Intensywna terapia i medycyna ratunkowa. Отсутствует

30 μg/kg mc./min.

      Uwaga: Gikokortykosteroidy nie są skuteczne i brak jest wskazań do ich podawania!

      4.5.1. LEKI KATECHOLAMINERGICZNE

      DOPAMINA

      Działanie

      ■ bezpośrednie działanie adrenergiczne – pobudzenie receptorów α₁ i β₁ (obkurczenie naczyń wprost proporcjonalne do dawki),

      ■ pośrednie działanie adrenergiczne w wyniku uwalniania noradrenaliny,

      ■ stymulacja receptorów dopaminowych oraz związane z tym rozszerzenie naczyń krezkowych i nerkowych (zwiększenie wydalania moczu).

      Wskazania

      ■ wstrząs kardiogenny ze znaczną hipotensją,

      ■ inne rodzaje wstrząsu, gdy zawodzi leczenie podstawowe (uzupełnianie objętości, wyrównanie kwasicy, tlenoterapia).

      Przeciwwskazania

      ■ tyreotoksykoza, guz chromochłonny, jaskra,

      ■ asymetryczny przerost przegrody serca,

      ■ we wstrząsie kardiogennym w następstwie perforacji przegrody należy najpierw spróbować leczenia nitroprusydkiem sodu.

      Reakcje niepożądane

      ■ wyzwalanie skurczów dodatkowych, przyspieszenie czynności serca lub oba te zjawiska łącznie.

      Dawkowanie

      ■ wlew kroplowy 2–10 μg/kg mc./min.

      DOBUTAMINA (Dobutrex)

      Działanie

      ■ stymulacja receptorów adrenergicznych, głównie β₁, w mniejszym stopniu β₂; nie wywiera działania na receptory dopamiowe.

      Wskazania

      ■ rozwinięta niewydolność krążenia,

      ■ wstrząs kardiogenny bez dużej hipotensji.

      Przeciwwskazania

      ■ we wstrząsie kardiogennym z głębokim spadkiem ciśnienia podaje się łącznie dopaminę i dobutaminę,

      ■ asymetryczny przerost przegrody,

      ■ we wstrząsie kardiogennym w następstwie perforacji przegrody należy najpierw spróbować leczenia nitroprusydkiem sodu.

      Reakcje niepożądane

      ■ przyspieszenie czynności serca, skurcze dodatkowe (w mniejszym stopniu niż dopamina).

      Dawkowanie

      ■ wlew kroplowy 2,5–10 μg /kg mc./min.

      Dobutamina (Dobutrex) – poprawia pojemność minutową, jest mniej arytmogenna od dopaminy. Stosowana w ciągłym wlewie dożylnym 2–15 μg/kg mc./min.

      Dopamina – stosowana przy ciśnieniu poniżej 90 mmHg i przy skąpomoczu, we wlewie 2–5–10 μg/kg mc./min.

      NOREPINEFRYNA (Levonor)

      Działanie

      ■ stymulacja receptorów adrenergicznych α oraz w mniejszym stopniu β₁,

      ■ zwiększa opór obwodowy i podnosi ciśnienie krwi,

      ■ poprawia krążenie wieńcowe i mózgowe.

      Działania niepożądane

      ■ obkurczenie naczyń nerkowych, z następczym spadkiem przepływu nerkowego i zmniejszeniem wydalania moczu,

      ■ zwiększenie zapotrzebowania serca na tlen wskutek wzrostu oporu obwodowego.

      Wskazania

      ■ znaczna hipotensja w przebiegu wstrząsu.

      Przeciwwskazania

      ■ komorowe zaburzenia rytmu, skurcze dodatkowe.

      Dawkowanie

      ■ wlew kroplowy 10–100 μg/min.

      Uwaga: Norepinefryna (Levonor) – stosowana w ciężkim wstrząsie kardiogennym, przy ciśnieniu niższym niż 70 mmHg. Dawka wstępna 2–5 μg /min, zwiększa się ją do osiągnięcia ciśnienia skurczowego 90 mmHg.

      Tabela 4.1. Przygotowanie wlewów leków inotropowych, otrzymywane stężenia

      4.6. ZABURZENIA RYTMU SERCA

      Nadkomorowe zaburzenia rytmu – powstają w obrębie lub powyżej węzła przedsionkowo-komorowego.

      ■ Niemiarowość zatokowa – u młodych, zdrowych osób, polega na cyklicznych zmianach częstości pracy serca zależnie od fazy wydechowej.

      ■ Tachykardia zatokowa – może towarzyszyć gorączce, hipowolemii, bólowi, hipoksji, może być skutkiem działania leków, wysiłku fizycznego. Leczenie – przyczyny tachykardii.

      ■ Wieloogniskowy częstoskurcz przedsionkowy i wędrowanie rozrusznika – najczęściej w przebiegu przewlekłych chorób płuc (w EKG co najmniej trzy różne rodzaje morfologii załamków P i odstępów PR). Leczenie – poprawa wydolności płuc. Jeśli powoduje złe samopoczucie i nie jest możliwa poprawa wydolności, można podać magnez.

      Ryc. 4.6

      ■ Trzepotanie przedsionków – w uszkodzeniu mięśnia sercowego (choroba niedokrwienna, zawał), zapaleniu mięśnia sercowego, zatorowości płucnej. EKG – skurcze przedsionków z częstością 250–300/min. Czynność komór zwykle około 150/min z blokiem A-V 2 : 1, także 3 : 1, 4 : 1. U chorych z dodatkową drogą przewodzenia czynność komór może być tak szybka, że grozi wystąpieniem migotania komór.

      Leczenie – werapamil, β-adrenolityki, kardiowersja elektryczna u chorych niestabilnych krążeniowo.

      Trzepotanie przedsionków z blokiem przedsionkowo-komorowym 2 : 1.

      Ryc. 4.7

      Trzepotanie przedsionków z wysokim stopniem bloku przedsionkowo-komorowego.

      Ryc. 4.8

      ■ Migotanie przedsionków – w chorobie niedokrwiennej serca, zatorowości płucnej, nadciśnieniu, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, wadach zastawki dwudzielnej, tyreotoksykozie i in. EKG – zupełna niemiarowość rytmu komór z obecną falą migotania, najlepiej widoczną w odprowadzeniach znad prawej komory. W czasie napadu czynność komór zwykle wynosi około 160/min.

      U chorych, którzy nie stosują leków blokujących czynność węzła A-V (digoksyny), wolny rytm komór w czasie napadu migotania przedsionków świadczy o zaawansowanej chorobie serca.

      Leczenie – p. schemat postępowania.

      ■ Częstoskurcz nadkomorowy z szerokimi zespołami komorowymi QRS: – trudny do odróżnienia od częstoskurczu komorowego. Leczenie jak częstoskurcz komorowy – p. schemat postępowania.

      ■ Częstoskurcz nadkomorowy z wąskimi zespołami komorowymi QRS: