Marii, około czterdziestoletni, z nazbyt dużą głową, łysawy, krótko ostrzyżony, był niewysoki, ale muskularny. Twarz miał kwadratową, z masywnym nosem, nieco obrzmiałą i jakby zasępioną, co byłoby zrozumiałe w tej sytuacji, gdyby nie jakiś metaliczny błysk w oku, którego genezy trudno się było dopatrzyć czy domyślić. Zacierał mocno owłosione dłonie raz po raz, jakby go swędziały, mimo że trzymał w nich mokry koc Honoraty.
– To pani? – skwitował krótko jej obecność i zamilkł.
– Powie mi pan, jak ciężkie są obrażenia? – Honorata nie lubiła niejasnych sytuacji.
Niejasność zawsze była podejrzana. Honorata nauczyła się tego, pracując w policyjnym laboratorium. Dociekać, badać, aż do uzyskania niepodlegającego żadnej wątpliwości wyjaśnienia.
Honorata lubiła pewność. Pewność dawała jej spokój, który z kolei umożliwiał jej niezakłócone niczym wieczory, spędzane leniwie na oglądaniu ulubionych seriali w towarzystwie ulubionego wina.
Mąż Marii milczał przez chwilę, jakby się zastanawiał. Podszedł do nich stojący w pobliżu szyby drugi mężczyzna z wypadku.
– To mój młodszy brat, Władysław – wyjaśnił mąż Marii. – Przede wszystkim dziękujemy pani za jej obecność tutaj.
Powiedział to tak dziwnym tonem, aż jego brat podniósł na niego zdziwione oczy. Był drobniejszy i niższy od męża poszkodowanej. Jakiś taki lękliwy i zdenerwowany. Szok powypadkowy wprost malował się na jego twarzy.
Honorata sama nie wiedziała, jakiego typu to był ton. Właściwie beznamiętny. Nie mówiący i nie wyjaśniający niczego. Ale tego właśnie Honorata nie lubiła. Niemożności dookreślenia czegoś do końca. Budził się wtedy w niej detektyw, Franka miała chyba po matce umiejętność wyczuwania z jej głosu grząskości intencji. Dociekliwość w przypadku Franki była dla Honoraty nie do zniesienia, nie potrafiła niczego ukryć przed córką.
Czyżby mąż Marii też miał coś do ukrycia?
Ale co? I dlaczego?
A może to nazbyt wybujała wyobraźnia podpowiada Honoracie podejrzenia rodem z jej ulubionych seriali kryminalnych?
– Wszystko jest pod kontrolą – kontynuował niejasne wyjaśnienia mąż Marii Latałło. – Będzie żyć. Jeszcze raz dziękuję. Powinna pani wrócić do domu. I wypić gorącą herbatę. Jest pani całkiem przemoczona. Jeszcze się pani rozchoruje.
To było kuriozalne stwierdzenie. Martwił się o nią, podczas gdy zarówno on sam, jak i jego brat byli przemoczeni do suchej nitki, a jego żona za szybą walczyła o życie.
Honorata faktycznie była w ledwo podeschniętym, wciąż jeszcze mokrym żakiecie. Nagle poczuła, że faktycznie jej zimno. Wzdrygnęła się. Jednocześnie zrozumiała, że mąż Marii chce, aby Honorata już sobie poszła. Chce zostać tu sam ze swoim bratem. Honorata była tu obca. Swoje zrobiła. Wystarczy. Bo może ją uznać za wścibską i natrętną.
W sumie miał rację. Powinna odejść. To nie jej sprawa. Nie jej rodzina. Znalazła się w tamtym czasie i tamtym miejscu zupełnie przypadkowo. Teraz los Marii Latałło i jej przyszłość zależą od jej męża, od jego decyzji. Nic tu po Honoracie.
Tak, powinna napić się gorącej herbaty. Bo nawet nie dojechała na miejsce. To znaczy do Irenki.
– Oczywiście, już idę. – Honorata zgodziła się natychmiast. – Życzę powodzenia.
– A tu jest pani koc. Oddaję i jeszcze raz dziękuję. – Mąż Marii podał Honoracie koc, którym okryła ich obu wtedy na poboczu.
Koc też był cały mokry. Honorata ujęła go w obie ręce, starając się, aby nie zmoczyć na nowo już wysychającej sukienki. Skinęła głową na pożegnanie i odeszła.
Gdy Honorata dojechała do Irenki, była już noc. Mimo to Irenka na nią czekała. Była nieźle wystraszona.
– Nareszcie! – jęknęła na widok Honoraty. – Co ty, kobieto, wyprawiasz? Podobno miałaś być u mnie wczoraj o szóstej po południu?! Wszyscy cię szukają!
Honorata dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że dotąd nie zadzwoniła do Irenki z wiadomością, że przyjeżdża.
– Kto mnie szuka? – Honorata, mimo że leciała z nóg ze zmęczenia, była na tyle przytomna, żeby się zdziwić tym stwierdzeniem.
– Twoja córka do mnie dzwoniła. Do niej też nie raczyłaś się odezwać. Chciała sprawdzić, czy dojechałaś. Nieźle się wystraszyła i mnie też nieźle wystraszyła. Nie miałam pojęcia ani że przyjeżdżasz, ani gdzie jesteś, ani czemu nie przyjechałaś, ani czemu nie odbierasz komórki. Obdzwoniłyśmy wszystkie szpitale. A tata Franki zawiadomił policję.
– O, pardon – wyjęczała Honorata. – Komórka została w torebce, w samochodzie, a ja spałam.
– Gdzie spałaś? – nie zrozumiała Irenka.
– W szpitalu. – Honorata nie miała sił na tłumaczenia. Chciała rąbnąć się na łóżko i wreszcie zasnąć.
– W szpitalu? – Irenka przeraziła się na dobre. – Miałaś wypadek?
– Tak – wymamrotała sennie Honorata. – To znaczy nie ja. Był wypadek.
– Jaki wypadek? – Irenka twardo nie dawała za wygraną. Nie zamierzała pozwolić pójść Honoracie spać bez wyjaśnień.
– Tu, na Drodze Chłapowskiej. Pomogłam ludziom. Wybacz kochana, ale za chwilę zasnę na stojąco. Jutro pogadamy.
Choć Irenka była na tyle wyrozumiała, że pozwoliła jej pójść spać, to niestety nie dane było Honoracie długo pospać. Tylko się położyła, a już po chwili zawyła komórka. Honorata aż podskoczyła. Telefon jazgotał i jazgotał, spojrzała więc na wyświetlony numer. Dzwoniła Franka. Tego nie można było zignorować. Honorata odebrała.
– Mam? – Usłyszała w telefonie. – Co z tobą? Przecież ja tu szaleję ze strachu!
– Przepra… szam… – Honorata ziewnęła mimo woli. – Zapomniałam zadzwonić… Pani Irenka do ciebie nie dzwoniła?
– Dzwoniła. Przed chwilą. Był jakiś wypadek, tak?
– Córcia, błagam, pogadamy jutro, okej?
– Czy ty wiesz, co ja przez ciebie przeszłam? I tata? – dodała Franka mściwie. – Jasne, że wiesz. Masz jutro zadzwonić. A teraz śpij – wydała polecenia tonem nie znoszącym sprzeciwu.
Musiała się nieźle wystraszyć. Honorata postanowiła ją nazajutrz udobruchać.
– Ty też córcia idź spać. Będziesz jutro nieprzytomna.
– I kto to mówi?! – Franka się rozłączyła.
Honorata zapadła wreszcie w swój błogi, wyczekany sen.
Tak zakończył się dzień pierwszy.
DZIEŃ DRUGI
Rano Honorata otworzyła oczy. Niby nic nadzwyczajnego. Wszyscy budzący się, także rano, otwierają oczy. Jeśli je mają rzecz jasna. Honorata miała, więc otworzyła. Miała też niejasną świadomość, że jest niezupełnie w swoim łóżku.
Łóżko swoje się zna. Poznaje się je, leżąc, a łóżko, na którym leżała Honorata, z całą pewnością nie było jej.
Ta konstatacja przyprawiła ją o natychmiastowy ból głowy. Tym większy, że uświadomiła