min van hom dat hy sy eie kind sal misken?
Christa gaan loer by die seuns in en hulle oë is vol verwagting. “Die baron was aan tafel,” fluister sy sag en weet dat hulle sal verstaan. Udo se ou gesiggie val en hy is behoorlik bleek van die honger. Kurt kyk smekend na haar en Christa druk sy blonde kop teen haar heup vas.
Sy kyk na die stil seunsgesigte en lig dan haar ken beslis. “Gustav …” Gustav staan nader maar dan verander Christa van plan. “Nee, wag! Johann, kom jy en Heinz saam met my.”
“Ek sal kom, Fräulein,” bied Gustav aan, baie gewillig as hy besef wat nou in haar kop aangaan.
“Nee, liewer nie jy nie, Gustav! Jy is in bevel hier en jy sal in groot moeilikheid wees as ons uitgevang word. Hou jy die ander stil. Vat eerder kussings en handdoeke en sit dit onder Johann en Heinz se lakens dat dit lyk asof hulle slaap. Die Kommandant gaan nou-nou kom kyk of julle slaap,” gee Christa instruksies.
“Ek gaan saam.” Peter kan nie behoorlik deur sy vuil bril sien nie, maar hy is gewillig en baie beslis.
“Goed, kom!” Christa en die drie seuns sluip agter om die huis. By die kombuis is alles donker. Christa fluister saggies in Peter se oor. “Hou die Kommandant se venster dop. As jy onraad vermoed, miaau soos ’n kat.” Sy druk hom agter die groot struik neer en vryf oor sy hare.
Die agterdeur is egter gegrendel en Christa kyk moedeloos na die teleurgestelde seuns.
“Sy doen dit altyd as ons gestraf word,” fluister Johann. “Sy grendel die deur van binne-af en gaan dan by die voordeur uit.”
“Wag hier!” Christa druk die seuns plat dat hulle teen die muur sit en draf om na die sydeur waar hulle uitgekom het.
Sy beweeg suutjies en vinnig. Regoor Adolf se studeerkamer stap sy stadiger en so waardig moontlik, ingeval hy haar betrap. Elke teug asem klink vir haar soos donderweer. Sy kom ongesiens in die kombuis, lig die grendel en dan glip die seuns geluidloos na binne.
Hulle is genoodsaak om ’n kers op te steek. In die spens sit hulle dit op die vloer neer. Hulle sny ’n paar broodrolletjies en smeer dit, maar te veel van een ding kan hulle ook nie vat nie. Die ou Kommandant tel seker saans die hoeveelheid brood wat oor is, dink sy grimmig. Hulle maak sommer van alles wat hulle kan kry, bymekaar. Vrugte, rosyntjies, koue vleis, droë perskes en twee bottels ingemaakte vrugte, wat hulle van agter die ander kosvoorraad opdiep. Johann wat kennis van hierdie soort van ding het, het sy kussingsloop saamgebring en die goed word vinnig ingepak.
Christa stuur die seuns uit met die kos en fluister vir oulaas voordat sy die deur grendel: “Moenie eet voordat die Kommandant daar was nie.”
Sy ruim alles op. Vryf met haar hand in die donker oor die tafel om ’n verdwaalde krummel af te vee en maak baie seker dat alles presies op hulle plekke is. Selfs die vuurhoutjie wat sy gebruik het, word in haar roksak gedruk en die kers weer op sy plek gesit.
By die middeldeur loer sy eers versigtig na buite. Die ligstreep is nog steeds onder die studeerkamer se deur. Alles is doodstil en Christa probeer so saggies moontlik verbysluip. Haar hele wese is ingestel op die ligstreep en die skrik slaan yskoud in haar vas as sy skielik trompop in iemand vasloop.
Dit is egter Bernard se kort stewige figuur hier voor haar en haar asem bly sommer in haar keel vassit, die vrees verlam haar ledemate.
Bernard se hand sluit om haar arm en voordat sy mooi besef wat aangaan, het hy haar omgeswaai sodat sy weer op pad is kombuis toe en hy sy kort treetjies by hare aanpas.
“Ag, ek is verskriklik jammer, Fräulein …” sê hy effens gedemp maar darem so dat Adolf wat nou lewensgroot by die venster in die studeerkamerdeur staan, dit kan hoor. “Ek het skoon vergeet om vars water in u kamer te sit. U kan maar teruggaan. Ek sal dit gou vir u gaan haal.” Bernard se stem klink effens uit die hoogte, soos iemand wat ’n fout begaan het, maar dit darem nie heeltemal wil erken nie.
“Ag, dit is regtig nie so erg nie, Bernard. Ek is gewoond om dinge vir myself te doen, ek is mos ook maar van die werkersklas,” sê sy ook gedemp en maak of sy glad nie van die persoon hier agter hulle bewus is nie.
Sy kan aanvoel hoe Bernard ontspan, maar hy stap saam met haar kombuis toe en stoot die deur vir haar oop. Christa sien hoe hy ongemerk oor sy skouer loer voordat hy die deur agter hom toemaak en vir haar knipoog. “Het julle iets uitgekry?” fluister hy.
Christa knik en Bernard gooi vir haar water in ’n glas en loer terselfdertyd vinnig deur die vertrek om te kyk of alles reg is.
Wanneer hulle uitkom, staan Adolf nog steeds by die venster en Christa knik liggies vir hom. “Goeienag, baron.” Hy antwoord haar nie maar daar is ’n selfgenoegsame grynslag op sy gesig.
In haar hart is daar ’n yslike stuk tevredenheid omdat sy hom kon fnuik. Hy dink natuurlik nou dat Bernard haar planne gedwarsboom het … die simpel ding!
Die volgende oggend aan die ontbyttafel is daar iets kameraadskapliks tussen Christa en die seuns. Die seuns is ook glad nie so honger as wat Adolf gedink het hulle sou wees nie. Hy frons gevaarlik. Dit lyk vir hom hy gaan met die juffrou meer probleme hê as met die kinders, dink hy vies.
6
“Fräulein! Fräulein!” Die slaapnewels wyk stadig.
“Fräulein!” Die stem raak dringender en Christa raak bewus van die geskud aan haar skouer.
Sy sit verskrik regop om in Gustav se bekommerde blou oë te kyk. “Dit is Kurt … hy is siek! Kom gou!” Christa spring op en hardloop agter Gustav aan sodat die lang wit nagrok om haar voete swiep.
Kurt was naar en sy beddegoed is alles bemors. Hy is spierwit bleek en as sy met haar hand teen sy voorkop druk, is hy gloeiend warm.
“Wat makeer, ou Kurtie?” Haar stem is sag en vertroostend, en die trane blink in sy ogies. Christa druk sy kop teen haar heup vas en vryf liggies oor die blonde haartjies. “Wat het hy geëet, Gustav?” vra sy en begin die lakens aftrek.
“Niks anders as ons nie,” sê Gustav bekommerd en kyk na Kurt wat soos ’n verkluimde hoender op die kaal matras sit. Klaus, Kurt se persoonlike beskermheer, kom staan langs Christa en help die beddegoed bymekaar kry. “Hy is al die afgelope paar dae nie lekker nie. Hy wil niks eet nie en wil net die heeltyd slaap.” Die bekommernis slaan deur in die jong seunstem.
“Hoekom het julle niks gesê nie? Ons kon mos vir hom medisyne gegee het …” sê Christa en druk weer met haar hand teen sy kop.
“Frau Maria gee vir almal kasterolie in as een van ons siek is,” verduidelik Klaus kortaf en verwag dat sy dit moet verstaan.
“My nek en my kop is seer,” kla Kurt en Christa byt bekommerd aan haar lip.
“Gustav, gaan roep die baron, asseblief.”
“Nou?” vra Gustav ongelowig. Christa knik en trek Kurt se slaaphempie op om te sien of hy nie dalk die een of ander kindersiekte onder lede het nie. “Maar hy sal mos nie nou kom nie, Fräulein!” Gustav is geskok dat sy so iets kan dink.
“Natuurlik sal hy kom, sy kind is dan siek …” Kurt se magie ruk op en Christa druk die potjie voor hom in. “Ek gaan hierdie vuil wasgoed in die waskamer sit. Gustav gee solank vir hom ’n bietjie water.”
Wanneer sy terugkom, lyk Kurt steeds bleek en pap, en Gustav het nog geen aanstaltes gemaak om die baron te gaan roep nie.
“Wag, ek sal hom na my kamer toe vat en vir hom iets gaan ingee. Gaan slaap julle maar,” sê sy en tel vir Kurt op haar heup.
“Wat gaan hier aan?” Adolf staan ten volle geklee in die deur en kyk hulle kwaai aan.
“Kurt is siek. Ek vat hom na my kamer toe sodat die ander kan slaap.” Christa voel soos een van die kinders onder sy kwaai blik.
Adolf trek egter vir Kurt uit haar arms en sit hom op die grond neer. “Gaan terug na jou bed toe!” sê hy kwaai. Kurt probeer wegskarrel maar Christa hou hom terug aan sy arm.
“Hy