Фәүзия карчык, тамагына талкан тыгылгандай, кинәт туктады.
– Йомышы шул сыер буенча инде. Салымны түләми калган чагыбыз булмады, ди. Сыерны тартып алу – мондагы түрәләрнең… этлеге, ди.
– Соң бит… – Фәүзия өзгәләнеп тәрәзәгә карады, – буран чыкты бит!
Сыерны алырга килүчеләр арасында шушы карчыкның улы Ихсанбай да булуы Мәдинәнең эчендә яшереп торган ачуын шунда ук тышка чыгарды:
– Болар бит… буран дип тормый, ашарга сорыйлар!
– Әле нәрсә ашатып утырасың? – Мәдинәгә карчыкның соравы урынсызрак бирелгәндәй тоелды. Аның болай да җир тишегенә керердәй булып торганын күрмимени ул?
– Аллага шөкер, болар нәрсә бирсәң дә ашыйлар, – дигән булды Мәдинә.
Карчык, түргә үтеп, игезәкләргә иелде:
– Йа Ходай, бу тиклем дә охшамасалар…
– Бәй, игез булгач. – Мәдинә шунда гына карчыкның төсе үзгәреп китүен күрде. – Ни булды, инәй?
– Су, су бирче әле, балам…
Карчык суны, зур-зур йотымлап, ашык-пошык кына эчте дә, йөрәген тотып, ишеккә юнәлде, аннан, артына борылмыйча гына:
– Чоландагы әйбер сезгә, – дип мыгырданды да чыгып та китте. Аның артыннан чоланга чыккан Мәдинә зур бер төргәккә абына язды. Алып кереп сүтеп карагач, анда байтак он, талкан, кипкән эремчек, сары май, тоз төрелгәнен күрде.
– Абау… рәхмәт тә әйтә алмый калдым. – Мәдинә тәрәзәгә ташланды: юк, берни күренми. Тәрәзә туң, тышта буран.
Үзләренең ишегалдына килеп кергәч тә Фәүзиянең тыны буылып, сулыш ала алмый торды. Лапас астында кычкырышкан тавышлар ишетелгәч, өенә кереп китми туктап калды. Тавышларына караганда, Ихсанбай белән Хөсәен.
– Айгырны ак күбеккә батыргансың!
– Син хуҗамыни аңа?!
– Ат синеке дә түгел – колхозныкы!
– Менә моны иснисең килмиме?
– Пси хуҗа! Пси командир! Сабантуйларда ал бирмәгән хайванны әрәм иттегез! Хәтта утынга да җигәсез!
– А ну марш моннан!
– Атны шулай суыталармы? Тәрбияли белмәгәч йөрмә!
– Чык диләр сиңа моннан, шыл тизрәк!
– Хәзер! – Хөсәен күз ачып йомганчы ат өстендә иде.
– Төш, төш, диләр сиңа! – Ихсанбай ат янында арлы-бирле угаланганчы, Хөсәен Фәүзия ачкан капкадан чыгып та китте.
– Нәрсәгә дип син аңа капка ачып торасың? – Ярсыган Ихсанбай әнисенә җикеренгәнен үзе дә сизми калды.
– Мин ни… кайтып килә идем…
– Кайтып… – Әнисенең чыгып йөргәнен җене сөймәгән Ихсанбайга бу җитә калды. – Каян? Йә, каян кайтып килә идең?
Үзен кулга алырга өлгергән Фәүзия гәүдәсен турайтты, капканы шартлатып бикләде:
– Нигә син, улым, керпе йоткан аю шикелле тиреңә сыеша алмый йөрисең?
Әнисенең без кебек кадалган карашы астында Ихсанбай оялып, хәтта кечерәя барган кебек тойды үзен:
– Нигә, миңа инде хәзер беркем белән дә сөйләшергә ярамыймы?
– Гөлбану кайда?
– Нинди Гөлбану?
– Таң тишегеннән кем артыннан торып чапкан идең?
– Мин ни… кибәннәрне