эшикни беркитди…
Шуҳрат Шарифович икки нафар йигит билан Олма-Отага кечки пайт етиб келишди. Бароннинг уйдалигини билиш мақсадида Элёрни унинг олдига жўнатишганди. У қайтиб келиб, ўртада бўлиб ўтган воқеадан изқуварни хабардор қилди.
– Ҳамид сизни танимадими?
– Танимади-ю, бироқ шубҳаланди. Озарбайжондан, дўстининг ўғлиман, дедим.
– Яхши қилибсиз!
Улар Баронни кутишга қарор қилишди. Ҳамид қайтиб келгач, дўстлар яна яримлаб қолган шишанинг тепасида тўпланишли. Бироз кайфлари ошгач, гап мавзуси хўжайиннинг бойлигига келиб тақалди. Пулнинг исини олган Володянинг ороми бузилганди. Қўлига каттароқ сармоя тушган куни юртига, қариндошларининг ҳузурига жўнашни ўйлаб юрарди.
– Вақт ўтяпти, биродарлар, хаёл сургунча таваккал қилиб, ишга киришишимиз керак. Акс ҳолда бойликдан маҳрум бўлиб қоламиз.
– Шошилма, – деди Витя кафти билан лунжини артиб. – Ҳамид пулни кўрганига ҳали бир ҳафта бўлгани йўқ. Хўжайиннинг хаёлидан кўтарилсин, акс ҳолда биздан шубҳаланиши муқаррар. Нима дединг, Ҳамид?
– Ақлли одамсан-да, Витя. Шу муштдек каллангдан ақлли фикрлар чиққанига қойилман. Лекин виж-виж ақл тошган калланг билан лўли чолнинг уйида хизматкор бўлиб юрганингга доғман-да, дўстим.
– Демак, яна кутар эканмиз-да, – масхараомуз жилмайиб қўйди Володя. – Тўғриси бу ерда ишлаш жонимга тегди. Рус ўрмонларини соғинганман. Ҳар сафар юртимни эслаганимда, хўрлигим тутиб, йиғлагим келади. Эҳ, Витя, Витя! Қани шаробингдан қуй, юрт соғинчида ёнган юрагимга малҳам бўлсин!
Володя шишани ўзи олди ва қадаҳга тўлдириб арақ қуйди, уни бир симиришда бўшатди.. Газак ўрнига бошидаги кепкасини искади.
Володянинг сўзларини эшитиб, Ҳамиднинг ҳам кўнгли бузилди. Юртини, қишлоғини кўз олдига келтирди. Бошига шундай азобларни солган Баҳром ҳам ўлиб кетди. Володя юртига қайтиш учун пулга муҳтож, Витя қорни тўйганига шукр қилади. Тунайдиган кулбасини Ватан, деб билади. Ундан шу кулбани тортиб олишмаса, ҳайдашмаса бас! Унинг фикрича жасади қаерга қўйилса, ўша ер Ватан!
Ҳамиднинг қўлида озми-кўпми пули бор. Қорни тўқ, усти бут, аммо юраги зада, дили садпора. Юртдан йироқда. Қайтган куни тўрт одамнинг қотили сифатида қамоққа олишади. Икки ўт орасида ёнарди у.
Бароннинг қўл телефони жиринглаб қолди. Қўнғироқ қилаётган Макар эди.
– Анисанинг яқинларини топдим, – деди қария мамнун оҳангда.
– Қаерда экан? – шошиб сўради Барон.
– Икки ой бурун Жамбулга кўчиб кетибди.
– Манзилини аниқладингми?
– Шаҳарда яшаётганини айтишди. Одамларим ҳозир уни қидиришмокда!
– Мен уни зудлик билан кўришим керак!
– Кўрасан! Одамларим қизни олдингга олиб боришади.
– Раҳмат сенга, Макар, ўлгунимча яхшилигингни юрагимда сақлайман, қадрдоним!
Анисанинг топилиши қариянинг сўниб бораётган умидига мой сепди. Чолнинг сабри чидамай, ўша заҳотиёқ Жамбулдаги танишларига сим қоқди. Улар биргина жавоб қилишди:
– Топишга ҳаракат қиламиз!
Баронни остонада Ҳамид кутиб олди.
– Сизни