабыр ит, син бит бик каты кыйналган. Духтырлар тикшерсен, зыянсыз, дисәләр, авылыңа үзем озатып куярмын. Миннән шикләнмә, яңа кеше мин, күптән түгел генә сезнең Карасуга тәртип сакчысы итеп билгеләделәр. Участок милиционеры, димәк.
Изгелек кылган кешегә рәхмәт тә әйтмичә торып чабу, әлбәттә, килешми иде. Хатын, уңайсызланып, адымнарын әкренәйтте.
– Ире тукмаган бар хатынны бүлнискә ташып өлгермәссең, – диде ул, аклангандай. – Сирәк-мирәк кенә булгалый бездә андый хәлләр. Тормыш бит.
– Күршеләрегез сирәк кенә димәде, көн саен…
– Юк ла, – дип бүлдерде Җәмилә. – Ара-тирә кул уйната инде, җеннәре котырса гына. Зинһар, Идрисне, бинаватлап, унбиш тәүлеккә япмагыз!
– Ябылган инде ул, кабат ябасы калмаган.
– Сез, милисә халкы, гаепсез димисез шул, тотасыз да өтермәнгә атасыз. Сукса, үз хатынына суккан, сезнекен барып тукмамаган!
– Синең исемең ничек әле?
– Җәмилә атлы мин, Баязитова Җәмилә.
– Йә, хуш алайса. Ярдәм кирәксә тартынма, кил. Мин Мәрфуга карчыкларда фатирда яшим. Җәббар Сафин булам.
– Кирәкмәс тә ярдәмегез, – дип, үпкә белдерде хатын. – Синнән башка да иремне җайлармын. Кеше утыртырга сез мачтыр.
– Их син, Җәмлү! Җәмилә!
Шулай дигәч ник шелтәләп карады аңа бу кеше? Карады да мотоциклын тырылдатып китеп барды. Кыр уртасында исәнгерәп ялгызы гына басып калган яшь хатын ул күздән югалганчы карап торды. «Җәмилә» дип бигрәк үзәкне өзеп әйтте инде. «Җәмлү-Җәмилә…» Һи, «Җәмлү» дип иркәләп эндәшүең кемгә тансык? Үзенчә: «Кыйналып-сугылып яшисең, бичара», – диюе булгандыр әле. Синең ни эшең бар, милисә! Мин – тәртип сакчысы, дип, бөтен кешенең дә тормышына тыкшынма, яме. Идрис йортыннан баш алып кая барсын, кайсы капкага төртелсен Җәмилә? Әсмабикәгә ир биреп, үзе «аерылган» исеме күтәреп тереклек кылсынмы?! А, юк, юк!»
Алай да… Чү әле, чәпчемә әле, Җәмилә хатын, тиргәмә аны! Нигә болай үзәкне өзеп әйтте соң ул? Әйтерсең хатын ярамаган эш өстендә тотылган! Вәт табышмак…
Унбиш тәүлек казна шулпасы чөмергән Идрис әзрәк басылып кайтты. Эчтәге ачу-зәһәрен йодрыкларына күчермичә генә, теле белән дөмбәсләде.
– Ну, Җәмлә, сасы көзән, сукыр тычкан, арт сабагыңны бер укытам мин синең. Икенчеләй урам ярмассың, милисә өстермәссең. Идән астына аптөшеп, иләк авызыңа бәрәңге тутырып, тавыш-өнеңне чыгартмыйча гына изәчәкмен.
– Нахакка тиргисең, Идрис. Мин милисә чакыртмадым, – дип елады Җәмилә, әмма ир жәлләмәде, отыры котырды гына.
– Унбиш суткы кем өчен төрмә идәнендә аунадым әлсә? Бер