is nie jou verantwoordelikheid nie.” Adolf draai na Gustav en sy stem is koud. “Julle weet julle moet vir Frau Maria gaan roep.” Hy beduie met sy kop dat Gustav hierdie instruksie moet uitvoer. Gustav staan dadelik op om dit te doen maar Christa se woorde dra soveel outoriteit dat hy ongemaklik vassteek. Sy sit haar arm om Kurt en stuur hom deur se kant toe.
“Dit is nie nodig nie, Gustav. Ek kan dit self hanteer.” Sy stap by ’n verslae Adolf verby en sodra hulle in die gang is, buk sy af, tel vir Kurt op en stap so waardig moontlik na haar kamer.
Adolf, wat ’n paar oomblikke lank onkant gevang is, herwin sy outoritêre houding en met ’n paar lang treë is hy langs haar. Sy hand sluit om haar arm. “Wat probeer jy doen?” sis hy tussen saamgeklemde kake deur.
Christa kyk hom uit die hoogte aan en haar oë blits woedend na sy kant toe. “Ek gaan eers die kind versorg en dan kan ons rusie maak, waar hy nie by is nie.” Daar is ’n soort genoegdoening in haar as sy die magtelose frustrasie in Adolf waarneem.
“Ek wag vir jou, juffrou. In my studeerkamer,” beveel hy, kortasem van woede. Hy bly egter in die kamerdeur staan en wag totdat sy vir Kurt gemaklik gemaak en medisyne ingegee het. Christa trek die kombers oor Kurt se skouertjies en stap kop in die lug by hom verby. Sy moet effens teen hom skuur om by die deur uit te kom.
Adolf kyk geskok na haar nagrok. “Trek vir jou aan! Ek is nie een van die groot seuns wat jy met jou listigheid kan verlei nie …”
Christa draai woordeloos om en trek ’n kamerjas aan oor die vuil nagrok, wat merke van Kurt se ongesteldheid duidelik vertoon. Sy stap voor hom uit en gaan staan in sy studeerkamer en wag voor die lessenaar. In haar is genadiglik op hierdie oomblik net ’n yskoue woede. Sy is lankal nie meer bang vir hom nie.
“Sulke gedrag sal ek nie in my huis toelaat nie,” begin hy en sy sien hoe die woede hom sy hande in vuiste laat saamknel. “Dit is laakbaar en goedkoop. Gustav is ’n groot seun!”
“Laakbaar!” Christa ontplof skielik. “Is dit laakbaar om ’n siek seuntjie te help? Die seuns is net seuns … kinders! Hulle soek nie altyd iets boos en vuils in alles nie. Jou kind is siek!” Sy beduie met ’n skraal vinger onder sy neus. “Maar wat gee jy om? Hulle almal … Kurt inkluis, is mos net uitvaagsels, weeskinders vir wie daar in niemand se huis of hart plek is nie. Weerlose kinders op wie jy en die ou Kommandant al julle haat en frustrasie kan uithaal!”
Hy is skielik hier by haar en sy hande sluit om haar skouers en dan skud hy haar wild heen en weer. “Wat weet jy van my af? Jy gedra jou soos ’n slet! Jy dink ek weet nie wie jy is nie? Jy is daardie sleepsel waarmee Kurt hom destyds hier kom vermaak het. Jy het natuurlik gedink dit is hy wat hier in beheer is, dat jy jou verhouding met hom kan hervat … Dit is hoekom jy hierheen gekom het!” sê hy triomfantlik.
Christa is nou ook by alle grense van versigtigheid verby. Sy ruk haar wild uit sy greep los. “Dit was nie een van hierdie kinders se skuld dat daar ’n oorlog was nie. Hulle het ook nie gevra om weeskinders te wees nie. Nie eers ’n dier gooi sy kind weg soos wat jy maak nie. Buitendien het hulle liefde nodig, nie jou simpel dissipline nie!”
Hy staan dreigend nader en die aggressie in hom is oorweldigend. Christa retireer ’n entjie. Daar is ’n wit kring om sy mond. “Jou klein slet … julle is almal …”
Die klap klink soos ’n geweerskoot en Christa voel hoe gloei haar hand en sien met verbasing die rooi hou teen sy wang.
“Loop onder my oë uit, voordat ek beheer oor myself verloor!” sis hy afgemete. “Bernard sal jou môre stasie toe vat.” Hy stap tot by die deur en maak dit oop terwyl hy ingehoue wag dat sy moet uitgaan.
Haar bene dra haar outomaties terug kamer toe, terwyl haar verstand niks registreer nie. Christa gaan sit verslae langs die koorsige kind. Adolf se neerhalende woorde hang wreed om haar, hier in die stil vertrek waar net die kind se harde asemhaling hoorbaar is. Dit maak haar bewend van ontsteltenis. Sy sug diep. Dan het hy haar tog daardie eerste dag al herken!
Teen die volgende oggend is klein Kurt gloeiend van die koors. Sy spons die warm lyfie af maar dit help niks. Die vrees bekruip haar en kom sit wydsbeen op haar skouer. Kurt praat deurmekaar en dit is na Klaus wat hy in sy koorsdrome roep, nie na sy ma of pa nie. Christa wonder waar die kind se ma is, sy is seker dood! Geen vrou sou so ongevoelig wees nie. Maar niemand praat oor haar nie.
Christa gaan nie af vir ontbyt nie maar haal solank haar tasse af en begin haar goedjies inpak. Agtuur is daar ’n kloppie aan die deur. Bernard staan soos altyd kiertsregop voor die deur maar sy oë is troebel van bekommernis. Voordat Bernard nog iets kan sê, het sy haar arms om sy nek geslaan en haar kop teen sy skouer vasgedruk.
Haar skraal liggaam ruk liggies. “Hy is so siek, Bernard! Ek kan hom mos nie so hier los nie. Wie gaan na hom kyk?” snik sy.
Bernard kom vinnig die vertrek binne en maak die deur agter hom toe. Hy stap na die bed en kyk bekommerd af op die koorsige gesiggie.
“Die baron het aan die ontbyttafel gesê dat Fräulein teruggaan. Hy het geen rede verskaf nie en die kinders is hewig ontsteld. Hulle het gevra dat ek moet kom uitvind wat aangaan.”
Christa vertel kortliks en Bernard skud met sy kop in magtelose frustrasie.
“Ons móét ’n dokter kry, Bernard. Hy is baie siek!” Christa kyk pleitend na Bernard terwyl haar hand weer op die kind se voorkop rus.
“Ek sal gaan kyk watter medisyne daar is.” Bernard maak of hy nie die nood in haar stem hoor nie.
“Bernard, dit is nie ’n gewone verkoue of maagaandoening nie. Hierdie kind is siek! Hoekom glo julle my nie?”
“Wat … wat sê die baron?” vra hy sonder om haar in die oë te kyk.
“Medisyne gaan nie help nie. Ons moet weet wat hy makeer. Ek sal self vir die baron gaan sê om ’n dokter te kry as jy dit nie wil doen nie.” Haar hart klop soos ’n voorhamer in haar borskas. Aan die uitdrukking op Bernard se gesig kan sy sien dat hy min hoop het dat sy iets sal regkry.
“Ek kan nie verstaan dat ’n mens so harteloos kan wees teenoor jou eie kind nie,” wonder sy hardop. “Bloed is tog dikker as water en ’n mens se eie kind …”
Bernard kyk verbaas na haar. “Maar Kurt is nie die baron se kind nie! Het Fräulein dit nie geweet nie?”
Christa gaap hom oopmond aan en sak verslae op die kant van die bed neer. Haar oë is so groot soos pierings. “Wie … wie se kind is hy dan?” vra sy sag, amper fluisterend.
“Sy broer s’n. Eintlik sy halfbroer, Kurt.”
Christa is sprakeloos. Dan moet Kurt al getroud gewees het toe sy hom destyds op Swakopmund ontmoet het. Geen wonder Adolf dink sy is ’n slegte vrou nie, flits dit geskok deur haar verstand.
Bernard sug soos ’n ou man. “’n Mens kan die baron nie kwalik neem dat hy so oor klein Kurt voel nie. Hy … e … hy het al baie swaar gehad en die kind … die kind herinner hom gedurig aan daardie tyd en … en aan haar.”
“Bernard …” Christa vat hom aan die arm en haar oë is smekend. “Vertel my asseblief die hele storie sodat ek nie nog onwaarhede kwytraak nie,” pleit sy.
“Die baron was nooit so nie! Hy is ’n vriendelike, goeie mens. Hy was altyd vol lewenslus en gereed om almal te help. Sy eie ma is dood toe hy nog baie klein was en sy pa is toe weer getroud, toe hy omtrent klein Kurt se ouderdom was. Hy en sy halfbroer verskil heelwat. Seker sewe of agt jaar. Hulle was goeie vriende en sy stiefma was baie lief vir hom. Hy was so verdraagsaam met Kurt en het hom vreeslik bederf. Die ou baron en Kurt se ma moes hom gereeld vermaan.”
Christa sit gespanne vorentoe om alles woord vir woord in te neem.
“Frau Von Leipsig, Kurt se ma, was ’n pragtige mens. Sy het baie mooi gesing en was een van die bekendste sangers in Duitsland en die hele Europa. Op haar aandrang het die ou baron die skool op Abendruhe gebou waar begaafde seuns musiekopleiding kon ontvang. Hulle is baie streng gekeur en dit was net die room van Duitsland