’n week gelede ontmoet,” sê Amalia afkeurend. “Hoe dikwels het hy haar besoek, Meraai?”
Meraai haal haar skouers onverskillig op. “Nou hoe sal ek weet, vrou? Ek hou my besig met die lastige Henriëtte. Ek het nie oë in my agterkop om te sien wat Grethatjie agter my rug aanvang nie.”
“Gretha ken die man nie,” kom dit stroef van Friedrich. “Jy gaan die saak nie net daar laat nie, tant Amalia?”
“Vanselfsprekend nie, maar as die meisie ernstig is … Sy is reeds mondig en ek kan nie meer aan haar voorskryf nie,” antwoord Amalia bekommerd en kyk na Meraai. “Ek sal graag met Gretha wil praat, Meraai. Ry jy saam met my?”
“Nie voordat ek ’n tweede glas koeldrank en so ’n klein ietsie te ete gehad het nie.” Meraai kyk verwytend na Hanna. “Ek het lankal afgekoel, Hanna. Waar is my tweede glas koeldrank? En wat van ’n lekker eetdingetjie?”
Hanna skink die glas swygend vol koeldrank en stap dan die spens binne. Sy keer met ’n mandjie in haar hand terug en plak dit voor Meraai neer. “Die konfyttertjies wat jy saam met Gretha gestuur het, is so taai soos skoensole en boonop verbrand. Jy kan hulle eet op pad terug Kaiserburg toe, Meraai.”
“Maar hoor nou so ’n aanstellerige sieletjie!” kom dit boos van Meraai. “Mý konfyttertjies is taai soos skoensole, Hanna Pieterse, maar wat van die tertjies wat jy bak? Jy is suinig, vrou, vreksuinig, want jy sit net ’n ou lekseltjie konfyt in die tertjies.” Sy vroetel in die mandjie en haal ’n tertjie te voorskyn. “Dís soos ’n konfyttertjie moet lyk, Hanna: die ou dingetjie staan skoon boepens van die konfyt.”
“Amalia is haastig om te ry, Meraai. Drink nou jou koeldrank,” kom dit bedaard van Hanna.
“Jaag, jaag, jaag … En waarvoor, mens? Ons weet almal die ou lewe is ’n eenrigtingstraat kerkhof toe,” verwyt Meraai, drink die koeldrank en klad haar lippe fyntjies met haar kantsakdoekie. Sy sukkel steunend orent. “Nou waarvoor wag ons, Amalia? Ek het my konfyttertjies.”
“Ek is nou-nou weer terug, tant Hanna,” sê Amalia en stap by die agterdeur uit.
“Hokaai, mens!” skree Meraai skril. “Ek kan nie drawwe met my kruis vet wat ek saam met my moet dra nie.” Sy skommel in die agterdeur tot stilstand. “Tot siens, Hanna. Ek is ’n barmhartige mens, daarom vergewe ek jou oor jou snedige aanmerkings oor my konfyttertjies. En jy, Friedrich, hoef nie so bekaf te lyk nie. Ek het jou ook lankal vergewe, al het jy my so ongevraagd aangerand. Tata, broertjie.”
“Sien jou, Meraai,” groet Hanna met ’n kopskuddende glimlaggie en draai na Friedrich wat op ’n kombuisstoel plaasgeneem het en stroef voor hom uitstaar. “Het jy Gretha lief, Friedrich?” vra sy reguit.
Haar vraag tref hom soos ’n vuishou tussen sy oë wat hom sy kop laat terugruk. Hy staar haar oorbluf aan, ongeloof in sy oë. “Wat laat tannie so iets vra? Gretha is vir my ’n vreemdeling, soos wat Ferdi Steenkamp vir haar ’n vreemdeling is.”
“Ek sien.” Hanna se oë vonkellag, maar sy vra bedees: “Glo jy liefde is ’n wetenskap, my kind? Geskied alles volgens ’n tydrooster? Vandag ontmoet jy ’n meisie, ses maande later kry jy haar lief en ’n jaar later trou julle?”
Hy staar haar vies aan. “Ek het net een maal ’n meisie liefgehad, maar toe ek haar vanoggend weer daar op die strand ontmoet …” Hy frons verwonderd. “Ek het dit aan Gretha gesê en ek weet dis waar: verliefdheid is net ’n stuiptrekking. ’n Mens ontgroei dit.”
“Verwys jy na jou gevoel vir Alexandra Myburgh?”
“Ja, tannie. Daar was ’n tydperk in my lewe toe ek geglo het ek sal nooit gelukkig wees as ek nie met Alexandra trou nie.”
“En nou voel jy anders oor haar?”
Hy glimlag wrang. “Ongetwyfeld. Dis een stuiptrekking wat ek vinnig ontgroei het.”
“Verliefdheid is nie liefde nie, Friedrich. As jy nie weet wat die verskil is nie, het jy nog nooit liefgehad nie.”
“Ek kan dit nie bekostig om ’n meisie lief te kry nie – en tannie weet waarom,” sê hy stug.
“O, ek weet jy glo jy het nie die reg om lief te kry nie, omdat jy niks oor jou afkoms weet nie, kind, maar die dag as jy liefkry … ’n Mens vra nie om lief te kry nie. Dit gebeur net.”
Hy betrag haar sinies en haal sy skouers op. “Laat ons nie oor so ’n onbenulligheid redeneer nie, tant Hanna. ’n Koppie tee sal lekker smaak,” gee hy ’n ander wending aan die gesprek.
Hanna staar simpatiek na hom, wil iets sê, maar besluit dan daarteen. Die lewe self is die beste leermeester, dink sy en skakel die elektriese ketel aan.
Kaiserburg het nie verander nie, dink Amalia terwyl sy saam met Meraai die trap opklim na tant Henriëtte se privaat sitkamer. Eenmaal was sy ’n welkome gas in Kaiserburg … eenmaal, toe sy skugtere jongmeisiedrome oor Kurt Falkenstein gedroom het. Kurt … Haar liefde vir hom het die grense van ruimte en tyd oorskry, daarom kon sy nooit weer ’n ander man liefkry nie. Selfs die wete dat hy met Henriëtte sou trou, kon niks aan haar gevoel vir hom verander nie. En nou is hy dood. Miskien troos dit tog ’n bietjie dat sy haar jeugliefde ongeskonde in haar binneste kon vertroetel, want Kurt is nooit getroud nie. Dit troos om te droom oor die moontlikheid dat hy haar tog sou liefgekry het as hy nie so jonk gesterf het nie.
“Ons moet maar stadig loop, Amalia,” waarsku Meraai. “Die diensmeisie het nou wel gesê Henriëtte het gevra dat ons na haar privaat sitkamer toe kom, maar ek ken haar: sy sal heel waarskynlik eers ’n mooier rok wil aantrek.”
“Ná al daardie konfyttertjies wat jy geëet het, is dit beter vir jou gesondheid om stadig te loop, Meraai,” terg Amalia haar.
“Kos is gesond,” sê Meraai beslis. “Moenie dat die slim dokters jou vertel vet maak mense siek nie. Kyk nou maar na my: ek was nog nooit in ’n hospitaal nie en kry ek verkoue, eet ek my gesond. Maar aan die ander kant: Henriëtte raak net lastig as ek olik is, daarom sorg ek dat ek nie siek word nie.”
Hulle stap saam in die breë gang af en Meraai dril voor ’n toe deur tot stilstand, loer oor haar skouer na Amalia en sê met ’n onnutsige knipoog: “Sy speel weer die rol van die koningin van Kaiserburg. Kom ons sit haar ’n slaggie op haar plek.”
“Hoe meen jy nou, Meraai?” vra Amalia bekommerd.
“Jy sal sien,” antwoord sy geheimsinnig, klop aan die deur, maak dit oop en stap binne.
Henriëtte is heelwat skraler as in haar jeug, maar sy is nog steeds ’n mooi vrou, dink Amalia en kyk na Henriëtte wat op ’n vergulde stoel met donkerrooi stoffering sit.
“Laat ek jou voorstel, Henriëtte,” sê Meraai formeel. “Professor doktor Amalia Lottering, ontmoet mevrou Falkenstein.”
“Meraai!” sê Amalia betigtigend. “Ek het Henriëtte reeds in my jeug ontmoet.”
“Professor?” Henriëtte lyk beïndruk. “Ek onthou jou pa het graag met sy slim dogter gespog wanneer hy ons op Overberg besoek het, Amalia, maar ná sy dood het ek nooit weer iets van jou gehoor nie.”
“Ek het ’n lektrise in sielkunde geword en my doktorsgraad verwerf, maar ek het so pas afgetree. Hallo, Henriëtte,” groet Amalia met ’n innemende glimlag en skud Henriëtte se hand.
“Welkom in Kaiserburg, Amalia. Ek was skoon opgewonde toe ek hoor jy is verpleegster Wolmarans se peetmoeder. Ek het nie juis intieme vriendinne gehad toe ek nog ’n dogter was nie, maar ek onthou dat jy soms saam met jou pa my ouers besoek het.”
“Gewoonlik om my aan jou speelgoed te verwonder,” glimlag Amalia en neem op ’n stoel skuins oorkant Henriëtte plaas. “En later jou rokke. Jy was altyd soos ’n prinses geklee.”
“My ouers het die geld gehad,” sê Henriëtte merkbaar gevlei. Sy tik senuweeagtig met haar vingers van haar regterhand op die armleuning van haar stoel. “’n Vrou van jou stand … Ek het gewonder: wil jy nie