қаради. Ойиси бир нима дегунча, эна уни туртди.
− Сутни чиқариб ташлаш керак. Бу ёққа қаранг.
Қалдирғоч миннатдор энага ўгирилди, аммо у заррача жилмаймай, жиддий: “Энди кўкракни остидан бошлаб ғижимлаб-ғижимлаб ситинг, вақт ўтмасин ё кўрсатайми?” Эна унинг жавобини кутмай, сийнасини эзғилашга бошлаганди, косага тизиллаб сут отила бошлади.
Энани ҳақига дуолар қилиб, қўлига атаганларидан ҳам сероброқ пул тутган кампир: “Чўписхон эна юзга киринг, Оллоҳ умр берсин! Ундан ҳам ёшингиз ошиб юрсин. Сиз билганни дўхтирлар ҳам билмайди”, деганди, эна унинг сўзини кесиб, “уруш вақтида ҳамшира бўлганман, тиббиётдан хабарим бор”, деди кўча эшигига шошиб.
«Москвич»ини қиздириб турган Акобир орқа ўриндиққа эна ўтирган замон машинасига газ берди. У хотинининг дарди осон ариганидан хурсанд ҳовлиқар, кета-кетгунча энага ташаккурини айтиб борди.
Бу вақтда Қалдирғоч ичкарида, ётоқхонасида, тиғсиз, операциясиз бу дарддан фориқ бўлганига бир ишониб, бир ишонмай чўзилиб ётаркан кўкрагини, эмизғичларини ушлаб кўрар ва оғриқ сезмаётганига ишонч ҳосил қилганча димоғида ашула ижро этаркан, ойисини олдига кириб: «Хўш қизим, аҳволинг қалай? Яхши бўлиб қолдингми?» – деган саволига қўлини шипга томон кўтариб, михдек деб ишора қилди, қўшиғини узмай.
9. ҚАТТИҚҚЎЛ БРИГАДИР
Бир йиллар ўтиб, Оловиддин Политехника институтига, кечки ўқишга жойлашди. Ўз соҳаси бўйича механика факультетини танлади. Уни бригадир қилиб кўтаришди. Шунинг учун пахта мавсуми бошланганда, у энди ҳашарчилар сафига қўшилмади. Заводда қолди.
Ҳашарчилар бир ярим ой деганда қайтиб келишди, ўша ишёқмас, ичкиликни яхши кўрадиган шерикларидан Ринат аввалроқ ишдан бўшатилган, Яша ЖЭКка ишга ўтган, фақат дядя Толик пенсияси яқин бўлгани учун ишлаб турарди. Пахта теришга ёрдам учун бултур боришган туман, ўша колхоз, ўша бригадада бўлишибди. Ҳаво яхши, ёмғир кўп ёғмай безор қилмаганидан режа вақтли бажарилибди. Дядя Толик ёш бригадирни четга чақириб: Оловиддин, сенга қизиқ гап топиб келдим, деди эрталаб кўришганларидаёқ.
Унинг сўзи бўйича: туман марказидаги катта дўконда янгани кўриб қолибди, қўлида чақалоғи борлиги, мальчик-девочка, деб сўраса, ғурур билан мальчик деганини, Қалдирғоч ҳаётдан мамнун, кўзлари порлаб, чеҳраси кулган, красавица бўлиб кетганини, яна оҳорли, чиройли кийиниб, қарашларида ғурури янада ортганини, шунингдек суҳбатларини ҳеч ким эшитмай, танҳо гаплашишганини, кетар олдидан танишларга, шу жумладан Оловиддинга салом деб сўраб қўйишни илтимос қилибди.
Йигит бошини ушлаганча, ростданми, деб чуқур ўйга ботди. Чунки, унга янгани унутиш қийин кечарди. Катта дўкон, отасиники бўлса керак. У бундай муносабатларга оддий кўз билан қарашга ўрганиб қолган, ҳеч бир қизга бунчалик боғланиб дард чекмаган, чапани йигитдан жунун аҳволига тушган ошиққа айланганига бир йилча бўлди.
Айниқса, дядя Колянинг янги гапи уни адойи тамом қилди. Кечалари кўзларига уйқу келмай, ҳар турли режалар тузар, янганинг олдига боришни хаёл қилар, нима дейишини такрорларди: «Ўшанда сизни олиб кетсам